Antwerp was de enige profclub die nog bij elke thuiswedstrijd een eigen tijdschrift uitgaf. “AAN-TWAARP CLUB-BLÁD!” hoorde je de verkopers de binnenstromende supporters in het Bosuilstadion al van ver toeschreeuwen. Sommigen onder hen, zoals Rosita aan Tribune 2, deden dat al sinds halverwege de jaren 70, toen Guy Thys nog de plak zwaaide in Deurne-Noord.

2 euro! Je steunde er de club mee en tegelijk kreeg je een overzicht van de tegenpartij, interviews met eigen spelers, columns, wedstrijdverslagen, verhalen uit het rijke verleden van de club en nieuws van het jeugdfront.

Die tijd is voorgoed voorbij. Volgende week, op de eerste thuismatch van het nieuwe voetbalseizoen tegen KV Kortrijk, zal er geen clubblad meer zijn. Zelfs geen digitaal, zoals het tijdens de coronaperiode de gewoonte was geworden.

De supporters zullen voortaan geïnformeerd worden via de app van de club en ter plaatse via interactieve schermen, die her en der in de nieuwe tribunes staan. De club wil ook vier à vijf keer per jaar een glossy businessmagazine uitgeven. Wat daar allemaal in zal staan, moet ze nog bepalen. Vast staat dat de eerste editie ervan niet voor eind augustus, begin september zal verschijnen. “Ze willen wachten tot de spelerskern volledig is en er meer duidelijkheid is over het Europees parcours”, zegt Michel Schepers, al jaar en dag een van de vaste vrijwilligers van de het Antwerp Clubblad.

Zijn vader Rik, die destijds het personeelsblad van de stad Antwerpen maakte, startte het clubblad op vraag van RAFC in 1974. Toen pas nam de club zelf het heft in handen, want de Antwerpse supportersorganen gaven al een tijdschrift uit sinds 1930. Dat verscheen onder verschillende titels en met af en toe een onderbreking.

Een 25-tal vrijwilligers hielp mee: schrijvers, fotografen, advertentiewervers, verkopers rond het stadion,... In drukke periodes met Europees voetbal moesten ze af en toe drie nummers op een week maken. “Het was niet meer zo makkelijk om nieuwe vrijwilligers te vinden”, zegt Schepers. “Maar zonder vrijwilligers is zo’n clubblad onbetaalbaar. Daarom zijn alle andere profclubs in ons land er al lang mee gestopt. Omdat wij het werk vrijwillig deden, maakte het blad elk jaar een beetje winst. Die schonken we dan aan nieuwe grasmaaiers, wasmachines voor de spelerskledij of lichtinstallaties voor de jeugd.”

Sinds de komst van Ghelamco is Antwerp geen club meer, maar een brand met een eigen huisstijl. En daar past een eenvoudig vormgegeven blad met advertenties voor supporterscafés, bakkers en lokale politici niet meer in. Ook de kritische blik is niet altijd even welgekomen. “Wij hielden ons altijd wel wat in”, zegt Michel Schepers. “We zijn in de eerste plaats zelf supporters. Maar als je vier keer na elkaar hebt verloren, kun je niet ‘hallelujah’ roepen, he? Zeker Bosuil, onze columnist, mocht zich al eens laten gaan. Af en toe was er een trainer die dat niet leuk vond, maar doorgaans konden ze er wel mee leven.”

Spelers zijn deze dagen ook veel minder benaderbaar. “Het is nog niet zo lang geleden dat we op de Bosuil iedereen kenden en konden aanspreken of na een match gewoon de kleedkamer mochten binnenstappen. Dat is vandaag ondenkbaar. Zelfs als clubblad moeten wij eerst toestemming vragen om een speler te mogen spreken.”

Afhankelijk van het belang van de match werden er 1.200 tot 1.500 exemplaren van het Antwerp Clubblad gedrukt. Tijdens de pandemie verscheen het alleen digitaal en waren er soms vierduizend lezers. De laatste gedrukte editie, met een regenboogcornervlag op de cover, was die van 15 maart 2020 voor de thuiswedstrijd tegen Moeskroen, een match die door de corona-uitbraak nooit werd gespeeld. Het wordt sowieso een collectors item.

Tot spijt van wie het benijdt brokkelt de nostalgische voetbalromantiek van de Great Old zo weer wat verder af.