Waarom ‘De stoel’ verslavender is dan een pak sigaretten

Elk jaar opnieuw wanneer de dagen langer worden, de temperaturen oplopen en de terrasjes in oppervlakte verdubbelen, mogen televisiemakers aller zenders laten zien hoe goed ze de edele kunst van het recycleren onder de knie hebben. In een nog niet zo ver verleden was dat een discipline waar vooral commerciële zenders in uitblonken. Die krijgen tijdens de zomermaanden hun reclameblokken amper gevuld en proberen die teruglopende inkomsten dan maar te compenseren door hun zendschema’s met zoveel mogelijk recuperatiemateriaal te vullen. 

Tegenwoordig doet ook de openbare omroep, die naar eigen zeggen al jaren in besparingsmodus zit, steeds nadrukkelijker aan recyclage. Anno 2021 is het ook in de zendschema’s van Eén en Canvas met een vergrootglas zoeken naar dagvers materiaal. Op uitzondering dan van de dagelijkse portie sportactualiteit, deskundig in talkshowformaat verpakt door de onvermijdbare Karl Vannieuwkerke. Gelukkig is er voor niet-sportfans nog De stoel. Een dagelijks niemendalletje dat een brug moet slaan tussen de miserie in Het journaal en de zoveelste herhaling waarmee ze op Eén de televisieavond op gang proberen te trekken.

En het moet gezegd: daar slaagt De stoel wonderwel in. Het ondertussen naar televisienormen al hoogbejaard format heeft het soort verslavende werking waar menig sigarettenfabrikant enkel van kan dromen. Het concept is van een kinderlijke eenvoud. Elke dag wordt een strandstoel ergens te lande gedropt. Na Het journaal worden beelden van de stoel in zijn natuurlijke habitat getoond. Wie die herkent en het eerst in de stoel kan neerploffen met een banaal voorwerp in de hand – denk een glas water, een kampeermatje of een champagnekurk – is de winnaar van de dag. 

Simpeler kan haast niet. En toch blijf je kijken. Niet om te zien wie wint, maar voor de heroïsche verhalen van de verliezers. Meestal zijn die enkel hun achterdeur buitengestrompeld, hebben ze een paar honderd meter afgelegd om dan te merken dat er al iemand anders in die stomme strandstoel zat. Maar wanneer de camera dichterbij komt, wordt dat gezondheidswandelingetje plots een odyssee waar Homerus jaloers op zou zijn. De gefaalde stoelzitters hebben bijna allemaal een heroïsch verhaal met fout gelegde voorwerpen, vergeten mondmaskers, verkeerd schoeisel of verwarring over de kortste route in de hoofdrol. Alleen al daarom blijft De stoel na al die jaren het bekijken waard. En dan is er nog die andere, nog veel belangrijker reden, om omstreeks kwart voor acht naar Eén te zappen. Je wil toch checken of De stoel toevallig niet bij jou in de buurt staat? Ons aan alle terreinen aangepast schoeisel staat alvast klaar. 

De stoel, elke weekdag op Eén om 19.40 uur.