Nina Derwael voert grootste olympische delegatie aan bij vertrek: “Ook zonder gouden medaille kunnen mijn Spelen geslaagd zijn”

Wanneer je vanavond rond 17u30 ook maar één voet op de luchthaven van Zaventem zette, viel het al op. Een geel legioen palmde de vertrekhal en check-in-balies op Brussels Airport in. Allen uitgedost in geel trainingsplunje vertrok het grootste deel van onze olympische delegatie - 37 van de 121 atleten en hun trainersstaf - richting Tokio. Dat leverde uiteraard veel pers, maar ook hoog politiek bezoek op. Premier Alexander De Croo (Open VLD) en Vlaams minister van Sport Ben Weyts (N-VA) kwamen de olympiërs goede moed inspreken.

Onder hen één van onze grootste - zo niet de grootste - kanshebber op eremetaal: Nina Derwael. Het speerpunt van de turnploeg gaf een ontspannen indruk: ze smulde van een yoghurtje en maakte graag tijd voor foto’s en interviews. Ook op haar Instagram Stories, waar ze vanmiddag vragen van volgers beantwoordde, was het duidelijk: Derwael heeft er zin in. “Ik heb er zo hard naar uitgekeken om hier vandaag te staan. En toch kan ik haast niet geloven dat we na dat jaar uitstel eindelijk vertrekken.”

De laatste voorbereidingswedstrijd op Tokio verliep voor de Limburgse iets moeilijker. Op de FIT Challenge in Gent sprong ze in de kwalificaties fout af en ook in de finale bleef ze onder haar olympische doel van 15.400 punten. Niet meteen de beste generale repetitie. Maar twijfels? Die heeft Derwael allerminst. “Ik heb net hele goéde laatste voorbereidingsweken gehad. Ik ben blij met het niveau dat ik de voorbije weken op training heb gehaald. Daar wil ik in Tokio op verder bouwen.”

Om daar dan een gouden medaille te pakken? Derwael houdt de boot enigszins af. “Het moet allemaal meezitten op de dag zelf. Goud is natuurlijk mijn droom, maar als ik de oefening zoals op training uitvoer en alles heb gegeven, zal ik ook zonder gouden medaille tevreden zijn.” Al doet Derwael er natuurlijk alles aan om straks op dat hoogste schavotje te staan. Zelfs aan de kleinste details werd gedacht. “Mijn broertje heeft me een klavertjevier meegegeven om me succes te wensen. En ook mijn knuffeltje is mee, anders kan ik ‘s nachts niet slapen (lacht).”

En weg was Derwael richting het volgende - en lang niet laatste - interview. Enkele meters verderop stond de iets minder druk bevraagde Mauri Vansevenant, rustig leunend op zijn rolkoffertje. Hij zag de humor van de drukte wel in. “Jullie hebben geluk, ze staan hier allemaal op een hoopje.” Als 22-jarige komt Vansevenant net piepen op het hoogste wielertoneel en binnen tien dagen volgt al zijn olympische debuut. “Maar ik heb perfect kunnen slapen hoor”, klinkt het in sappig West-Vlaams. “Op de trein naar hier was ik zelfs zo stevig ingedommeld dat ik pas wakker werd in Brussel-Centraal, terwijl ik moest overstappen in Brussel-Zuid (lacht).” Zichzelf ziet hij als helpende hand in steun van kopmannen Evenepoel en Van Aert. “Dat moeten we met onze sterke selectie zo goed mogelijk uitspelen. Ik geloof in een goeie prestatie, maar we houden de voeten op de grond. Dan zou een medaille des te mooier zijn.”

Grootse uitspraken hoorden we ook niet bij de Belgian Tornados, de 4x400m-ploeg met onder meer de broers Borlée en Jonathan Sacoor. “We hopen op een medaille, maar we hebben nog niets bereikt en ook de concurrentie is zonder twijfel in vorm. De lege stadions in Tokio zijn doodzonde, maar eigenlijk maakt dat voor ons weinig verschil. Wij zijn zo gefocust op onze wedstrijd. De steun van de fans thuis nemen we wel mee naar de race. Dat geeft ons kracht.”

Na een laatste obligate groepsfoto vertrok het gele legioen richting de gates, om rond 21u10 op te stijgen. Tokio, de Belgen komen eraan.

Lees ook:

Onze olympiërs voorgesteld (#1). Een ereburger, heel wat boekenwurmen en een opvallende tattoo: deze Red Lions gaan voor goud

De kopmannen zijn top, maar de knechten niet: moeten we ons zorgen maken om onze olympische wielerselectie? (+)