Een welverdiende vakantie. Al ben je met pensioen, toch denk je als leerkracht spontaan aan de start van die twee maanden zomervakantie. Zowel de leerlingen als de leerkrachten zeggen dan 'Oef, het is zover'. Twee maanden zonder zorgen. Iedere morgen opstaan met de zon, de blauwe hemel en vrijheid. Geen voorbereidingen, geen vergaderingen, geen verplichtingen en geen huiswerk. Kortom: pluk de dag. En dan komen heel vlug die plannen voor een reisje, een vakantiejob, herstellingen aan je huis of je tuin. Nu zoveel versoepelingen door al die vaccinaties op ons afkomen, wordt het terug een serieuze knipoog naar vrijheid. Voor de artiesten komt er weer stilaan leven in de zaak. Weliswaar met een slakkengangetje, met heel weinig volk in de zaal, maar het groeit. Er is wel minder sfeer, ambiance en het is minder leuk met dat mondmasker. Zelf mag je als artiest niet van het podium af, dus het contact met je publiek en fans is maar mager, saai en zeker niet zo hartelijk. En vergeet dit niet: 'Verboden te dansen!'. Geen polonaise of op de tafels staan. Nooit eerder meegemaakt! In juni 1970 behaalde ik mijn diploma onderwijzer in Bokrijk. In die tijd onderwijzer worden, was niet niks. Vandaag de dag is dat diploma niet meer zo geweldig. Burgerlijk ingenieur, dokter, computerspecialist, viroloog, advocaat, topvoetballer, politicus of piloot, dat zijn maar enkele beroepen van nu, die beter en luider klinken. Ze verdienen meer, maar hebben wel minder verlof dan wij onderwijzers. Terug naar de uitreiking van mijn diploma. Onze leraar kinderpsychologie had de leiding op deze heuglijke dag. Klein van gestalte, maar heel erg wijs, zowel als psychiater en als pater jezuïet. Hij wist als geen een ander, met heel veel positivisme en blijheid ons te boeien. Met veel aandacht en respect voor zijn mensenkennis volgden wij zijn lessen.Noem mij de zeven wereldwonderen op en dan mogen jullie je diploma komen afhalen. Als je samen zit met twintig afgestudeerde leerkrachten mag deze vraag geen probleem zijn. Het antwoord kwam er dus vlug aan. De piramiden van Egypte, de Taj Mahal, de Grand Canyon, het Panama-kanaal, de Empire State building, de Sint-Pietersbasiliek en de muur van China. Sorry leerkrachten. Dit zijn niet de zeven wereldwonderen in het belang van jullie toekomstig beroep. Stomverbaasd keken wij mekaar aan. Niet één van ons begreep hem. Hij had er duidelijk plezier in. Het is nochtans niet zo moeilijk. Gewoon wat fantasie en je gezond verstand laten werken, dan vind je de oplossing vanzelf. Lukt het niet. Is het te moeilijk? De afgelopen jaren waren jullie echte prachtstudenten met heel veel aandacht voor de kwaliteit van het leven. Daarom deze strikvraag, voor je begint aan dat levenswerk. Je zoekt het veel te ver. Ik som ze meteen op: kunnen zien, kunnen horen, kunnen voelen en proeven, kunnen ruiken en lachen en het voornaamste: kunnen beminnen. Het werd stil in het klaslokaal: zo eenvoudig, zo gewoon maar toch zo belangrijk voor onze toekomst en die van onze leerlingen. Vergeet deze wijze woorden niet. Je kan deze zeven pareltjes niet kopen, niet bouwen. Wie zijn dag te druk bezet, haalt zeker geen zeven op zeven. Nu is het aan jullie. Vergeet natuurlijk ook niet die echte zeven wereldwonderen te gaan bezichtigen. Beslist de moeite waard. Fijne vakantie en succes in je komende, boeiende levenswerk.