Onze man in Japan: Vechten voor Nina

Commotie bij de Belgische pers in Tokio. Plots sijpelt door dat de organisatie voor de geschreven pers uit België maar vier plaatsen heeft voorzien voor de turnfinales. Artistieke gymnastiek is een van de hoofdsporten op de Olympische Spelen en de gymfinales zijn HDE’s: high demand events.

Er zijn zo’n 6.000 journalisten in Tokio en meestal zwermen die uit naar de 33 verschillende sporttakken. Maar op de grote momenten - de finale van de 100 meter, het zwemmen, de openingsceremonie - wil iedereen op dezelfde plaats zijn. Dat gaat niet, dat is duidelijk. Maar vier tickets voor de finale van Nina Derwael? In een sporthal met 12.000 lege stoeltjes, want publiek is niet toegelaten? Ga het maar uitleggen aan de baas: zo’n dure reis naar Tokio en dan op tv moeten kijken naar Nina, Nafi en de Cats.

België is België. Als er vier plaatsen zijn, gaan er twee naar Vlamingen en twee naar Franstaligen. Er zijn zo’n tien krantentitels. Je zou die in het hertekende perslandschap kunnen terugbrengen tot vier groepen: Mediahuis, DPGMedia, Rossel en IPM. Maar dan nog heb je het tweetalige persagentschap Belga, een nationaal instituut. Welke journalisten moeten die vier tickets dan krijgen? Identiek probleem bij de fotografen, waar twee agentschappen kandidaat zijn voor slechts één ticket.

Discussie alom. Frustraties, maar vooral ook solidariteit. Uiteindelijk een gezamenlijke vakbondsactie richting BOIC, met de vraag om bij het IOC te lobbyen voor meer. Het is wachten op de officiële bevestiging, maar in de wandelgangen is te horen dat het goed komt. Lobbyen en regels buigen, als dat eens een olympische discipline kon worden. We hadden er meteen een Belgische HDE bij.

Maak u niet ongerust: Het Belang van Limburg is erbij als Nina turnt.