Het drama van Eriksen, de regenboogsaga en knuffelende ‘Don Chiellini’: dit waren de 10 momenten van het EK

Helaas het beeld van het EK. Op de tweede dag van het toernooi zijgt Christian Eriksen, sterspeler van Denemarken, plots neer. De tijd lijkt stil te staan. Eriksen leeft nog. Met dank aan vele helden. Aan dokter Jens Kleinefeld, die de middenvelder met een hartmassage en defibrillator terugbracht. Aan Simon Kjaer, de Deense captain die meteen de eerste zorgen toediende, Eriksens vrouw troostte en met z’n ploegmaats een menselijke muur bouwde om zijn vriend waardigheid, respect en privacy te bieden.

Denemarken verloor die 12de juni van Finland, maar werd uiteindelijk de revelatie van het toernooi. Het sneuvelde pas diep in de verlengingen van de halve finale tegen Engeland. Met Christian Eriksen in het hart.

“Ik kon het niet geloven.”

Patrick Schick zei wat tv-kijkers over heel de wereld hadden gedacht. Ze zagen het gebeuren, maar geen haar op hun hoofd dat het mogelijk achtte dat het zou lukken.

Hoe ver zou het geweest zijn? Een meter of 50, 60? Een lob die niet eens in het hoofd van de doorsnee voetballer zou opkomen. Patrick Schick zag het, bedacht het, en voerde het nog eens tot in de perfectie uit.

Schick: “Om eerlijk te zijn, wist ik enkele milliseconden niet dat de bal erin ging. De bal hing eeuwig in de lucht en toen hij binnenvloog, kon ik het niet geloven.”

De Schotse doelman David Marshall keek, verstrikt in zijn eigen netten, alsof hij een spook had gezien. Ook hij kon het niet geloven.

Spanje-Kroatië had alles wat een wedstrijd leuk maakt. Goals. Véél goals. Spanje won na verlengingen met 5-3. Al was de 1/8ste finale slecht begonnen voor La Roja. De 18-jarige Pedri, één van de absolute uitblinkers van het toernooi, maakte een own-goal. En niet zomaar een. Hij trapte de bal van iets voor de middenlijn terug naar zijn eigen doelman. Unai Simón zag het leer van zo ver komen dat hij nog voor z’n controle voor zich uit aan het kijken was. Dat had hij niet moeten doen. De bal botste op en over zijn voet, in het lege doel. Een afstandstreffer waar zelfs Patrick Schick op jaloers zou kunnen zijn.

7-1 tegen Brazilië. Ín Brazilië. In de halve finale van een WK. Joachim Löw was in 2014 nog de architect van één van de meest indrukwekkende vertoningen aller tijden op een groot toernooi.

Weinig blijft daar van over. Premature exit in de groepsfase in 2018. Op het EK in 2021 vier matchen gespeeld, en slechts één gewonnen. Thomas Müller, pas gerepatrieerd en meteen weer kritisch, bekritiseerde Löw tussen de lijnen: “Door onze afwachtende strategie hebben we gefaald.”

Het stond voor het toernooi al vast dat Löw zou vertrekken. Geen Duitser die erom zal malen dat het zover gekomen is.

Tegen Finland liet Kevin De Bruyne zien waar hij toe in staat is. De Bruyne ziet wat anderen niet zien. Weet wat anderen gaan doen - soms zelfs voor ze het zelf beseffen. Helaas geldt die gave alleen voor zijn eigen ploegmaats. Op tegenstanders heeft De Bruyne geen vat. Al zeker niet wanneer dat beenhouwers zijn. Eind mei door Antonio Rüdiger van het veld gebeukt tijdens de Champions Leaguefinale - met een neus- en oogkasbreuk, plus een operatie in allerijl tot gevolg. In de 1/8ste finales van het EK tegen Portugal was er João Palhinha. Die ging vol door op De Bruyne enkel. KDB moest van het veld. Speelde in de kwartfinale op trots en ontstekingsremmers. Zelfs op genialiteit staat dan de ‘frein’ op.

Geen speler die het EK van de Fransen meer verpersoonlijkt dan Kylian Mbappé. Overlopend van talent. Eén van de - op sommige momenten zelfs dé - beste van de wereld. Alleen kan die saus van kwaliteit en zelfbewustheid ook beginnen schiften. Het resultaat: arrogantie. En een bittere nasmaak wanneer het door zoveel zelfzekerheid fout loopt.

Kylian Mbappé deelde steekjes onder water uit aan zijn spitsbroer Olivier Giroud (“Ik kan hem niet op dezelfde manier aanspelen als Benzema”). Maar schitterde zelf vooral door afwezigheid. Nul goals in vier matchen. En een symbolische gemiste strafschop tegen Zwitserland, meteen goed voor de uitschakeling van Les Bleus.

Mbappé is 22. Er komen nog kansen. Op voorwaarde dat de saus niet meer schift.

Oekraïne smokkelde de Krim in zijn shirt. Dat mocht. Maar wanneer Duitsland de Allianz Arena in regenboogkleuren wilde tooien toen de Hongaren op bezoek kwamen, stond UEFA op de rel. Want: “De organisatie moet politiek en religieus neutraal zijn.” Ondertussen onderhoudt de UEFA goede contacten met politiek niet zo neutrale regimes in Azië of het Midden-Oosten. Maar dat levert geld op.

Steden over heel de wereld reageerden door hun lokale stadion in de regenboogkleuren te gieten. De Gentse Ghelamco Arena deed mee. En in München bleven de protesten niet uit. Buiten aan het stadion werden 10.000 vlaggen uitgedeeld. Eén fan slaagde erin om de security te omzeilen en met een rood-oranje-geel-groen-blauw-paarse vlag het veld op te rennen. Een kleine regenboogkleurige middelvinger naar de UEFA en de Hongaarse premier Viktor Orban.

Giorgio Chiellini is een slimme kerel. Heeft niet alleen een diploma economie, hij studeerde cum laude af. Maar op het veld verandert hij. In een beest, die zowat elk man-op-man-duel wint. Vraag maar aan Romelu Lukaku. En in een meestermanipulator. Koning van de mind games. Voor de penaltyreeks tussen Italië en Spanje, toen bepaald moest worden welk team zou beginnen en aan welke kant van het stadion de strafschoppenreeks zou worden afgewerkt, intimideerde hij zijn collega-kapitein Jordi Alba. Eerst door te bulderlachen - verontrustend, op het meest stresserende moment van het toernooi. Toen Alba niet reageerde op zijn plaagstoten, pakte Chiellini Alba vast, tilde hem de lucht in en gaf hem een knuffel. De knuffel des doods. Alba en de Spanjaarden waren van hun melk. Italië won de strafschoppenreeks en ging door naar de finale. Met dank aan Don Chiellini.

Een klein meisje dat tranen met tuiten huilde na de uitschakeling van Duitsland. Hartverscheurend, behalve voor een leger internet-trollen dat xenofobe verwijten stuurde.

Die haat zorgde voor een tegenbeweging. Een Engelsman startte een crowdfunding op en verzamelde 42.000 euro. Een bedrag dat het meisje samen met haar ouders overmaakt aan Unicef. Of hoe uit de stinkendste mest ook wat moois kan bloeien.

Goran Pandev is een oude man van 37. Hij speelde voor Noord-Macedonië. En toch was Pandev één van de smaakmakers van de groepsfase. Hij was al op eigen houtje verantwoordelijk voor de kwalificatie van z’n land - voor het eerst op een EK. In de groepsfase was hij de vonk die een dwergvoetballand deed dromen van de kwalificatie. Twee goals. In totaal scoorde hij er 38 voor de nationale ploeg, in 122 interlands. De man die ooit schitterde voor Lazio, Inter en Napoli.

Noord-Macedonië kwalificeerde zich uiteindelijk niet. Maar Pandev kreeg in z’n laatste match als voetballer wat hij verdiende. Een erehaag. Een afscheid door de grote poort.