‘Ik hoop dat op een podium staan net zo is als fietsen’

Be careful what you wish for. In december 2019 polste een krant bij Jean Atohoun (26), alias Jaywalker, naar zijn grootste wens voor het volgende jaar. Een beetje rust, was zijn antwoord. En toen zette een pandemie de hele wereld op verplichte rust. Het laatste beeld dat blackwave. de wereld instuurde, was dat van massamanie in de clip van ‘Up There’. “Het verschil met de stilte tijdens de lockdown kon inderdaad niet groter zijn”, knikt Atohoun. “Eerst was ik wel dankbaar voor die opgelegde quarantaine. Onze wishlist was in 2019 heel snel afgevinkt. Eigenlijk wilden we alles gewoon op ons laten afkomen en zien wat er zou gebeuren. Hoe 2020 er uiteindelijk zou uitzien, had ik natuurlijk nooit kunnen voorspellen. We zaten in Los Angeles op te nemen toen de eerste onheilsberichten over Wuhan wereldwijd op de radar verschenen. En terug thuis konden Willem en ik niet eens meer samenkomen om die opnames af te werken.”

In het begin maakte zijn partner in crime Willem Ardui (23) zich weinig zorgen. “Ik dacht zelfs: nice, de wereld gaat éven op slot. Een tijdje geen verplichtingen meer. Er stond namelijk nog een tour in de steigers, maar ik voelde me uitgeblust. Postreleaseblues. Een paar maanden voor de lockdown heb ik daardoor zelfs even helemaal platgelegen. Ik kon gewoon niet meer uit mijn bed. Daar zaten allerhande privéfactoren ook wel voor iets tussen, maar na ons debuutalbum viel ik in een zwart gat. Die lockdown beschouwde ik dan ook echt als saving grace.

Wat daarnaast – zij het voor heel even – fijn was: door een paar keer concerten live te streamen, kregen we ineens op een andere manier contact met onze fans. Maar na twee maanden was de lol ook daar wel weer van af. Ik merkte bovendien dat mijn inspiratie helemaal opdroogde. Er gebeurde níéts, dus ik voelde me niet geprikkeld. Dat was misschien wel het verschrikkelijkste gevoel: nauwelijks een geldige reden kunnen bedenken om ’s morgens weer op te staan. Dertien jaar nadat ik ermee was gestopt, raakte ik opnieuw verslaafd aan het computerspel Runescape. Daar vulde ik mijn dagen mee. Nu voelt het aan alsof we alles weer opnieuw moeten opbouwen. Vooral op het podium: in drie jaar tijd waren Jean en ik veranderd van twee awkward jongens die verdwaald leken op het podium in een gerodeerde machine. Nu weet ik niet zo zeker hoe podiumvast we zullen overkomen, om eerlijk te zijn. Ik hoop dat het zoals fietsen is (lacht).”

Maar vooral de reactie van het publiek wachten ze met een klein hart af. “Voor corona speelden we in de AB en op Pukkelpop”, vertelt Ardui. “Die concerten en die onstuimige sfeer is zowat de referentie geworden. Voor een verplicht zittend publiek spelen, is dan ook wat intimiderend, omdat je zo weinig energie terugkrijgt. Maar eigenlijk mogen we daar geen barst mee inzitten. Ik herinner me uit onze begindagen een showcase voor mensen van een platenfirma, waar Roméo Elvis ook speelde. Tegen het eind van zijn set stond die volledig in het zweet, terwijl de zaal amper voor een derde gevuld was, en iedereen stijf in maatpak stond toe te kijken. Roméo’s idee was dat hij altijd even hard moest gaan, ongeacht het publiek. Die fuck-it-filosofie probeer ik sindsdien ook toe te passen.”

Samen met Coely, TheColorGrey en Abattoir Anvers wordt blackwave. al eens tot de Antwerpse scene gerekend. Zelf voelen ze die connectie niet zo diep. Ook al omdat beiden in verschillende decors muziek maakten voor ze elkaar leerden kennen. “Ik had jaren geleden een hiphopgroep met Bert, die vandaag onze manager is”, zegt Ardui. “In het Rits-café speelden we een concert voor school, en Jean bleek toen onze geluidsman. Een verschrikkelijke beproeving voor hem, want hij moest met een brakke geluidstafel werken. Dat concert was een grandioze flop, maar later stuurde ik Jean wat muziek en leerden we elkaar online voorzichtig kennen. We zijn allebei niet erg extravert. Dat zou je misschien niet zeggen als je onze feestelijke muziek hoort. Maar zelfs in onze groepsnaam zit een dubbelzinnigheid, een donker randje.” 

“We zijn allebei ook erg yin en yang. Voortdurend proberen we elkaar naar een hoger niveau te tillen: dat gaat al eens gepaard met ruzies, maar we weten dat die spanning soms broodnodig is om te groeien. Als ik terugluister naar onze eerste EP krimp ik soms nog in elkaar. Ons Engels is er gelukkig met rasse schreden op vooruitgegaan.”

Met ‘Recluse’ heeft blackwave. recent ook een uitstekend voorproefje gegeven van de nieuwe plaat, releasedatum nog onbekend. Op BBC Radio 1 werd die single intussen al een paar keer gedraaid. “De tweede keer vond ik bijzonder speciaal”, zegt Ardui. “Bij een eerste draaibeurt kun je nog vermoeden dat het platenlabel daarop heeft aangedrongen. Maar wanneer zo’n grote zender je daarna nog eens opneemt in de playlist is dat omdat ze het oprecht goed vinden. De dj van dienst, Jack Saunders, gaf er trouwens nog een ontzettend mooi compliment bij in de uitzending. Hij roemde ons oog voor detail, en prees de bijzonder uitgedachte en diepe sound. Dan voel je jezelf wel even zweven.”

LALALAND

Die song hebben ze opgenomen in Los Angeles, het mekka van de muziek. Van een artiest als Anderson .Paak hoor je meteen dat hij een Los Angelano is, met een onvervalste Westcoast-sound. Toch trok blackwave. niet naar L.A. om dat typische geluid na te jagen. “Wél om ons met zoveel mogelijk talent te omringen. We gingen 20 dagen lang op writing-bootcamp, en namen deel aan 22 schrijfsessies. Een intense ervaring, en ook een eyeopener. Wij zijn al heel erg ambitieus, maar daar gaan ze volkomen in overdrive. Binnenkort brengen we nog wat collabs uit. Daar zit inderdaad een idee achter: wij willen in Amerika naamsbekendheid krijgen. Om mensen te overtuigen dat we iets betekenen, hadden we altijd foto’s op zak van ons concert op de Main Stage van Pukkelpop. Wanneer ze horen dat je vlak voor Post Malone mocht optreden, voor dertigduizend man, trekken ze altijd grote ogen. Wie als Amerikaan zo’n succes boekt, hoort bij de Groten der Aarde, hè. Dat is een ongelooflijk voordeel van de festivalwereld in België: Rock Werchter liet ons drie jaar geleden ook al de Klub C afsluiten.”

“Willem en ik beseften wel meteen dat we niet zouden willen wonen in L.A.. Misschien hooguit een jaartje, omdat het de place to be is als je het in de entertainmentwereld wil maken. Maar de stad heeft een te jachtig en moordend ritme. In L.A. kun je jezelf echt helemaal verliezen, geloof ik. Maar touren in Amerika blijft wel onze ambitie. De meeste Belgische artiesten bergen die plannen meteen op omdat het zoveel geld kost dat je er alleen je broek aan kan scheuren. Als je het goed wil doen, mag je al meteen 100.000 euro ophoesten. Ook al omdat we met een échte band willen optreden. Hetzelfde effect is er gewoonweg niet wanneer we die band door een dj zouden vervangen om de kosten te drukken.”

Naast een voorzichtig op gang komende festivalzomer en een American dream heeft Atohoun nog grote plannen. Zo onderneemt hij met een beetje geluk dit jaar een reis naar Benin. “Ik ben de laatste tijd intensief op zoek naar mijn familiegeschiedenis”, legt hij uit. “Net als mijn zus en mijn nicht. We willen meer te weten komen over mijn vader, die daar geboren is. Ik heb mijn pa al zes jaar niet meer gezien. We hebben dus veel bij te praten, ook al omdat ik me niet kan herinneren dat we ooit al een volwassen gesprek met elkaar hebben gevoerd. Over zijn familie sprak hij eigenlijk ook niet, maar ik voel heel sterk aan dat ik méér over hen wil te weten komen. Vijftien jaar lang heb ik bijvoorbeeld geen contact gehad met mijn twee halfzussen in Parijs omdat hij dat niet wilde. Vier jaar geleden hebben we pas toenadering gezocht. Mijn vader en ik hadden altijd een vreemde verstandhouding. Nu ik volwassen ben, zien we elkaar misschien met andere ogen. Ik weet nu al dat ik niet alles uit hem zal krijgen: hij heeft de neiging om alle zware vraagstukken handig te ontwijken. De verwachtingen liggen dan ook niet heel hoog. Maar ik geloof dat het verrijkend kan zijn voor me om zijn wereld eens met mijn eigen ogen te zien.”

Ook voor Ardui is er een leven naast blackwave. Violet Braeckman en Ramy Moharam Fouad – de broer van Tamino – maakten tijdens de quarantaine de kortfilm Schaduw, tot je terugkomt. De titel danken ze aan het nummer ‘Schaduw’ dat Willem Ardui solo schreef, en voortdurend door hun hoofden speelde. “Ik heb trouwens ook de filmmuziek geschreven en het sounddesign gedaan”, vertelt die laatste. “‘Schaduw’ schreef ik op een moment dat het niet zo goed ging met me. Het voelde een hele tijd aan alsof ik in de schaduw leefde van de versie van mezelf die je ziet op het podium, in videoclips en op sociale media. De naïviteit van de beginjaren was ook verdwenen. In die periode werd me eens gevraagd wanneer ik het gelukkigst was. Mijn antwoord sprak boekdelen: “Toen mijn passie nog niet mijn job moest zijn.” Dat klinkt vast wat ondankbaar, maar ik meende het wel. Er zit nog steeds veel waarheid in, maar ik weet nu dat het de uitdaging is om ervoor te zorgen dat die passie hoog blijft oplaaien.”

Blackwave. speelt morgen op Werchter Parklife.