De meest voor de hand liggende reden, is de smeekbede van de fotografen. “Het is echt een obsessie geworden”, zegt David Wallechinsky, de auteur van ‘The Complete Book of the Olympics’. “Ze willen allemaal dat ene kiekje. Ze beschouwen het als een iconisch shot, als iets dat je vermoedelijk kan verkopen. Ik denk niet dat de atleten het nog uit zichzelf zouden doen.”

Klatergoud

De traditie komt eigenlijk overgewaaid uit de gold rush, de periodes in de geschiedenis waarin mensen massaal migreerden naar gebieden waar goud te vinden zou zijn. De goudzoekers beten toen op de blinkende stukjes die ze net opgegraven hadden, om te zien of het om echt goud was of pyriet – ook wel ijzerkies, klatergoud of fool’s gold genoemd. Onze tanden zijn harder dan goud, maar zachter dan pyriet, zo blijkt uit de hardheidsschaal van Mohs. Een snelle beet in echt goud laat dus een deukje achter, terwijl een harde beet in pyriet de tanden beschadigt.

In het verleden werd op deze manier ook getest of munten wel echt waren of gewoon voorzien van een gouden bovenlaagje (of een goedkoper metaal). Vermoedelijk is één atleet er ooit als een grapje mee begonnen – “Is dit wel echt?” – en vonden de aanwezige fotografen het wel leuk.

Eigenlijk vooral zilver

Olympische medailles bestaan dan ook maar uit 1,34% goud. De rest is sterlingzilver, een legering met een hoog zilvergehalte die vaak gebruikt wordt in de vervaardiging van sieraden. Een gouden medaille zou dan ook ‘maar’ 500 euro waard zijn. De Belgische winnaars krijgen daarbovenop echter nog een cheque van 50.000 euro. (mtm)