Remco Evenepoel vond koninginnenrit niet zwaar genoeg: “Mijn hoofd stond niet meer op aanvallen”

De Muur van Hoei, maar na dertig kilometer. Andere beklimmingen van en naar Hamoir konden evenmin het verschil maken. Remco Evenepoel vond dat jammer. “Het was de koninginnenrit, ik had mijn zinnen gezet op deze etappe. Ik sprak met Philippe Gilbert onderweg, we zeiden dat het een sprint zou worden met dertig man. En dat werd het ook.”

Helemaal anders was het dan twee jaar geleden, zei Evenepoel. “Toen reden we over hellingen van tien procent gemiddeld. Vandaag was dat vier of vijf procent. Met uitzondering van de laatste kilometer van de laatste klim.”

Er waren twee plaatselijke ronden met de beklimming van de Côte d’Odeigne en de Côte Les Kimones, maar na één ronde wist Evenepoel genoeg. “Mijn hoofd stond er al niet meer naar om aan te vallen. Waar zou ik ook naartoe rijden? Over de top was het nog zeven kilometer bergaf naar de finish, met de wind pal op kop. Met rugwind zou het een ander verhaal zijn geweest. Nu zou het zelfmoord zijn geweest. Mission impossible.”

En dus koos Evenepoel voor een andere rol. Hij ging mee in de lead-out trein voor sprinter Davide Ballerini. Dat is normaal ellebogenwerk tussen ploegen, maar Evenepoel dacht dat het ook anders kon.

Twee kilometer voor de streep ging hij een praatje maken met Tosh Van der Sande, die Caleb Ewan naar winst moest leiden. “Ik vroeg aan Tosh of ik in wiel van Phil’ (Gilbert, red) mocht zitten. Het had geen zin om met twee naast elkaar te rijden. We zouden meteen twee man overboord moeten gooien. Als Phil’ van kop ging nam ik over en bleef de snelheid hoog. Het was gewoon een vraag en Tosh vond het goed. Er is respect onder de Belgen, we maken niet veel ruzie met elkaar.”

Niet Ballerini (derde), maar Caleb Ewan won de sprint, voor de tweede dag op rij. Dat had de Australische sprinter deze ochtend ook niet gedacht. “Ik wist dat het de zwaarste dag was. Ik wilde er een doorgedreven training van maken, misschien meegaan in de vroege ontsnapping. Toen dat niet lukte probeerde ik zo lang mogelijk in het peloton te blijven. Na de eerste plaatselijke ronde dacht ik dat ik het misschien kon redden. We beslisten om een paar man in de achtervolging te zetten. Op de laatste klim werd ik gelost, maar mijn ploegmaats brachten me terug. En ik kreeg ook nog een goede lead-out op het eind.”

In maart in Milaan-Sanremo ging Caleb Ewan gezwind de capi, de Cipressa en de Poggio naar boven om tweede te worden in Milaan-Sanremo. Of Ewan in de eerste week van de Tour, over de geaccidenteerde etappes in Bretagne, ook op sprintzeges hoopt?

Ewan: “Ik denk het niet. Ik moet het parcours nog in detail zien. Maar met het sterke deelnemersveld en de hoge snelheid in de Tour, zal dat wellicht niet lukken. Misschien helpt het feit dat ik beter klim me om makkelijker door de Tour te komen dan vorig jaar. Toen heb ik echt afgezien. Ik was altijd de eerste om te lossen op de klim. Dit jaar voel ik me sterker.”