“In Rio was ik misschien wel de grootste favoriet. Nu is dat niet het geval en is die rol voor anderen weggelegd. Ik probeer nu zo relaxed mogelijk te blijven, ben gefocust op mijn proces en mijn kwaliteiten. In Rio was ik amper 23, nu zijn het mijn tweede Spelen, heb ik meer ervaring, ben matuurder geworden”, zegt Achab, die in Brazilië vijfde werd in de klasse tot 68 kg.

In tegenstelling tot 2016, toen ook Raheleh Asemani en Si Mohamed Ketbi erbij waren, is Achab in Japan de enige Belgische taekwondoka. “Voor mezelf verandert het feit dat ik alleen ben niet zoveel. Maar ik vind het wel jammer voor de sport want ik wil dat taekwondo groeit in België”, benadrukt hij.

Met Abdullah Sediqi, die opgenomen is in het vluchtelingenteam, treft Achab wel een bekend gezicht in zijn klasse. Na diens vlucht uit Afghanistan belandde hij in België en kwam er in contact met Achab. “Hij was vroeger mijn sparringpartner toen ik nog bij de Vlaamse federatie zat. Hij is een goeie atleet met veel kwaliteiten. Net zoals iedereen die hier aanwezig is, heeft hij een kans om te winnen.”

Achab stapte in september 2020 van de Vlaamse federatie over naar de Waalse. “Dat was echt nodig. Ik voel mij nu gelukkiger, mentaal beter. Het was alsof ik een berg moest beklimmen met een rugzak om en er alsmaar stenen werden ingepropt. Het werd zwaarder en zwaarder. Ik wilde de top bereiken maar daarvoor moest ik die rugzak kwijt geraken.”

Op zijn 28e is Achab al bezig met een leven na zijn topsportcarrière. “Ik heb een paar opleidingen gevolgd in social media en marketing en start na de Spelen met een trainerscursus. Maar ik ga zeker ook blijven vechten en het jaar per jaar bekijken. Ik voel mij nog goed, ben blessurevrij en geniet nog van de trainingen. Parijs (2024) kan zeker nog. Los Angeles (2028), forget it (lacht).”