Klaas Dewyngaert vanuit Tokio: “Sobere openingsceremonie, maar toch met open mond zitten kijken”

“Vandaag heb ik gedurende vier uur met open mond naar de openingsceremonie zitten kijken. Daar was ik toch diep onder de indruk van, ook al hing de schaduw van corona voortdurend over het stadion. Geen 70.000 toeschouwers, alleen naar een paar duizend journalisten zwaaiden de enthousiaste atleten. Het was sober, ingetogen. En toch indrukwekkend.”

“Toen Naomi Osaka de vlam aanstak, hadden we zo’n 205 landen voorbij zien paraderen. En hoewel we in het bovenste deel zaten, herkende ik Félix Denayer strak in het pak en kon ik Nafi Thiam zien stralen achter haar mondmasker aan het hoofd van de kleine Belgische delegatie, met vooral de Cats.”

“In het verleden keek ik daar thuis met andere ogen naar. Toen had ik mijn vader zijn koffers zien pakken en voor een maand van huis vertrekken. Nu pas besef ik aan welk immens avontuur hij telkens begon. De Spelen zijn een ongelooflijk circus, maar ook en vooral een opeenhoping van paperassen. Corona maakt het er allemaal niet eenvoudiger op. Er staat 24/7 een agent aan ons hotel die elke keer alle details op je papieren controleert, zo bang zijn ze hier dat we het virus binnen de muren van ons verblijf zouden binnenbrengen.”

“Bepaald frustrerend zijn de gevolgen van die papierwinkel voor onze manier van werken. We boeken vooraf de venue waar we willen zijn, maar vaak krijg je pas heel laat te horen dat je er niet in komt. Zoals vandaag bij het boogschieten met Jarno De Smedt of het judo met Jorre Verstraeten. Toch geniet ik van elke minuut van dit avontuur. Gisteren verbleef ik anderhalf uur op het water om beelden te maken van Emma Plasschaert. Fantastisch was dat.”