ASSISEN LIVE: Vandaag start het proces tegen Glenn Meesseman en zijn ouders voor de moord op Sara Laeremans
AntwerpenEen dag na de versoepelingen van 9 juni start het proces tegen Glenn Meesseman (29) en zijn ouders Patrice Meesseman (54) en Inge Manderick (49). Zij worden ervan beschuldigd Sara Laeremans, de ex-partner van Glenn en de moeder van zijn kinderen, te hebben omgebracht op 21 oktober 2017. Vandaag zal advocaat-generaal Backx de feiten nog eens uitgebreid toelichten en zullen de 3 beklaagden ondervraagd worden.
Liveblog
Zitting geschorst
Met het beëindigen van dit verhoor wordt de zitting voor vandaag geschorst. Morgen gaat men weer verder om 9 uur.
"De hulpdiensten bellen kwam niet in me op."
Het verhoor verloopt tot het einde moeizaam.
Voorzitter: "Waarom hebt u de hulpdiensten niet gebeld toen Sara op de grond lag?"
Patrice: "Dat kwam niet bij me op."
Voorzitter: "U ziet haar liggen en denkt 'daar ligt ze dan'. Het komt niet bij u op? Klopt het dat uw zoon de hulpdiensten wilde waarschuwen en dat u dat verboden hebt?"
Patrice: "Nee, da’s nie waar."
Voorzitter: "Waarom hebt u de dweil meegenomen?"
Patrice: "Dat was een reflex. Ik deed dat gewoon."
Voorzitter: "Hoe was het om een jaar samen te leven met uw kleinkinderen terwijl u weet wat er met hun moeder is gebeurd en wie ervoor verantwoordelijk is?"
Patrice: "Dat was moeilijk."
Voorzitter: "Moeilijk? U heeft het zwaar gehad. Voelt u zich verantwoordelijk voor de dood van Sara?"
Patrice: "Dat is een moeilijke vraag."
Voorzitter:" Uw ex Inge zegt dat ze geen verantwoordelijkheid draagt. Klopt dat?"
Patrice: "Neen. Het was zij die met het idee kwam."
Slecht geheugen
Het verhoor van Patrice Meesseman verloopt met horten en stoten. Hij lijkt zich slecht te kunnen herinneren of hij afwist van een op voorhand beraamd plan om Sara Laeremans te doden. Tot ergernis van voorzitter Thys. "Praatte u thuis regelmatig over het ombrengen van deze of gene persoon dat u zich zulke dingen niet meer kunt herinneren?"
Tijdens zijn verhoor worden zoon en vader ook af en toe gelijktijdig ondervraagd, omdat voorzitter Thys een aantal antwoorden van Patrice wil toetsen bij Glenn. En ook Patrice getuigt dat het moeilijk is om 'nee' te zeggen tegen Inge Manderick.
Nooit fysiek geweld gebruikt
Patrice: "We hebben tijdens ons huwelijk altijd financiële spanningen gehad. Op een gegeven moment kochten we een huis, maar was moeilijk. Dan heb ik mijn toevlucht gezocht in de alcohol. Maar dat ging nooit gepaard met fysieke agressie."
Voorzitter: "Uw partner zegt nochtans iets anders. Ze zou meermaals naar de dokter zijn geweest, van de trap zijn geduwd. Daar zouden doktersattesten over zijn."
Patrice: "Da’s allemaal niet waar. Ik heb nooit fysiek geweld gebruikt. Mijn stem verheffen deed ik wel. Maar ik denk dat als een dokter iets hoort over partnergeweld dat die daar ook wel iets mee doet en de nodige instanties waarschuwt, maar dat is nooit gebeurd."
"Glenn heeft dus een hersenvliesontsteking gehad op zijn 1 jaar. Daardoor heeft hij een achterstand opgelopen. Hij had meer uitleg nodig voor hij iets begreep. Maar hij was behulpvaardig. Hij wilde altijd in de tuin helpen. Zijn hele jeugd lang is hij gedomineerd door zijn moeder. Ze was te beschermend en heeft een heel grote invloed gehad. Glenn en zijn zus mochten heel weinig."
Voorzitter: "Uw dochter spreekt over 3 incidenten van zwaar geweld. Het stanleymes, een keer op school en een keer een ruzie met u."
Patrice: "Ja, dat was een ruzie over het zoeken van een vakantiejob. Maar hij heeft mij nooit een mes op de keel gezet."
Voorzitter: "Hoe zou u het karakter van uw zoon omschrijven?"
Patrice: "Hij is goed en vooral behulpzaam. Wel is hij iets langzamer."
Voorzitter: "Wie nam de beslissingen bij u thuis?"
Patrice: "Mijn ex. Ik liet haar grotendeels begaan. Ik wilde hoofdzakelijk de ruzies vermijden. Als ik haar haar gedacht liet doen, was het sneller voorbij. Dat was te nonchalant, besef ik wel."
Na de pauze
Het derde verhoor is begonnen. Vader Patrice is de laatste die vandaag aan de tand zal worden gevoeld.
"Ik schaam me iedere dag."
Voorzitter: "Meneer Meesseman, wie is verantwoordelijk voor de dood van Sara?"
Meesseman: "Ik kan u zeggen dat ik verantwoordelijk ben voor de slagen en verwondingen bij Sara. Wanneer ze precies gestorven is weet ik niet."
Voorzitter: "Maar u had wel de intentie om haar te doden op een gegeven moment?"
Meesseman: "Ja, dat wel."
Voorzitter: "Wat gaat u uw kinderen zeggen als ze naar u toekomen binnen zoveel jaar en vragen of u verantwoordelijk bent voor het feit dat ze zonder mama zijn moeten opgroeien?"
Meesseman: "Ik voel me daar toch deels verantwoordelijk voor. Ik heb altijd geprobeerd om een goede papa te zijn, maar dat is nu niet gelukt. Ik schaam me iedere dag. Ik kon nee zeggen, maar ik had er schrik voor."
Voorzitter: "Maar u heeft wel gezegd tegen u moeder omdat u niet in beroep wilde gaan tegen de beslissing van de rechtbank over de verblijfsregeling. Toen kon u wel nee zeggen."
Meesseman: "Ja, toen idd wel."
Glenn sloot zij verhoor af door de nabestaanden van Sara Laeremans direct toe te spreken. "Ik zou mijn oprechte spijt willen overbrengen voor het feit dat Sara er niet meer is. We hebben alle drie ons deel gedaan en moeten allemaal onze verantwoordelijkheid nemen."
"Op dat moment was uw gedacht eigenlijk dat ze dood moest?"
Voorzitter: "Weet u wat het gevolg van een mes in de buik is?"
Meesseman: "Ja, dat ze de politie zou bellen."
Voorzitter: "Ja, dat is waarschijnlijk het minste gevolg. Maar wat nog?"
Meesseman: "Dat kan gevaarlijk zijn."
Voorzitter: "Kan? Dat is gevaarlijk. Het zit daar vol met aderen en kwetsbare organen."
Meesseman: "Ja, dat steken was vooral bedoeld om haar pijn te doen. Daarna heb ik haar nog bij de hals gegrepen. We vielen beiden op de grond en ik heb mijn handen ongeveer een minuutje rond haar hals gehouden. Ik wilde vooral voorkomen dat ze naar de politie zou gaan."
Voorzitter: "En wat was de manier om dat te doen?"
Meesseman: "Ja,… haar uitschakelen."
Voorzitter: "Dus op dat moment was uw gedacht eigenlijk dat ze dood moest."
Meesseman: "Dat was mijn gedacht, ja. Daarna heb ik mijn vader erbij gehaald. Die stond een sigaret te roken. Het enige wat ik nog gezien heb is dat hij iets deed rond haar mond en neus met een dweil."
"Ze is tegen het mes gelopen."
"De procedure om alles te veranderen omtrent de regeling was het initiatief van mijn moeder. Ik vond de regeling okay zoals ze was." vertelt Glenn.
Voorzitter: "Waarom ging u daar dan in mee?"
Meesseman: "Het is heel moeilijk om nee te zeggen tegen mijn moeder. Zij accepteert geen nee. Ze kan ook alles verdraaien. Vaak als ze boos wordt laat ze je je slecht voelen zodat je het gevoel hebt dat het allemaal jouw schuld is."
Voorzitter: "Klopt de verklaring van uw zus over de avond dat alles aan haar verteld werd?"
Meesseman: "Ja, hetgeen mijn zus verklaard heeft is correct. Mijn moeder zat daar ook de hele tijd bij."
Voorzitter: "Er blijkt ook dat er een plan is opgesteld om naar Geel te gaan om Sara om het leven te brengen. Dat klopt?"
Meesseman: "Dat klopt."
Voorzitter: "Dat plan bestond al voor de 21ste zelf?"
Meesseman: "Een paar dagen voordien."
Voorzitter: "En wie heeft dat dan bedacht?"
Meesseman: "Grotendeels mijn moeder. Zij heeft dat bekokstoofd."
Voorzitter: "En er was niemand die zei dat dit misschien geen goed plan was?"
Meesseman: "In het begin wel."
Voorzitter: "Dat snap ik niet zo goed. Jullie zijn allemaal normaal begaafd en wanneer moeder zegt ‘we moeten naar Geel gaan en Sara iets aandoen’, gaat niemand daar tegenin. Hoe komt dat?"
Meesseman: "Ik wilde vooral praten met Sara. Ik wilde vooral eens horen of er dingen mogelijk waren. Mijn vader en ik hebben bitter weinig tegen elkaar gezegd tijdens de treinrit. Die duurde wel 2 uur. Er was geen duidelijk plan van hoe we het wilden aanpakken."
"Eenmaal daar hebben Sara en ik eerst gepraat. We wilden vooral bespreken wie de kinderen met kerstmis zou krijgen. Maar na een tijdje ontstond er discussie. We werden allebei boos. Ze kwam op een gegeven moment razend op mij af en ik verschoot enorm van mezelf. Ik zag een keukenmes en nam het om mij te weren. Ze is dan tegen het mes gelopen..."
Voorzitter: "Tegen het mes gelopen?"
Meesseman: "Ja, het ging zodanig rap. Ze besefte zelfs amper dat het mes in mijn handen zat. Ik dacht zelfs eerst dat ik in haar hand gestoken had, maar het bleek in haar buik te zijn."
"In de ogen van mijn moeder deden we alles fout."
De volgende in het rijtje is Glenn Meesseman. Op het eerste zicht lijken de antwoorden die hij geeft coherent en consistent.
"Ik zou zelf niet zeggen dat ik een goede jeugd heb gehad. In mijn belevenis ben ik in alles belemmerd door mijn moeder. Gaan spelen bij andere kindjes mocht vaak niet en ik moest altijd meteen terugkomen van school. Een keer een half uurtje langer blijven was uit den boze. Ik kreeg eigenlijk geen ruimte tijdens mijn jeugd."
"Mijn zus en ik waren soms als kat en hond, maar we zagen elkaar graag en als het nodig was, hielpen we elkaar. Mijn papa dronk wel eens een pintje, maar echt dronken heb ik hem nooit gezien. Echt agressief heb ik hem nooit gezien."
Voorzitter: "Hoe zou u uw moeder beschrijven?"
Meesseman: "Als leugenachtig en manipulatief. Ik zou haar zelfs een dictator durven noemen. Als mijn vader kon, probeerde hij ons te helpen. Maar hij liet zich soms gemakkelijk meesleuren. Hij is misschien een simpele ziel."
"Ik denk ook dat het haar eigen waarheid is dat ik veel begeleiding nodig had. Zoals gezegd heb ik nooit de ruimte gehad om zelf dingen te leren. Zij besliste alles."
Voorzitter: "Hoe was Sara in uw ogen?"
Meesseman: "Sara was een lief meisje, zacht van karakter. Ze kon wel koppig zijn en durfde wel zeggen wat er op haar tong lag."
"Beide zwangerschappen waren niet gepland, maar Sara heeft wel altijd haar best gedaan om een goede moeder te zijn. Echter, in de ogen van mijn moeder deden we alles fout. Zij wist het allemaal beter. Ze gedroeg zich ook alsof zij de moeder van onze kinderen was."
"Nu zie ik niet een van mijn kleinkinderen nog."
Voorzitter: "Op het moment dat er onderzoek werd gepleegd naar wat er gebeurd was verbleven de kinderen bij u. Toen had u eigenlijk gekregen wat u wilde. Ze hebben dan hun andere grootouders een jaar niet gezien."
Manderick: "Nee, maar die wilden niet komen. Ik weet niet waarom."
Voorzitter: "Dat weet u wel, mevrouw. Ze hadden vanaf het begin vermoedens over de betrokkenheid van uw zoon."
Manderick: "Ik vind het zo moeilijk om te horen. Een kindje zonder mama mag niet bestaan. Punt. Ik vind dat zo erg. Ik heb nooit veel liefde gehad van mijn eigen mama. (Terwijl ze dit vertelt, wordt ze emotioneel). Nu zie ik niet een van mijn kleinkinderen nog."
Voorzitter: "Nee, want uw dochter heeft het contact met u verbroken en de andere kinderen zijn bij de andere grootouders. Weet u waarom?"
Manderick: "Nee, dat snap ik niet."
Voorzitter: "Met uw zoon heeft u ook geen contact meer?"
Manderick: "Neen."
Voorzitter: "En met uw man?"
Manderick: "Ook niet meer."
Daarmee sloot de voorzitter het verhoor af. "We zitten nu 3,5 jaar verder. En we hebben 3 beklaagden en 3 verschillende verhalen. En natuurlijk 2 kindjes die een antwoord wensen. Hopelijk komen we daar deze week verder in."
"Waarom zouden uw kinderen zo’n hekel aan u hebben dat ze dingen over u verklaren die niet waar zijn?"
Inge Manderick slaagt er maar moeizaam in om duidelijke antwoorden aan de voorzitter te geven.
Voorzitter: "Waarom wilde u uw dochter belemmeren om een verklaring af te leggen tegen de politie toen ze te horen had gekregen wat er met Sara gebeurd was?"
Manderick: "Omdat ik wilde dat ze de waarheid zou zeggen."
Voorzitter: "Maar u vertelde zelf de waarheid niet. U zou haar bedreigd hebben."
Manderick: "Neen, niet waar. Ik zou nooit mijn kinderen bedreigen."
Voorzitter: "Nochtans zegt zij iets anders. Zelfs dat u dreigde om haar dochtertje ook af te pakken."
Manderick: "Nee, niet waar."
Voorzitter: "Waarom zouden uw kinderen zo’n hekel aan u hebben dat ze dingen over u verklaren die niet waar zijn?"
Manderick: "Dat weet ik niet."
"Mijn mama is gestorven en nu ben jij mijn mama."
De voorzitter laat niet los en blijft Inge Manderick op de rooster leggen over haar verstandhouding met de kleinkinderen.
Voorzitter: "Waarom was u dan zo boos dat de aanvraag van de nieuwe regeling werd afgewezen door de rechtbank? Is dat de juiste bekrachtiging voor uw zoon, die woede? Want ik snap dat u het jammer vindt voor uw zoon, maar u wist dat de situatie zo eigenlijk beter was."
Manderick: "Ja, ik was inderdaad vooral ontgoocheld voor mijn zoon."
Voorzitter: "U hebt zelfs een brief geschreven aan uw kleinkinderen:
'Toen uw mama gestorven was zei je tegen mij: "Mijn mama is gestorven en nu ben jij mijn mama." Dat deed veel deugd toen je mij dat zei.'
"Op dat moment weet u dat hun mama om het leven is gebracht. En door wie. En toch zegt u dat het u deugd doet. Beseft u dat dat kind haar mama afgenomen is geweest?"
Manderick: "Ja dat besef ik."
Voorzitter: "U schreef ook:
'Vanaf de geboorte wilde uw mama niet voor u zorgen. Tijdens de dag zorgde ik voor u en ’s nachts uw papa. Uw mama was te lui en zag u niet graag. Ik wilde u alles leren, maar ze wilde niet.'
"Dat strookt toch niet met wat u daarstraks zei over hun mama. Is dit de boodschap die u aan die kinderen wilt geven? En over hun andere grootmoeder schreef u zelfs:
'Lieve is een zeer slechte vrouw. Liegen en bedriegen is het enige dat ze kan. Ik haat dat wijf.'
"Ik zag mezelf als hun moeder"
"Op een gegeven moment werd Sara zwanger. Dat was een verrassing voor mij. Ik heb toen gezegd dat het misschien beter was dat ze een appartement gingen huren. Dat besloten Patrice en ik samen. Achteraf denk ik niet dat ze daar klaar voor waren."
"In 2014 wordt het eerste kindje geboren. Ik had ook niet de indruk dat ze voldoende klaar waren om voor een baby te zorgen. Van de tweede zwangerschap wist ik zelfs niets af. De relatieproblemen tussen hen begonnen niet lang na de komst van het eerste kindje. Op een gegeven moment ging het niet meer."
Voorzitter: "Even over uw kleinkinderen, mevrouw. Maakte u soms onderscheid tussen de beide kindjes?"
Manderick: "Neen. Ik zie beide kindjes even graag."
Voorzitter: "U weet waarom ik u dat vraag?"
Manderick: "Neen, geen idee."
Voorzitter: "Na de uitspraak van de Kortrijkse rechtbank was Sara eerst soepeler dan het oordeel van de rechtbank. Uw zoon zag zijn kinderen toen frequenter dan de rechtbank had voorzien. Denkt u dat ze toen probeerde een goede mama te zijn?"
Manderick: "Ja, dat denk ik wel. En op een gegeven moment wilde Glenn de kinderen meer bij hem hebben. Daarom startten we een nieuwe procedure."
Voorzitter: "Of wilde u ze meer zien?"
Manderick: "Neen, ik had geen hand in de nieuwe procedure. Ik denk dat hij even goed voor de kinderen zou kunnen zorgen als Sara."
Voorzitter: "U weet dat er een sociaal onderzoek is geweest. Weet u wat de conclusie was? Dat de kinderen wellicht beter bij de mama waren en dat de mama beter geschikt was om de kinderen te stimuleren om naar de papa te gaan dan omgekeerd."
Manderick: "Ja, dat is juist nu u dat zegt. Misschien was Sara dan toch wel degene die meer geschikt was om voor hen te zorgen."
Voorzitter: "Maar dan had u misschien toch beter tegen uw zoon gezegd dat u snapte dat hij zijn kinderen vaker wilde zien, maar dat Sara wellicht de betere persoon was om voor hen te zorgen? U kon dat toch op een positieve manier overbrengen? Was u bang van hem?"
Manderick: "Neen, bang niet. De kinderen waren wel vaak bij mij als het zijn beurt was om voor hen te zorgen."
Voorzitter: "Ja, maar dan zie ik eigenlijk maar 1 persoon die meer baat zou hebben bij een nieuwe regeling en dat bent u. U zag de kinderen toch enorm graag? En u zou blijkbaar gezegd hebben dat u zichzelf op een manier zag als hun moeder."
Manderick: "Ja, en ook van het kind van mijn dochter."
Voorzitter: "Oei, maar u bent hun grootmoeder, mevrouw. Niet hun moeder. Is dat gezond? U ziet ze zo graag dat u tegen beter weten in de verblijfsregeling wil laten veranderen? Dat lijkt me een fout gevoel, want die kinderen zijn niet uw baby’s, toch? Heeft dat niet meegespeeld in de beslissing?
Manderick: "Ja, toch wel. Ik dacht dat Sara er vaak alleen voor stond…"
Voorzitter: "Ja, maar dat moet u niet zeggen. U wist heel goed dat Sara zich liet begeleiden en dat de kinderen de meeste hechting hadden met hun mama."
Gaatje in het hart
"Ik heb lang met mijn beide kinderen een goede band. Toen Glenns zus 15 werd is dat beginnen veranderen."
Voorzitter: "Volgens haar zou u haar lang hebben verhinderd om turn- en zwemlessen te volgen op school. Blijkbaar had u gesteld dat ze een gaatje in haar hart zou hebben gehad. Uw dochter heeft zich op latere leeftijd zelf laten onderzoeken door een cardioloog, maar dat bleek niets van waar te zijn."
Manderick: "Daar herinner ik me niets van."
"Ik beschrijf mezelf bovenal als een heel zorgzame mama."
"In het begin toen hij Sara leerde kennen hadden we het wat moeilijk met de relatie. De afstand was wat groot en we maakten ons zorgen of het wel goed zou komen. Hij had nog nooit serieuze vriendinnetjes gehad."
Voorzitter: "U hebt een wankele gezondheid, mevrouw. Wanneer is dat begonnen?"
Manderick: "Op mijn 18 jaar. Ik heb ondertussen reuma, artrose, spierafname en heb al een paar operaties ondergaan. In het ziekenhuis zeggen ze dat ze niet veel meer kunnen doen."
Voorzitter: "Hoe zou u zichzelf beschrijven?"
Manderick: "Ik beschrijf mezelf bovenal als een heel zorgzame mama."
Voorzitter: "Begrijpt u waarom verschillende mensen u als manipulatief beschouwen?"
Manderick: "Neen, misschien besef ik dat zelf gewoon niet. Ik moest me wel het meeste bekommeren om de kinderen omdat Patrice er zich niets van aantrok. Misschien dat ze daarom zeggen dat ik de broek droeg. Ik zie mijn kinderen enorm graag. En volgens mij mijn man ook."
Voorzitter: "Maar u zegt dat hij zich er weinig van aantrok."
Daarop heeft Manderick geen duidelijk antwoord.
Hand open gesneden en warm water over zijn zus gegooid
Eenmaal terug in België blijven de financiële problemen nog een tijd hangen. Inge en Patrice trekken in een huurwoning en Patrice vindt terug werk. Maar de problemen blijven.
"Toen mijn zoontje 1 jaar was kreeg hij meningitis. Daardoor liep hij een mentale achterstand op. Als hij een brief ontving, moest hij vaak hulp vragen omdat hij de inhoud niet goed begreep. Ook met het huishouden had hij moeite."
"Als kind was hij niet agressief en er waren geen incidenten op school. Er gebeurden bijvoorbeeld geen vechtpartijen waarbij hij betrokken was."
Voorzitter: "En gebeurde dat thuis wel?"
Manderick: "Niet echt. Ja, hij heeft wel eens zijn zus verwond. Hij sneed toen haar handje open met een stanleymes dat hij gevonden had. Toen moesten we met haar naar het ziekenhuis. Ik weet niet zo goed waarom hij dat deed. We hebben hem uiteraard duidelijk gemaakt dat zoiets niet kon en dat hij een tijdje wat afstand moest houden van zijn zus."
"Ook heeft hij wel eens warm water over zijn zus gegooid, waardoor ze verbrandde. Toen was ze al iets ouder. Op school werd hij niet gepest."
Voorzitter: "Rond zijn 16 jaar zou hij volgens zijn zus nog gevochten hebben met zijn papa en hem een mes op de keel hebben gezet."
Manderick: "Daar weet ik niks van."
"Hij keek graag tv en speelde graag videogames. Hij had een paar vriendjes, maar niet veel. Wel kwam hij goed overeen met de dochtertjes van de buren. Echt hobby's had hij niet. Later ging hij dan houtbewerking doen in bijzonder onderwijs."
Beroofd in Spanje
Manderick: "Ik was 16 toen ik Patrice leerde kennen. Ik zag hem enorm graag en was bovendien blij om thuis weg te kunnen zijn. Daarom zijn we snel getrouwd. Dat huwelijk ging de eerste jaren moeilijk, vooral vanwege drank en drugs. Hij nam veel speed en zowel op het werk als thuis dronk hij te veel. Daardoor kregen we financiële problemen. Hij is zelfs ontslagen geweest. Zelf was ik 3 jaar schoonmaakster, maar daar ben ik mee gestopt toen ik kinderen kreeg. Dat was op mijn 20ste, want toen werd mijn zoon geboren. 10 jaar later kwam mijn dochter."
"Na een jaar huwelijk begon hij me te slaan. Zelf was ik niet agressief. Die klappen kreeg ik bijna elk weekend, maar ik heb het niet altijd gemeld bij de huisarts. Soms gooide hij mij van de trap. Maar dat gebeurde nooit in aanwezigheid van de kinderen. Die waren bijvoorbeeld bij vriendjes gaan spelen. Ze zagen achteraf wel eens dat ik blauwe plekken had. Als ze daarover vroegen loog ik, ook omdat Patrice daarom vroeg."
"Een paar keer ben ik weggegaan. De eerste keer naar een vluchthuis, toen mijn dochter een paar maanden oud was. De tweede keer was in Spanje. Daar zijn we op een gegeven moment naartoe gegaan om een zaak te starten. Dat mislukte, want financieel bleek het niet haalbaar en mijn Spaans was niet voldoende. Ook ben ik daar overvallen. Ik was op een gegeven moment 300.000 Belgische frank cash gaan afhalen bij de bank. Toen ik buitenkwam werd ik overvallen. Dat was geld om een auto te kopen en ook voor de zaak. Daarna zijn we teruggekomen."
"Ik was niet graag gezien"
Manderick: "Mijn vader was Amerikaans en mijn moeder Frans. Ik was eigenlijk enigszins een buitenbeentje in het gezin en heb nooit veel liefde gehad. Ik scheelde 10 jaar met mijn oudste zus en was het derde kindje. Mijn ouders waren allebei alcoholici. Zij werkte niet, maar mijn vader wel. Ook werd mijn moeder wel eens geslagen door mijn vader, maar de kinderen niet. Dat gebeurde zonder tussenkomst van de politie."
"Op school ging het vlot met mij. Enkel het eerste leerjaar had ik een korte leerachterstand met het Nederlands, omdat ik veel Engels en Frans sprak thuis. Ik voetbalde veel, ook in clubverband. Tijdens de lagere school had ik weinig problemen."
"Op de middelbare school was dat anders. Toen ik 16 was moest ik van mama gaan werken. Als naaister. Dat heb ik 2 jaar gedaan. Tot mijn 18de ben ik thuis gebleven. Mijn 2 zussen zijn voor mij getrouwd en gingen voor mij het huis uit. De band met hen was moeilijk. Ik was niet graag gezien. Ze lieten me soms links liggen als ze samen speelden."
Laatste kans
Voorzitter Thys kiest ervoor om aan te vangen met het verhoor van Inge Manderick. "U krijg nu een forum aangeboden waarbij u kan verklaren wat er gebeurd is, in het kader van de waarheidsbevinding. Het is volledig uw verantwoordelijkheid en keuze hoe u dat invult. Maar het is in dit proces de laatste kans die u krijgt om te verklaren voor uw rechters, want u bent al meerdere keren verhoord. Spring met die kans zorgvuldig om. Het is hetgeen dat u vandaag verklaart dat meegenomen, gewogen en beoordeeld wordt door de jury."
Zitting hervat
Na een deugddoende middagpauze herneemt het assisenhof de zitting. Keurig op tijd deze keer. De voorzitter had iedereen dan ook op voorhand gevraagd om tijdig zich weer aan te melden in de zittingszaal, aangezien de verhoren van de beklaagden nog wel even zullen duren.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
HLN Shop
Eerste hulp bij verveling tijdens de paasvakantie: met deze vijf uitstappen plan je je verlofdagen vol plezier
-
HLN Shop
SOS onkruid: hoe pak je het snel en eenvoudig aan? Met deze vijf toestellen is je tuin klaar voor de lente
Om van je buitenruimte opnieuw een paradijselijke place to be te maken, steek je best zo snel mogelijk de handen uit de mouwen. Dit hoeft evenwel niet het einde van je ontspannen weekendjes in te luiden: met het juiste gereedschap zie je meteen resultaat, zónder je uit de naad te moeten werken. HLN Shop stipt een handvol hulpmiddelen aan waarmee het onderhoud van je hof kinderspel wordt. -
Livios
“Mollen verstoren, kan een averechts effect hebben”: zo bind je de strijd wél aan met de diertjes in je tuin
Molshopen ontsieren het gazon en vormen een doorn in het oog voor menig hobbytuinier. De mol doden is echter geen goed idee, zo vertelt Dirk Criel van Natuurpunt aan Bouwsite Livios. Wat je dan beter doet? Je tuin minder aantrekkelijk maken voor mollenpootjes. -
-
Verkeersinfo
Ongevallen en defecte vrachtwagen veroorzaken zware ochtendspits rond Antwerpen: 45 minuten file op Antwerpse Ring, ook veel hinder op E313
Antwerpen -
PREMIUM
Bolle Jos, Lucio Aquino en 55 andere verdachten staan terecht in groot drugsproces ‘Costa’: “Bij de douane liggen 11.500 blokken coke van mij”
Voor de rechtbank in Tongeren begint vandaag een van de grootste drugsprocessen van de afgelopen jaren. Costa is een onderzoek naar de invoer van twintig ton Zuid-Amerikaanse coke, verstopt tussen hout, avocado’s en oud ijzer. Er zijn 57 verdachten waaronder enkele grote namen zoals Lucio Aquino, Geert Frisson, Nathan Steveniers en de Nederlandse drugsbaron ‘Bolle Jos’ Leijdekkers. Maar alles begon vijf jaar geleden met ‘Mister Zen’, een onbekende Kempense zakenman die verhuisde naar de Costa Del Sol.Tongeren -
Politie vindt cocaïne in kinderkamer
De politie hield afgelopen zaterdag een verdacht voertuig nauwlettend in de gaten aan de afrit van Linkeroever. Na grondige observatie concludeerden de agenten dat de bestuurder mogelijk drugs verkocht aan een potentiële klant. Beide individuen werden daarop onderworpen aan een controle.Antwerpen -
Café in Borgerhoutse Helmstraat moet drie maanden dicht na lachgashandel
Borgerhout
-
Minister Van Tigchelt krijgt opnieuw kritiek na foltering in gevangenis: “U lijkt wel op andere planeet te leven”
Antwerpen -
Het Weer
Wolken en opklaringen in Antwerpen in de avond
Het wordt vanavond geleidelijk bewolkter en de kans op neerslag neemt toe in Antwerpen, met vannacht regen. Het koelt af tot 7 °C en de wind is matig, windkracht 4. Morgenochtend begint de dag regenachtig en loopt de temperatuur op tot ongeveer 14 °C morgenmiddag.Antwerpen -
UPDATE
Studie naar volwaardig fietspad komt te laat: man op speedpedelec verongelukt op gevaarlijk fietsstrookje
Op de Kalmthoutsesteenweg (N111) in Wuustwezel is maandagmorgen een ongeval met een speedpedelec gebeurd. De 50-jarige fietser kwam tegen een boom terecht en is in de beek beland. De man overleefde de klap niet. Momenteel loopt er een studie naar de aanleg van een vrijliggend fietspad.Wuustwezel -
Klaprozen op Operaplein voor slachtoffers Gaza: “Wij eisen een onmiddellijk staakt-het-vuren”
Antwerpen