Jaouad Achab, olympische medaillekandidaat: “Ik wil een voorbeeld zijn voor alle jongeren”

Naam: Jaouad Achab

Woonplaats: Wilrijk

Leeftijd: 28

Discipline: taekwondo (-63 kg)

Olympische deelnames: 1 (vijfde in Rio 2016)

Opvallende prestaties: WK 2015, EK 2014, 2016 en 2019

“Ik ben geboren in Tanger, in een familie met drie broers en één zus. We woonden vlakbij de haven, waar ik bijna dagelijks vluchtelingen zag passeren. Ons gezin had het niet slecht. We waren niet rijk, maar moesten ook niet op straat leven. Uiteindelijk besloot mijn vader, die als trucker al vaker naar België reed, om te verhuizen. Ik was 17 en had altijd graag in Marokko gewoond, maar ik had er weinig perspectief. Zeker niet als topsporter. Ik had grote ambities, de middelen waren beperkt. Veel vrienden in Marokko zijn afgestudeerd, maar zitten zonder job. Toptalenten in de sport hebben het niet gehaald.”

In de klas met jongens van 13

“Het parcours in België was niet eenvoudig. Ik had alle moeite om een school te vinden. Via Google Translate probeerde ik me in te schrijven, overal werd ik afgewezen omdat ik alleen Arabisch sprak. Uiteindelijk belandde ik in een klas mechanica met jongens van 13, 14 jaar. De cursus wiskunde was voor mij te makkelijk. Het bewijs dat ik in eigen land al in het laatste jaar zat, kwam te laat. In 2015 belandde ik in de Topsportschool in Antwerpen, op mijn 22ste had ik mijn diploma op zak.”

“Ook de zoektocht naar een sportclub liep niet van een leien dakje. Omdat ik het inschrijvingsgeld niet kon betalen, wilde ik gratis lesgeven aan jonge kinderen, ook daar werd ik eerst weggestuurd. Gelukkig vond ik toch een club die me wilde steunen. Dankzij de trainingen met de kinderen heb ik Frans leren praten. Een verademing. In tegenstelling tot volwassenen wezen zij me niet voortdurend op mijn fouten.”

Belgische driekleur om de schouders

“Ik ben enorm trots op mijn Marokkaanse afkomst, maar in België heb ik wel de kans gekregen om mijn dromen te realiseren. Daar ben ik enorm dankbaar voor. Door wedstrijden te winnen probeer ik respect te tonen. Dan ben ik fier om over het veld te lopen met de vlag om de schouders. Daar word ik zelfs een beetje emotioneel van.”

“Ik wil een voorbeeldfiguur zijn. Niet specifiek voor de Marokkaanse gemeenschap, maar voor alle jongeren. Ik wil jongeren laten dromen. Ik ben heel actief op social media en probeer hen zo een positieve boodschap en waarden en normen mee te geven. Dat had ik vroeger ook toen ik Federer met klasse de pers zag toespreken. Op diezelfde manier hoop ik jongeren vandaag te inspireren en motiveren.”

Familiezaak

“Taekwondo is voor ons een familiezaak. Mama had de sport leren kennen door een club in haar buurt. Door een gat in de muur zag ze de atleten trainen, maar de mentaliteit in Marokko was toen helemaal anders. Vrouwen hoorden niet aan sport te doen of te studeren. Vanaf dan was ze vastberaden om haar kinderen naar de taekwondoles te sturen. Ik was drie of vier jaar toen ik begon. De trainer wilde me eerst naar huis sturen, je was pas vanaf je vijfde welkom. Toen ik begon te wenen en mijn mama verder aandrong, heeft hij me toch een kans gegeven. Op school zat ik een hele dag met mijn hoofd bij die trainingen. Een dag zonder les was geen mooie dag.”

“Mijn oudere broer en zus deden ook aan taekwondo. Als ze thuis trainden, probeerde ik hen al snel te kopiëren. Zo is de passie gegroeid. Badr, mijn jongere broer, veroverde dit jaar brons op het EK. Hij heeft zot veel potentieel. Hopelijk kunnen we binnen drie jaar samen naar de Spelen in Parijs. Gelukkig zitten we niet in dezelfde gewichtsklasse, want ik zou niet met mijn broer willen vechten om een ticket.”

Tokio

“In de aanloop naar Rio (waar Achab vijfde werd, red.) heb ik mezelf te veel druk opgelegd. Ik was Europees en wereldkampioen én nummer één van de wereld. Ik moest goud pakken. Misschien was ik net iets té hongerig. Dan is de uitgangspositie vandaag veel beter. De honger is er nog altijd, maar ik zie mezelf niet als topfavoriet. Al zou het wel een ontgoocheling zijn om geen medaille te pakken. Ik probeer in eerste instantie te genieten. Hopelijk volgt dan de rest.”