‘Na man één en twee, ontmoette ik een derde man. En ook met hem eindigde het. Ja, ik schaam me’

“Tijdens carnaval 2020 leerde ik een jongen kennen met wie ik een maand later besloot samen in quarantaine te gaan. Mijn vrienden en familie kon ik door de lockdown niet meer zien. Het leek me handig en gezellig: iemand om me heen, al wist ik best dat hij niet mijn grote liefde was. Maar kon hem toch op z’n minst een kans geven? Omdat mijn betaalde opdrachten stopten, had ik weinig inkomsten. Hij werkte in de zorg en zei: ‘Ik betaal de boodschappen en jij kookt’. We brachten al zijn vrije tijd samen door. Maar ik was mezelf niet. Ik leek een huisvrouw geworden, iemand die er altijd is, iemand die elke avond kookt, iemand die altijd beschikbaar was.

“Hoe anders was dat vóór maart 2020, toen ik op een dag soms vier afspraken had, in twee verschillende steden. Dan volgde ik een les in A, reisde daarna naar B om met een vriendin te lunchen en ’s middags sprak ik weer af met een ander, om die avond in weer een totaal ander gezelschap door te brengen. Nu zag ik alleen hem, week in week uit. We kenden elkaar drie weken toen we al een vakantietje boekten, voor ik het wist ontmoette ik zijn ouders. Het was mijn eigen idee, dat samenwonen, ik vond zijn gezelschap fijn, maar voelde me onecht en vals. Hij werd verliefd op mij, maar hoe kon hij ­denken dat hij míj had leren kennen, als ik mezelf niet eens meer herkende? Hij werd ­verliefd op iemand op wie ik niet eens leek. En waarom deed ik dit? Waarom had ik in een opwelling besloten mij op te sluiten met iemand die ik net had ontmoet? Was ik dan echt zo bang om alleen te zijn?

“Soms waren er momenten dat ik dacht: ik wil hem wél helemaal. Ik hield me voor dat mijn leven en mijn perspectief zo waren veranderd dat ik het niet opmerkte nu de echte liefde voor mijn neus stond. Spring gewoon in het diepe, probeer het eens, blijf niet altijd aan de kant staan, sprak ik mezelf toe. In een nieuwe, intens stille wereld hoopte ik tegen beter weten in dat hij door een mirakel toch de ware zou blijken. Want als hij het niet was, wie dan wel? Ik ­verlangde naar een leven in het oog van de storm, als ik de verkeerde beslissingen nam, so be it, dan had ik het in ieder geval gedurfd. Maar op een volgend moment kwam ik daar weer op terug, want wat is er zo heldhaftig aan bewust te kiezen voor de verkeerde? Is dat niet juist gewoon heel erg laf en het grootste bewijs dat je dus helemaal niet het leven in alle volheid wilt aangaan?

“Het had iets doms en paniekerigs, dat ­doorgaan met iets waarvan ik wist dat het geen toekomst had. Maar ik kon me er fijn achter ­verschuilen: ‘Verdraaid, weer mislukt, maar in ieder geval geprobeerd’. Mijn oneerlijkheid noemde ik pragmatiek. En toch sleepten wij elkaar maar mooi door die eenzame maanden heen. Pas toen hij inzag dat het niks zou ­worden, en hij mijn tanende interesse wel moest opmerken, zijn we na drie maanden gestopt. Maar lang duurde mijn rouw niet. Al snel kondigde zich een volgende man aan, een die behoorlijk ouder was dan ik en al kinderen had. Eerst hield ik hem zwakjes af, maar hij maakte me aandachtig het hof en ik ging weer voor de bijl.

“Was hij dan wél mijn grote liefde? Wat was het verschil in intensiteit met die eerste jongen? Nu, achteraf, schaam ik me dat ik het zover heb laten komen – op een avond ben ik zelfs aan de keukentafel gaan zitten en heb ik gegeten met hem en zijn kinderen, iets wat ik me voor had genomen niet te laten gebeuren, het was veel te vroeg. Ik sloeg op hol. Ik herinner me hoe ik de dag erna thuiskwam. Eerst voelde ik niks en was het stil in mijn hoofd. Mijn moeder belde, ik ­reageerde kribbig, maar ik begreep nog niet wat me dwarszat. Tegen een vriendin deed ik de hele situatie af als iets lachwekkends. ‘Het ging vanzelf’, lachte ik, ‘Zat ik daar ineens aan die tafel!’ Zoiets. En, natuurlijk, zo’n drama was het ook weer niet. Waar maakte ik me nou toch druk om?

“Maar toen de ochtend verstreek, groeide mijn teleurstelling. Voor de tweede keer in een half jaar was ik bezig me halfhartig in een verhouding te storten. Ik was verliefderig, maar niet op zo’n manier dat dit het tempo waarmee ik deze flirt vaste vormen gaf, rechtvaardigde. Nu liefde de enige vorm van genegenheid was die ik in tijden van corona en lockdown vrijuit kon ontvangen en geven, klampte ik me er als een idioot aan vast. Het werk waarmee ik me identificeer was er nauwelijks meer, vrienden ontmoette ik altijd met een blik op de klok, om voor negen uur weer thuis te kunnen zijn.

“In een leven dat volkomen geregisseerd en voorspelbaar was geworden, zocht ik naar ­uitwegen waar nog wel plaats was voor spontaniteit. Ik wilde geen gematigdheid en terughoudendheid meer. Liever teleurgesteld worden, dan de rem erop en koppig begon ik alweer te hopen dat deze man dan toch mijn grote liefde kon worden. Waarom zou ik niet een stiefmoederrol aankunnen? Toen zijn huis verbouwd moest worden, bood ik hem aan om tijdelijk bij mij te komen wonen. Maar even later maakte hij het uit en was ik voor de tweede keer in een paar maanden een liefde kwijt waarvan ik vanaf het eerste moment al wist dat die kansloos was.

“De lethargie waartoe corona mij dwingt, vertroebelt mijn beoordelingsvermogen. Want na man één en twee, ontmoette ik een derde man. Alles binnen een jaar. En ook met hem eindigde het. Ja, ik schaam me. Waarom luister ik niet beter naar mezelf? Wat bezielt mij?”

(Ex-)koppels die samen over hun bijzondere vakantieliefde willen vertellen, kunnen mailen naar cjkoole@xs4all.nl, of via corinekoole.nl