Nooit zal een Europees kampioen meer toplanden hebben geklopt dan België

België is nummer één op de landenranking. Geen titels behaald. Portugal is nummer vijf. Is regerend Europees kampioen. Dus krijgt Portugal 9,2 miljoen dollar om met Nike te spelen. België krijgt 3,6 miljoen dollar van Adidas, nauwelijks meer dan Schotland. 

En Portugal heeft voorin Cristiano Ronaldo, winnaar van vijf Ballon d’Ors, zeven titels in drie toplanden en vijf keer de Champions League. België heeft voorin Romelu Lukaku, eerste titel in een grote competitie dit jaar behaald. Lukaku stond deze week op de cover van Vogue, de Italiaanse editie welteverstaan. Ronaldo stond in 2014, halfnaakt, op die van de Spaanse editie.

Ook nog: Portugal heeft Rúben Dias, João Cancelo en Bruno Fernandes in het Premier League Team of the Year. België niemand. Bruno Fernandes staat in dat team op de plek van De Bruyne, maar in een ander Team of the Year, dat van de spelersvakbond, staan die drie Portugezen er ook in, nu samen met De Bruyne. Kan moeilijk anders, hij is door zijn collega’s als beste speler van het seizoen verkozen. Terecht, zegt de KDB-fanclub waarvan het bestuur geheel bestaat uit Belgische perslui. Player of the Year is meer een sympathy vote, zeggen anderen dan weer.

Neen, België mag dan bijna drie jaar op één staan in de landenranking en het talent van de Rode Duivels wordt erkend, maar om een echt powerhouse in de eerste wereldsport te worden, is meer nodig. Dit EK met dit speelschema is een geschenk uit de duizend. Win je, dan ben je dat powerhouse. Verlies je, liefst eervol, zegt iedereen: kan gebeuren, op naar de volgende.

Roberto Martínez was pissed eerder deze week toen een journalist poneerde dat België die negen op negen had behaald zonder echt goed te spelen. Dat was een terechte vaststelling, maar verder ook waardeloos, wetende dat juist heel volwassen ploegen hun inspanningen kunnen doseren en toch winnen. Wat baat het om zoals vijf jaar geleden een land helemaal in te blikken en de favorietenrol toegedicht te krijgen waarna je er in de volgende ronde sullig uitgaat? Je speelt maar zo goed als je tegenstander het toelaat, en ook maar zo goed als nodig is.

De wrevel van de bondscoach gaat dieper en verder terug dan die ene in zijn ogen vervelende opmerking. Aan hem is weleens ontlokt dat zijn Rode Duivels niet serieus worden genomen, dat men die ranking en die eerste plaats iets raars vindt en dat die niet de werkelijkheid reflecteert, dat België overrated is, zoals dat dan heet. Martínez: “Overrated. Underestimated ja, wij worden onderschat.”

Welnu heren Duivels en opperduivel Robert Martínez, dit is het moment om komaf te maken met underrated en/of overrated en de inlandse en buitenlandse twijfels weg te spelen. Dit is het moment – in de turbotaal van nu – om te shinen. U bent de nummer één en fier het te zijn? Bewijs dat het terecht is. Nooit zal een Europees kampioen meer toplanden hebben geklopt dan België.

Voorlopig is van die grote landen alleen Portugal een zekere tegenstander, zondag 21 uur in La Cartuja of in het stadion op het gelijknamige kunstmatige eiland waar in 1992 de Expo werd gehouden en in 1999 het WK atletiek. Sevilla, prachtige stad, maar bloedheet. Morgen zou het er verschrikkelijk warm zijn, 37 graden. Zondag nog gewoon heel erg warm, 34 graden, dat is ruim de helft warmer dan in Tubeke.

Italië in de kwart, dat kan ook Oostenrijk worden, en Frankrijk in de halve finale, dat kunnen Zwitserland of Kroatië of Spanje zijn. Misschien moet de UEFA zich eens buigen over het toernooischema. Wat zich vijf jaar geleden voordeed, heeft zich herhaald. Met zo goed als normale eindstanden na de groepsfase – alleen de tweede plaats van Spanje na Zweden is tegen de verwachtingen – huist in de ene tabelhelft op papier veel meer kwaliteit dan in de andere. Een en ander is mee in de hand gewerkt door de onmiddellijke clash in de achtste finale tussen Engeland en Duitsland. De winnaar van die wedstrijd zit in de andere toernooihelft met eerst Zweden of Oekraïne, en dan de overblijver van Nederland-Tsjechië en Wales-Denemarken.

Op Euro 2016 kwam België als tweede in de groep terecht in ook zo’n zwakke helft met alleen Portugal als topland, dat zelfs de latere winnaar werd. In de andere helft zaten Duitsland, Italië en Frankrijk. Tegen Hongarije ging dat perfect (4-0), al viel het tweede doelpunt pas twaalf minuten voor tijd. In de kwart ging het mis, 3-1-verlies tegen Wales en een kater van Lille tot Brussel, waar de Rode Duivels met het schaamrood op de wangen en ferm tegen hun zin nog een acte de présence gaven na hun terugkeer.

Op deze Euro was al snel veel te doen rond winnen of verliezen tegen Finland. Martínez zei: geen sprake van. De spelers herhaalden dat als een mantra. Win big, dat is de bottomline. Daar is het nu tijd voor. De laatste grote wedstrijd tegen dat soort sluwe tegenstanders die maar doen wat ze moeten doen, geen millimeter wijken, en waarvan de machine afgesteld is op maximaal rendement, was Frankrijk op de World Cup van 2018. Toen werd het een jammerlijk maar (soms wordt dat vergeten) terecht 1-0-verlies. Op Euro 2016 ging het fout tegen Wales en op de World Cup 2014 toonde Argentinië wat cynisme in het voetbal allemaal kan opleveren.

De hele plotse voetbalnatie aan de Noordzee trekt zich dan weer op aan de wedstrijden in de zomer van 2018 tegen Japan en tegen Brazilië. Vooral die laatste partij is eigenlijk de enige referentiewedstrijd door de Gouden Generatie (misschien was dit de laatste vermelding) afgesloten met winst tegen een echt topland. Euro 2020 zal ons in 2021 wijzer maken: was België in Rusland al of niet een eendagsvlieg die geluk had dat ze een paar dagen mocht leven of was het de voorbode van een prijs?

België - Portugal: zondag, 21 uur