Prille dertiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden.
– Ik mag broeken in een maat groter kopen in plaats van een dag ongelukkig te zijn telkens als ik ’s ochtends niet meer in mijn skinny jeans van 2008 pas. Wat me dan weer naadloos bij de volgende mantra brengt: het leven (en moeiteloos kunnen in- en uitademen in dat leven) is te leuk om skinny jeans te dragen.
– Hoe stom mensen op sociale media zijn is niet meer dan een virtuele en meestal accurate afspiegeling van hoe stom ze in het echt zijn.
– Ik ben wie ik ben en als iemand dat niet fijn vindt, is dat hun probleem. Ik trek mij er niks van aan. Nope, niks. Het doet er verder niet toe hoor, maar voor mijn persoonlijke notities: wat zou ik drastisch kunnen veranderen aan mezelf, zodat je me toffer vindt?
– Niets duurt voor eeuwig. Behalve als je na de laatste aflevering gewoon weer aan seizoen één begint.
– Ik mag blokkeren, ontvolgen, deleten, beperken, verlaten, rapporteren, dempen, negeren, deïnstalleren, uitschakelen, rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.
– Ik ben niet mijn kapsel.
– Ik ben niet verplicht om wafels te kopen van de scouts van de kinderen van mijn ex-collega. En als ik het toch doe, mag ik al die wafeltjes in één zitting opeten zonder schuldgevoel.
– Ik hoef niet te antwoorden op e-mails waarbij ik in cc sta. Zij die mij geen plaats als hoofdontvanger waardig achten, zijn mijn tijd en zorgvuldig uitgekozen leestekens en spatiëring niet waard.
– Ik mag beleefd doch kordaat ‘nee’ zeggen wanneer de barista sojamelk voorstelt als een waardig alternatief voor havermelk. Want dat – tenzij het voor een drankje is waarbij de melk in een apart glas gegoten wordt en naast het echte drankje gezet wordt en niet opgedronken wordt noch dicht genoeg staat om te kunnen ruiken – is het niet.
– Ik zal weerstaan aan de drang om mensen terecht te wijzen als ze niet precies leven zoals ik en bijvoorbeeld niet elke zondagavond hun eigen granola bakken of de kinderen geen rauwe paprika als snack mee naar school geven. Ze zijn overduidelijk minder goede mensen dan ik, dat wel, maar ze zijn vrij om dat te zijn.
– Het leven is te kort om naar Emily in Paris te kijken.
– Ik hoef niet, ook al voelt het soms zo, mijn mening over alle dingen in de wereld te delen met alle mensen in die wereld. Het internet wil dat ik dat doe, maar ik ben mij ervan bewust dat het niet noodzakelijk is. Als anderen iets zeggen of niet zeggen, maken of niet maken, doen of niet doen, zitten ze meestal niet te wachten op mijn mening of die van iemand anders die ze niet kennen noch willen leren kennen. Ik hou gewoon mijn mond. (Herhaal zo vaak als nodig is tot het volledig doorgedrongen is.)
Leven in 2021: een handleiding
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
