Praatje met de buurvrouw. Al treffen we elkaar niet op straat maar in de wachtkamer van onze dokter in het ziekenhuis. Op dezelfde dag ondergingen we een borstreconstructie na kanker. Ook met haar gaat het intussen goed. Het is in het ziekenhuis dat onze weelderige boezem weer stilaan vorm krijgt. Een aantal weken na de operatie doen de dokters een eerste check van waaraan ze acht uren lang hebben gewerkt. Een gezonde linkerborst verwijderen, daarna twee nieuwe borstzakjes maken met flapjes uit mijn rug en twee voorlopige protheses plaatsen. Grof ruw werk voor nieuwe vrouwelijkheid. Alsof de hele tuin werd omgespit voor een mooie oogst.

De arts die mijn gezonde borst weghaalde, knikt goedkeurend bij de inspectie van de wonde. Nog een peertje voor het afvoeren van wondvocht draag ik mee, goed verborgen in een zelfgemaakt zakje dat ik aan mijn broek kan vastmaken. Omdat ik mijn twee armen nog niet volledig boven het hoofd kan strekken, mag de kinesist mij daar binnenkort weer bij helpen met oefeningen.

En daarna gaat het naar de plastisch chirurg die mijn nieuwe borsten verder zal ‘afwerken’. Ook hij knikt bemoedigend. En mijn boezem krijgt al meteen een flinke boost. In de expanders - tijdelijke ballonnetjes in mijn borsten - spuit hij 50 centiliter vocht. Na al die naalden die de afgelopen jaren in mijn lichaam hebben gezeten, ben ik ongevoelig geworden voor prikjes. Dus, neen, het doet geen pijn. Om het plekje te vinden waar de fijne naald in de expander kan, is mijn borst gescand met een magneetje. En dan vloeit de waterige zoutoplossing naar binnen. Volgende week vult de dokter opnieuw bij, tot ik stop zeg. Mijn arts noemt het een luxe die vrouwen hebben na een zwaar behandeltraject. En zo voelt het ook. Laat de lente maar komen.