Het parcours in en om Tokyo heeft woord gehouden. Veel hoogtemeters, een hoge temperatuur en twee loodzware beklimmingen: de Mount Fuji en de gevreesde Mikuni Pass. Het kleine peloton en de kleine ploegen zorgden ervoor dat al snel een zevental mocht wegrijden met Juraj Sagan als bekendste naam. De voorsprong liep al snel op tot maar liefst twintig minuten. Het signaal voor de Belgen en de Slovenen om een mannetje aan de kop van het peloton te zetten. Niemand minder dan uittredend olympisch kampioen Greg Van Avermaet nam voor de Belgen de honneurs waar, Slovenië stuurde Jan Tratnik naar de kop van het peloton. Beetje bij beetje zakte de voorsprong van de tot vijf uitgedunde peloton tot onder de tien minuten. Geraint Thomas was dan weer het slachtoffer van een valpartij, samen met ploegmaat Geoghegan Hart. De ex-Tourwinnaar én tweevoudig olympisch kampioen liep letterlijk heel wat kleerscheuren op.

Mount Fuji

De echte wedstrijd begon met de beklimming van de Mount Fuji, de wereldberoemde heilige berg. Pas daar werd duidelijk hoe slopend de wedstrijd al was geweest onder invloed van de hoge temperatuur en de luchtvochtigheid. Tratnik voerde stelselmatig het tempo op en dat zorgde voor slachtoffers. Dat Greg Van Avermaet bergop de rol moest lossen, was niet meteen een verrassing. Dat Alejandro Valverde overboord ging, deed wel wenkbrauwen fronsen. Jetlag niet verteerd, niet hersteld van een te zware Tour? Eén van de topfavorieten ging al héél vroeg overboord maar kon na de afdaling opnieuw aansluiten. Ook de Italianen stuurden met Giulio Ciccone een mannetje naar de kop van de wedstrijd. De finale was begonnen.

Met nog 62 kilometer te gaan passeerden de renners een eerste keer aan het Fuji Speedway Circuit waar de finishlijn getrokken was. Het uitgedunde peloton bracht de voorsprong tot onder de vijf minuten, voor Greg Van Avermaet zat de wedstrijd en zijn olympische heerschappij erop. Op naar de Mikuni Pass, onder leiding van de schijnbaar onvermoeibare Jan Tratnik! De Italianen roerden als eersten de aanvaltrom, nog voor het begin van de Mikuni Pass. Eerst Ciccone, daarna Caruso versnelden. Benoot en Vansevenant waakten in dienst van de Belgische kopmannen.

Evenepoel valt aan

En plots zat het spel echt op de wagen. Niemand minder dan Remco Evenepoel trok in het offensief. De Ier Eddy Dunbar reageerde gevat, even later kwam ook Vincenzo Nibali aansluiten. Er stonden nog vijftig kilometer op de teller. De Denen en Kazakken dichtten de kloof, voor de vroege vluchters zat het avontuur erop. Had Remco Evenepoel zijn eerste cartouche te vroeg verschoten? De tweede passage aan de finishlijn loodste de renners naar de voet van de Mikuni Pass. En plots waren daar de Italianen, Benoot loodste Van Aert ideaal naar de voet van de gevreesde Mikuni en nam meteen de eerste kilometers voor zijn rekening, gevolgd door Mauri Vansevenant. Eén voor één zakten favorieten en outsiders door het ijs. Daarbij ook Remco Evenepoel voor wie het op de Mikuni Pass duidelijk te snel ging. De eerste echt versnelling kwam van Tadej Pogacar. McNulty en Woods reageerden, Van Aert probeerde de kloof zo klein mogelijk te houden maar het was duidelijk dat de Kempenaar er alleen voor stond. Van Belgische steun was geen sprake meer.

Van Aert moest veel hooi op de vork nemen en liep op een counter van Kwiatkowski en Carapaz. Ook Bettiol en Uran slaagden erin om de aansluiting vooraan te maken. Voor Van Aert kwam het erop aan de schade zo klein mogelijk te houden. We kregen zeven leiders en dat speelde in de kaart van Van Aert. Vooraan werd naar elkaar gekeken, Van Aert hield het tempo erin en kwam in de laatste kilometer van de Mikuni Pass opnieuw vooraan aansluiten. Op de top van de Mikuni kregen we elf leiders met elf verschillende nationaliteiten, van kortbij gevolgd door Schachmann en Simon Yates. Kon Van Aert dit controleren?

De volgende aanval? McNulty en Carapaz! Het duo fietste een voorsprong van meer dan twintig seconden bij elkaar, in de achtervolging kwam het niet tot een gecoördineerde actie. Woods probeerde er alleen vandoor te gaan maar de Canadees werd tot de orde geroepen, de voorsprong van de twee leiders bleef ook nog binnen de perken.

Van Aert speelde op de laatste helling ridder of mis en gooide nog wat volk overboord maar de twee leiders bleven buiten schot. De Kempenaar was duidelijk de sterkste man in de finale en toen ook Uran besloot een handje toe te steken, zakte de voorsprong plots onder de twintig seconden.

Vooraan demarreerde Carapaz, in de achtervolging versnelden Woods en Gaudu. McNulty werd ingerekend, tegen Carapaz viel niets meer te beginnen. In de spurt voor zilver kwam het tot een duel tussen Van Aert en Carapaz, nipt gewonnen door Van Aert.

LEES OOK: REACTIES. Wout van Aert: “Ik had de benen om olympisch kampioen te worden”