1. David Gaudu

La Côte de la Fosse aux Loups, waar de finish in Landerneau ligt van de openingsetappe, is een aparte helling. Het loopt ineens hard op om dan zachter te worden en vlak te eindigen. Het heeft de eerste kilometer iets van een Muur van Hoei, om dan over te gaan in een variant van La Roche-aux-Faucons. Al is de totaalafstand met 3 kilometer korter. De gemiddelde stijgingsgraad is 5,7 procent. De Bretoen David Gaudu kent - net als zijn buren Valentin Madouas en Warren Barguil - deze ‘Wolvenkuil’ (de Nederlandse vertaling) als zijn broekzak. De zonder fiets gebrilde Bretoen van Groupama-FDJ ligt erop gebrand om zaterdag en zondag voor eigen volk te tonen dat hij zal meespelen in La Grande Boucle. Hij kwam bij de profs ook een eerste keer piepen op de Muur van Hoei enkele jaren geleden, maar ondertussen demonstreerde hij in de Vuelta dat zelfs hoge cols als bijvoorbeeld de Alto de la Covatilla ot zijn mogelijkheden behoren.

2. Tadej Pogacar

De winnaar van vorig jaar is niet van plan om zelfs de eerste week met zich te laten sollen. Vergeet niet dat hij in april ook al Luik-Bastenaken-Luik won in de sprint van een selecte groep. De Sloveen beheerst dit soort ‘côtes’ heel goed. Niet dat hij van bij de start de controle over la grande boucle ambieert, maar net als een openingstijdrit is deze dubbele test voor punchers ook ergens een conditietest voor alle favorieten. De eerste week is er bijvoorbeeld onderweg naar Le Creusot nog zo’n hindernis. Gemend door Davide Formolo, maar ook Marc Hirschi, moet rugnummer 1 bij het groepje van maximaal dertig mensen zijn die om de zege strijdt. Op de Mûr-de-Bretagne kan hij in de voetsporen treden van Cadel Evans die tien jaar geleden, de allereerste keer dat deze muur in het parcours werd opgenomen, toesloeg en de Tour ook won.

3. Dan Martin

De Ier is een venijnige outsider. Weliswaar als bijna 35-jarige ook niet meer van de jongste naar de neef van Stephen Roche won er drie jaar geleden toen voor het eerst rond de l’Alpe d’Huez van Bretagne een lus werd getrokken. Zes jaar geleden was enkel de nu geblesseerde Alexis Vuillermoz sterker dan de taaie Dan Martin. Hij kent de hindernis van twee kilometer lang dus als zijn broekzak. Het kan voor de luitenant van kopman Michael Woods (Israel Start-Up Nation) zowel zaterdag als zondag bingo zijn. Martin stond ook al drie keer op het podium van de Waalse Pijl. Tenzij de leiding beslist dat de kaart Woods meteen wordt getrokken en de in Andorra wonende Ier aangeeft dat hij nog onvoldoende hersteld is van de Giro.

4. Primoz Roglic

De Sloveen grijnsde toen de Tourspeaker-met-de-lange-staart hem tijdens de karig bijgewoonde Tourpresentatie in Brest hem vroeg of hij mentaal hersteld was van de opdoffer van La Planche des Belles Filles. Primoz Roglic sprint nu eenmaal altijd en overal in de Tour voor elke bonficatieseconde dat hij kan rapen. Zowel zaterdag als zondag moeten de Grote Drie niet denken dat ze van de kopman van Jumbo-Visma een vrijgeleide krijgen. Desnoods schuift hij mee in steun voor Van Aert zaterdag om zondag dan zelf voor de zege te gaan. Uiteindelijk is dit verraderlijk openingsweekend ook een kleine lakmoesproef voor de staat van paraatheid van de kandidaten op de eindzege.

Van der Poel, Alaphilippe of Van Aert in het geel is mooi, maar Roglic direct in de leiderstrui zou ook symbolisch zijn na de ondergang op La Planche des Belles Filles van vorig jaar.

5. Benoît Cosnefroy

Een puncheur pur sang. De Franse en jongere versie van Greg Van Avermaet. De ex-wereldkampioen won in mei de Tour du Finistère, waarmee hij een einde maakte aan een periode waarmee hij met de knieën sukkelde. De ex-wereldkampioen U23 is de vier jaar jongere versie van Julian Alaphilippe. De complexloze Fransman zit nog in volle progressie. Vorig jaar droeg hij vijftien dagen de bolletjestrui. Cosnefroy begint aan zijn tweede Tour met amper 22 koersdagen in de benen. Samen met Van Avermaet, Peters en Paret-Peintre een van de vier voornaamste kanshebbers van AG2R-Citroën op dagwinst.

6. Dylan Teuns

De puncher van bij ons. Een allerbeste Dylan Teuns speelt zaterdag mee. De aanzet van de Fosse aux Loups in Landerneau is veel steiler dan de finish in Biot, waar de finish de vrijdag in Parijs-Nice lag. Anderzijds is de klim ook langer, maar ook daar was hij met een vierde plaats op de afspraak. Het moet voor Teuns eerder zaterdag dan zondag gebeuren op de Mûr-de-Bretagne. Tenzij de ploeg andere directieven geeft en de kaart Colbrelli trekt. De altijd goedlachse Sonny werd op een zwaar parcours Italiaans kampioen. Al in de Dauphiné gaf hij ook bergop de indruk dat hij vliegt.

7. Alejandro Valverde

Last but not least the good old Alejandro Valverde. Een dagwinst van ‘El Imbatido’ zou de rond López gebouwde Movistar-ploeg meteen een boost van formaat geven. De ex-wereldkampioen is stokoud en in principe net als Philippe Gilbert aan zijn allerlaatste Tour de France bezig, maar in de Dauphiné nog bewees hij in Le Sappey-en-Chartreuse dat hij nog hee explosief is. Quasi geen enkele finish bergop in de traditionele wielerlanden is hem vreemd. Neem nu de Mûr-de-Bretagne van zondag: daar werd hij zowel in 2015 als 2018 derde. De openingsrit van de Tour? Die won hij dertien jaar geleden toen la grande boucle ook al in Brest startte en de finish van de openingsetappe lag op de Côte de Cadoudal in Plumelec. In de Morbihan was de slotklim een pak korter en minder lastig, maar daartegenover staat dat hij ook al vijf keer de Waalse Pijl won en recordhouder is. Al moet hij de jongste jaren zijn meerdere erkennen in… Julian Alaphilippe.