Deze tien films moet u zeker gaan bekijken

Nomadland

Dat de beste film van 2021 tot nog toe niet op een groot scherm te bekijken viel, is zonde. Er niet naar gaan kijken – desnoods voor een tweede keer – nu hij eindelijk wél in de bioscoop speelt, zou ronduit doodzonde zijn. De in magisch avondlicht gedrenkte landschappen die Oscarwinnaar Chloé Zhao uit haar camera tovert, kunnen immers nu pas in volle glorie schitteren. Ook de karakterkoppen van de vele (echte) Amerikaanse nomaden die in de film aan bod komen, ontroeren nog meer wanneer u elk rimpeltje op hun gegroefde gezicht kan bestuderen. Nomadland is een onvergetelijke trip door het verroeste hart van de VS, die sociale kritiek met diepe metafysische beschouwingen combineert. Hoofdactrice Frances McDormand huilde als een wolf toen ze de Oscar voor Beste actrice in ontvangst nam. Grote kans dat u dat ook doet tegen het einde van de film.

Mandibules

“C’est strange, non?”, vraagt een van de twee losers die de dienst uitmaken in Mandibules. Het is een vraag die het bizarre universum van Quentin Dupieux perfect samenvat. Dupieux maakte naam als elektromuzikant Mr. Oizo, maar legde zich de afgelopen tien jaar vooral toe op het maken van uiterst bevreemdende films, onder andere over moordzuchtige autobanden (Rubber) of over een filmmaker die er een eigenzinnige relatie met zijn leren vest op nahoudt (Le daim).

Nu is er ook Mandibules, waarin twee nietsnutten een auto stelen en in de kofferbak een reusachtige vlieg terugvinden. In een halfslachtige poging om onmetelijk rijk te worden, pogen ze de vlieg af te richten om er een bank mee te overvallen. We hoeven niet in detail te treden om duidelijk te maken dat het plan niet helemaal loopt zoals verwacht, want in het strange universum van Dupieux wordt logica ingeruild voor absurditeit. In de bijrollen van deze heerlijk hilarische film herkent u trouwens Roméo Elvis en een schreeuwerige Adèle Exarchopoulos.

Drunk

Laat de kurken knallen, want eindelijk komt de nieuwste van Thomas Vinterberg (Festen, Jagten) in de zalen! Het prachtige Drunk, over vier Deense leraars die onderzoeken of ze gelukkiger worden als ze constant bezopen zijn, stond al in oktober vorig jaar klaar om onze bioscopen in hogere sferen te brengen. Maar daar stak de tweede golf op het allerlaatste moment een stokje voor. Intussen won de film terecht de Oscar voor Beste niet-Engelstalige film, dus nu hoeft u het niet langer alleen van ons aan te nemen: Drunk is een van de absolute hoogtepunten uit Vinterbergs rijke carrière. Wat begint als een lollig experiment, mondt uit in een kwetsbare ode aan het leven. Mads Mikkelsen toont zich niet alleen een begenadigd danser, hij is ook ontwapenender dan ooit in de rol van een uitgebluste man die de desillusies van het ouder worden probeert door te spoelen met sloten alcohol.

ADN

Sommige families zijn opgebouwd als een omgekeerde piramide, steunend op een wankel evenwicht. En net zo’n familie staat centraal in het Franse ADN. Iedereen steunt op patriarch Emir Fellah (Omar Marwan), een eerste-generatiemigrant uit Algerije: wanneer hij zijn laatste adem uitblaast, vallen zijn kinderen en kleinkinderen als los zand uit elkaar. Zijn vrijgevochten kleindochter Neige (Maïwenn) incasseert de meeste blauwe plekken, en begint zich af te vragen waar ze thuishoort.

Vanuit die premisse maakt Maïwenn, die de film in een sobere, no-nonsensestijl regisseerde, een krachtig, persoonlijk en bovenal oprecht verhaal, dat geen oplossingen aanreikt, maar vragen stelt. ADN is een persoonlijk passieproject, maar toch staart Maïwenn zich niet blind op haar eigen verhaal: in een wereld waarin multiculturaliteit steeds meer de norm wordt, is het goudeerlijke ADN een film met universele zeggingskracht.

Wolfwalkers

Op de Oscars moest Wolfwalkers in de categorie Beste animatiefilm de duimen leggen voor Pixars Soul, maar dat er op het grootste filmfeest ter wereld überhaupt plaats was voor dit old school, met de hand getekend, Keltisch geïnspireerd sprookje, was op zich al opzienbarend. Regisseur Tomm Moore had natuurlijk zijn trackrecord mee: ook The Secret of Kells en Song of the Sea, de andere pareltjes uit zijn “Ierse folkloretrilogie” werden genomineerd. Wolfwalkers ontroert als een warmhartige en milieubewuste fabel over de nieuwsgierige dochter van een wolvenjager in het 17de-eeuwse Ierland, maar is vooral een streling voor het oog. De film laveert lenig tussen twee werelden: de claustrofobische, haast kubistische stad, en de weelderige wouden die zo uit een schilderij van Gustav Klimt weggeplukt lijken. 

Future Shocked

Ligt u ook wakker van woke? Vraagt u zich af wat u tegenwoordig nog mag doen of zeggen, als het gaat over thema’s als gender, ras en klimaat? En wil u ook wel eens weten waaróm u zich dat vandaag eigenlijk moet afvragen? Documentairemaker Johan Van Schaeren heeft misschien niet alle antwoorden, maar doet met Future Shocked toch een zeer grondige poging om de bliksemsnelle evolutie van onze moraal te verklaren. Met de hulp van een batterij moraalfilosofen, sociologen en psychologen gaat hij terug in de tijd, op zoek naar de wortels van woke. De grote verdienste van deze docu is dat hij het debat wegtrekt uit Twitter-echokamers en opgehitste tv-studio’s, en eindelijk eens ruim de tijd neemt om het fenomeen in al zijn facetten onder de loep te nemen. Een film waar zowel de Mia Doornaerts als de deugdpronkers van deze wereld iets uit kunnen leren.

Slalom

Dat de relatie tussen jonge topsporters en hun coaches soms bepaald ongezond kan zijn, is voor regisseur Charlène Favier geen nieuws: zij ervoer het in haar jonge jaren aan den lijve. Die nare herinneringen filmt ze nu van zich af in het beklemmende Slalom, een indringend drama over de 15-jarige skiester Lyz, die in de ban raakt van haar strenge coach Fred. Hij laat haar niet alleen haar sportieve limieten verleggen, maar gaat ook over haar seksuele grenzen. Slalom schetst op krachtige wijze het schemergebied tussen hunkering naar affectie en machtsmisbruik. Favier slalomt niet om de hete brij heen en schotelt ons ongemakkelijke, ambigue seksscènes voor. #MeToo op skilatten. Jérémie Renier (bekend van bij de broers Dardenne) bevestigt als getormenteerde karakteracteur, zijn jonge tegenspeelster Noée Abita verbaast met een onverschrokken vertolking.

Calamity

U kent de naam Calamity Jane misschien uit talloze wildwestverhalen, uit de klassieke film met Doris Day in de titelrol of als de immer dronken, immer vloekende wildebras in de uitstekende HBO-serie Deadwood, waar scheldwoorden als cocksucker een hoofdpersonage op zich werden en de straten waren geplaveid met gewetenloos geweld en liefdeloze lust.

Die elementen zijn een stuk minder aanwezig in Calamity, de nieuwe animatiefilm van Rémi Chayé (Tout en haut du monde), die op het animatiefilm van Annecy de hoofdprijs won. In zijn typische, schilderachtige stijl zoomt de Franse filmmaker in op de moeilijk te reconstrueren jeugd van Jane, die zich tijdens een huifkarrentocht naar Oregon over haar familie moet ontfermen en zo even de gendernormen op zijn kop zet. Kindvriendelijker dan Deadwood met andere woorden, maar ook in Calamity is Jane iemand die zich niet in het gangbare keurslijf laat dwingen.

Sons of Philadelphia

Is het nu Brothers by Blood, Sons of Philadelphia of Sound of Philadelphia? Feit is dat Bruce Springsteen de titel ‘Streets of Philadelphia’ al had ingepalmd en dat deze nieuwe film enkel een locatie deelt met het aids-drama Philadelphia, de Oscarwinnende film waarvoor Bruce destijds in zijn pen kroop.

Belangrijker dan de titel zijn de acteursnamen die op de affiche staan. Matthias Schoenaerts speelt – het lijkt alweer lang geleden dat we dit konden schrijven – de hoofdrol: Peter, zijn personage, is een telg uit een Ierse maffiafamilie. Samen met zijn neef en bloedbroeder Michael (Joel Kinnaman) ziet hij echter hoe Italiaanse criminelen de straten van Philadelphia beetje bij beetje overnemen. Verwacht u niet aan de diepgang van pakweg The Irishman, maar weet dat Schoenaerts, die nog eens de bokshandschoenen mag opnemen, de intensiteit met een uppercut op het grote scherm klopt.

Songbird

We kunnen het u moeilijk kwalijk nemen als u gillend wegrent wanneer u de naam ‘Michael Bay’ in de begingeneriek van Songbird ziet verschijnen: de regisseur van Pearl Harbor, Transformers en Armageddon heeft in de filmwereld al heel wat rampen veroorzaakt waarbij een mondiale pandemie in het niets verzinkt. Maar wéét dat Hollywoods grootste brokkenmaker niet in de regiestoel zat voor Songbird. Dat plaatsje was gereserveerd voor Adam Mason, die zijn sporen eerder verdiende als videoclipregisseur.

Songbird werd in maart 2020 geconcipieerd en werd in de zomer opgenomen. Het was de eerste film die na het uitbreken van corona weer in productie ging. Covid is echter heel aanwezig, alleen draait de dystopische toekomst in deze film niet om Covid-19, maar om Covid-23, en worden geïnfecteerden in concentratiekampen opgesloten. Ook in de bioscoop is er kennelijk geen ontsnappen aan corona, al geeft het misschien een beetje hoop dat deze film überhaupt gemaakt kon worden.