Meskerem Mees in OLT Rivierenhof: stem van de toekomst ★★★★☆

Ze beseft niet goed wat haar allemaal overkomt, Meskerem Mees. Haar debuutplaat komt pas begin november uit, en toch hing het volgelopen openluchttheater anderhalf uur lang aan haar lippen. Zelf balanceerde de zangeres tussen nonchalance en ingetogen trots. Toen halverwege de set hitsingle ‘Joe’ passeerde, knipoogde ze dat “mensen die enkel hiervoor gekomen waren zich nu naar de uitgang mogen begeven, no hard feelings.” Iedereen bleef zitten, want Meskerem betoverde Deurne.

Het opzet van haar concert was minimalistisch: twee stoelen, enkele spots, een akoestische gitaar en de begeleidende cello van buddy Febe Lazou. Maar vooral: die stem dus. Sluit je ogen en je denkt zo dat ze uit Ierland komt. We noteerden in ons boekje zowel referenties naar Dolores O’Riordan, Sinéad O’Connor als Tracy Chapman. Nog zo’n sterke vrouw met enkel een gitaar. Meskerems set in het OLT was niet foutloos, maar je vergaf haar alles. De valse start bij openingssong ‘Astronaut’: Mees verliet het podium na amper enkele seconden om met capodasters te komen aanzetten, haar gitaar te stemmen en te mompelen dat je “beter alles zelf doet”. In ‘Seasons Shift’ was ze haar tekst even kwijt, waarop ze na een ‘la la la’-refrein besliste om de song te hernemen.

Het maakte niet uit, het publiek was gehypnotiseerd door dat magische stemtimbre. Dat ze feestelijk liet klinken in het uptempo ‘Queen Bee’ en dan weer bevlogen in de protestsong ‘Man of Manners’, haar eerbetoon aan grote voorbeeld Bob Dylan. Toen Meskerem a capella aanzette werd het OLT zo stil dat je in de verte enkel de vogeltjes en de Antwerpse Ring kon horen.

“Wanneer ik de tekst van mijn eigen werk niet onthou, dan misschien wel van een ander”, lachte de zangeres haar tanden bloot. ‘Tunnels’ van de Britse zanger en acteur Johnny Flynn kreeg een mooie uitgepuurde versie. Uit haar Studio Brussel-periode speelde Mees ‘Smells Like Teen Spirit’ van Nirvana. Ze haalde de ruwheid uit die grunge-klassieker tot enkel de essentie overbleef. Entertainen deed ze zeker en vast. Het publiek kreeg er maar niet genoeg van, ook niet na anderhalf uur.

Evenepoel

Meskerem Mees zat in de geïmproviseerde bisronde volledig door haar songs heen en verraste met ‘The Young People’ van de Ierse folkgroep Lankum. Zonder instrumenten, gezeten op twee stoelen en een spelletje handjeklap met celliste Febe. En de Amerikaanse bluegrass-traditional ‘Pig In a Pen’. Waarbij ze het opgetogen lied voorzong en iedereen vroeg mee te zingen. Helemaal in de optiek van deze avond: haar eigen ding doen, daar waar ze zin in had.

Deze jonge twintiger schrijft een apart verhaal. Geboren in Ethiopië, geadopteerd in Oost-Vlaanderen en opgegroeid met de ambitie om schrijfster te worden. “En plots ging ik naar de muziekschool en nu sta ik op een podium. Ik weet zelf niet hoe het komt”. Het moet de beste carrièremove zijn sinds Remco Evenepoel. Nog zo’n rastalent dat een grote toekomst tegemoet gaat. Mees bracht ‘The Writer’ toepasselijk solo aan het einde van haar set. Om te besluiten met ‘Where I’m From’, waarbij ze haar gitaar even aanviel om die vervolgens te gaan strelen. “Where I’m from nobody walks, everybody twirls”, zong de Gentse. En zo voelde je je ook in je hoofd. De magische stem van Meskerem bleef er de hele nacht lang nog rondjes draaien.

Ook voorprogramma Rosa Butsi (***) kon de aandacht vasthouden. Roos Denayer is artist in residence in Het Depot en Soundtrack winnares 2020. Haar groepsnaam haalde ze bij haar Hongaarse oma. De zangeres werd mooi bijgestaan door bassiste Trui Amerlinck (Tsar B) en een drummer. Rosa Butsi bracht een dromerige sound, die goed paste in dit parkdecor. Slotsong ‘Magenta’ deed qua klankkleur aan het beste van Suzanne Vega denken. Een zomerse song die doet vermoeden dat het allemaal weer goed komt. Het mag gerust een hitje worden.