Disclaimer: dit is mijn eerste echte ervaring met een elektrische fiets. Met de race- en gravelfiets haspel ik veel kilometers af, maar fietsen met ondersteuning van een batterij is nieuw. In tegenstelling tot sommige collega-wielertoeristen kijk ik evenwel niet neer op de elektrische evolutie. Als het helpt om meer mensen op de fiets te krijgen, wat kun je er dan op tegen hebben?

De fiets waarmee ik op pad mag, is er een van BZEN, een jong merk dat zichzelf in de markt zet met “lichte urban e-bikes gericht op woon-werkverkeer”. Het exemplaar in kwestie is een opvallend rode Milano, door de fabrikant omschreven als licht, sportief en wendbaar. Met zijn 16 kilogram is dit inderdaad geen zwaargewicht die een mastodont van een batterij nodig heeft. Meer zelfs: de batterij is zo klein en zo goed ingewerkt dat mensen niet geloven dat je met een elektrische fiets op pad bent.

Nochtans voel je dat meteen, vooral bij het optrekken of bijtrappen nadat je even de benen stilhoudt. De motor zit ingewerkt in het achterwiel en geeft je een opvallend ‘duwtje’ in de rug. Vooral in de hoogste stand (nummer vijf, de meeste ondersteuning) schiet je vooruit en laat je alle verkeer je achterwiel zien wanneer het verkeerslicht op groen gaat. In stand één en twee gebeurt er niet heel veel, stand drie en vier zijn ideaal om te cruisen met een mooie snelheid; de Milano biedt ondersteuning tot 25 kilometer per uur.

Optrekken en sturen

Die eigenschappen passen goed bij mijn verplaatsing naar het werk: 12,5 kilometer enkele rit. Optrekken en sturen is een waar plezier. Ideaal om met een degelijke snelheid én in stijl naar het werk te rijden. Alleen op lange rechte stukken, wanneer je makkelijk meer dan 25 kilometer per uur kunt halen, heb ik het gevoel dat het wat stremt. Je krijgt soms een ‘aan/uit-gevoel’: veel steun bij het optrekken maar een terugval eens je op snelheid bent. Dat valt te verklaren door de relatief lichte motor. Die is gemaakt voor de stad en korte ritten naar het werk, niet voor een halve brommer.

Dat zie je ook terug in de beloofde actieradius: afhankelijk van de gebruikte ondersteuning kom je volgens BZEN tussen de 35 en 75 kilometer ver met de versie met batterij van 7 ampère-uur en geraak je tot 90 kilometer ver met de versie met 10 ampère-uur (195 euro duurder). In een ijverige bui laad ik de batterij helemaal op, wat zowat drie uur duurt, en probeer ik ze dan helemaal leeg te rijden. Na een tocht van 70 kilometer op de derde stand, met meer dan behoorlijke ondersteuning, heb ik nog één blokje van de vijf over. Helemaal niet kwaad. Die info over het batterijniveau en de mate van ondersteuning vind je terug op het kleine, maar handige scherm links op het stuur.

Jong en hip

Voor het overige is de uitrusting meer dan degelijk. Voor 2.890 euro krijg je een robuust aluminium frame met carbon voorvork, degelijke Shimano-versnellingen (negen) en -schijfremmen en uitstekende banden. De Continentals met dienst zijn breed en hebben behoorlijk wat profiel. Een uitstapje over onverharde wegen behoort dus zeker tot de mogelijkheden. Die toevoeging maakt deel uit van het imago dat deze fiets wil uitstralen, bestemd voor een jong en hip publiek.

Vaak gehoorde opmerking en keerzijde van het hippe imago: waar zijn de spatborden, bagagedrager en drinkbushouder? Zijn dat geen essentiële elementen voor een woon-werkfiets? Tijdens mijn zomerse ritjes half juni heb ik ze niet gemist, maar als je deze fiets dagelijks wilt gebruiken, mogen ze niet ontbreken. BZEN biedt ze aan als opties: voor spatborden betaal je 25 euro extra, voor een bagagedrager 45 euro.

Conclusie: voor zowat 3.000 euro krijg je een comfortabele, mooie fiets die je een aangenaam steuntje geeft op weg naar het werk. In stijl, zonder zweetdruppels. Wie lange afstanden wil afleggen met hoge snelheid, moet op zoek naar iets anders.