Ik kijk al uit naar de dag waarop Karl Vannieuwkerke pensioengerechtigd is: wie dat gesprek moet voeren, kan beter voorbereid zijn

Terwijl de glanzende beker door uitzinnige Italiaanse voetballers ten hemel wordt gedragen en een verbazend grote hoeveelheid onkreukbare maatpakken als wildemannen het veld op stormt in de hoop een graantje glorie en die ene kampioenenfoto mee te kunnen pikken, hoor ik mezelf de niet erg gevleugelde woorden ‘Dat was leuk’ uitbrengen. Het is eruit voor ik er erg in heb en ik paai mezelf met de gedachte dat dit moment van extreme inspiratieloosheid mede ingegeven is door het late uur en mijn herwonnen zin voor verantwoordelijkheid tegenover het jonge, in de zetel hangende grut van acht en elf dat na de zoveelste strafschoppenreeks op dit zinderend EK echt wel meer dan bedtijd-rijp is. De Engelse fan met de rookbom in de kont, het jongetje in de tribune dat door de camera betrapt wordt op het slaan van een schichtig stiekem kruisteken en zelfs de hopeloos achterhaalde kiekjes van Italiaanse schoonheden, verdienen beter dan ‘Dat was leuk’.

In eerste instantie maakt mijn povere poging tot afronding van het voetbalspektakel trouwens weinig indruk op mijn huisgenoten maar gelukkig heb ik Karl Vannieuwkerke nog achter de hand. Mijn ervaring na een maand ver in deze sportzomer voor de buis, leert me dat wanneer hij en de zijnen in Villa Sporza de bij benadering exhaustieve nabespreking inzetten, de slaap het veelal van de aandacht wint.

Niet dat de goede man iets te verwijten valt, integendeel. Elke avond opnieuw smijt Karl zich, is hij de immer standvastige kapitein, laverend tussen bij momenten te technische analyses en oeverloze voetbalpraatjes. Het programma zit hem zó als gegoten dat ik nu al uitkijk naar de dag waarop Karl volgens VRT- normen verplicht pensioengerechtigd is: de baas of bazin die dat gesprek mag voeren, kan maar beter voorbereid zijn. Karl, het bijterke. Karl, het blijverke.

En blijven doet hij, want ook al is de vrijwillige voetbalindigestie nog niet aan vertering toe, daar kondigt Karl reeds zijn vertrek – met in zijn zog crew en camera welteverstaan – naar Frankrijk aan. De laatste week van de Tour dient immers nog te worden aangevat. Geen ontsnappen aan. Mijn medeleven gaat bij deze uit naar hen die sport maar niks vinden en noodgedwongen op andere zenders hun meug uit de zoveelste romantische komedie moeten halen. Aan hen: nog even geduld, we zijn halfweg. En laat er nóg een lichtpunt zijn: aan tafel bij Karl deze week zal blijken dat koers honderdduizend keer meer dan voetbal over verhalen vertellen gaat. Over jongens die zich het snot uit de ogen rijden, over helden die vallen, opstaan en weer doorgaan, over voor de ploeg knokkende keizers en vorstelijke knechten. Pretty Woman en voetbal waren leuk, de koers en de Olympische Spelen worden nog leuker. Over naar Karl.