Terryn was donderdag bij zijn ouders gaan logeren, omdat zijn vrouw op reis is. “Toen ik vrijdagochtend opstond, was de afgelasting van Pukkelpop het eerste bericht. Een redelijke domper op de sfeer, om het zacht uit te drukken. Ik ben meteen naar huis gegaan. De bedoeling was om te repeteren, maar dat heeft weinig zin nu. We hebben wat zitten praten: wat kunnen we dan wel doen, zijn er ideeën? Maar die zijn er niet echt.”

“Pukkelpop is qua sfeer een ongelooflijke ervaring: ook in 2018 stonden we al op de main stage. Een van de mooiste festivalherinneringen die ik heb. Het was het magische uur. Met de zon die onderging, een volle wei die zin had om te feesten, en niemand die de dag erna iets gepland had. Dat idee van zorgeloosheid wordt nu door heel veel mensen gemist. Door alles af te gelasten en mensen binnen te steken, los je dat niet op.”

Bazart zou ook op het Nederlandse Lowlands spelen, maar ook boven dat festival hangen donkere wolken. “We hadden in Werchter al voor 2.500 man opgetreden, Pukkelpop zou de kers op de taart worden. Een bevrijdingsfeest voor velen, de vaccinatie verliep goed, de vrijheid werd ons beloofd. Dat jojo-effect is echt verschrikkelijk. Ik weet niet wat of hoe, het is een beetje uitzichtloos nu.”

Terryn was, voor hij er zelf op het podium stond, een fervente Pukkelpopganger. “Ik weet nog goed wat het betekende, tijdens de studentenjob was dat waar je naartoe leefde: een weekend waarin alles kan en alles mag, waar je mensen leert kennen. Het is even zuur voor ons als voor de festivalgangers.”

Normaal zou de komende maand in het teken van Bazart staan, maar Terryn stapte vrijdag nog last minute op het vliegtuig naar Marrakech, zijn vrouw achterna. Eerstvolgende afspraak: de Lotto Arena in november. “Maar dat is binnen, dus ik hou mijn hart vast. Hopelijk kan ik het snel weer met een frisse blik bekijken.”