Klaas Dewyngaert vanuit Tokio: “Sporthelden zijn toch vooral mensen”

“Mijn dag begon vandaag in het olympisch dorp, waar Matthias Casse uitgebreid de tijd nam voor de Belgische pers en er tegelijk verbroederde met een aantal atleten. De broers Borlée waren er, ­Camille Laus ook en Jonathan Sacoor. Ongelooflijk hoe gefascineerd zij waren door de bronzen medaille. Vooral Sacoor dan, die niet van het kleinood kon afblijven. “Amai, dat weegt nogal, zo’n schijf.” Om maar te ­zeggen: de honger naar ook zo’n oogst werd er alleen maar door aangescherpt.”

“Bijzonder was vandaag vooral de ontmoeting met de vier Belgische 3x3-basketters, nadat zij nipt naast een medaille grepen. Ik had enkele dagen geleden vreselijk te doen met Marten Van Riel na diens vierde plaats in de individuele triatlon. Je bewaart als journalist uiteraard afstand, maar toch verplaats je je een beetje in die ­atleten en al zeker op een moment dat ze zo’n zware ontgoocheling dienen te verwerken. Datzelfde gevoel bekroop me dus ook weer toen Thibaut Vervoort en zijn maats hun olympisch sprookje met een onbeschrijfelijke desillusie zagen eindigen. De pure en oprechte emoties grepen me naar de keel. Vervoort ging zelfs zo ver dat hij de Belgische supporters zijn excuses wilde aanbieden omdat hij en zijn maats uiteindelijk niet voor een medaille hadden kunnen zorgen.”

“Je bent dan op het grootste sportevenement van de wereld, maar je kan er ­alleen maar tot het besef komen dat die sporthelden ook gewoon mensen zijn. Wout van Aert legde zijn ziel bloot bij mijn vader, dat hij na de vele opofferingen voor de Tour en de Spelen nu het liefst zo snel mogelijk ­gewoon naar huis wilde, naar zijn vrouw en zoon. Pakkend.”