In de schaduw van de Olympische Spelen stond zaterdag in Spanje ook de Classica San Sebastian op het programma. De WorldTour-wedstrijd was vorig jaar een prooi voor Remco Evenepoel, maar dit jaar was de jonge Belg er niet bij. Mede door de Spelen stond er iets minder schoon volk dan gewoonlijk aan de start. Al mochten we nog steeds niet klagen, want met onder meer Egan Bernal, wereldkampioen Julian Alaphilippe en Jonas Vingegaard reden er nog steeds enkele ferme kanonnen mee.

Wie naar Spanje was afgereisd op zoek naar mooi weer, kwam ferm bedrogen uit, want het was echt hondenweer in het Baskenland. Regen en mist teisterden het peloton, maar dat hield onze jonge landgenoot Xandres Vervloesem (Lotto-Soudal) niet tegen om in de aanval te trekken. Ook James Knox (Deceuninck - Quick-Step) en elf anderen trotseerden de weergoden.

Op 45 kilometer van de meet werd met Romo (Astana) evenwel al de laatste vroege vluchter gegrepen na een impuls van Mikel Landa, de pechvogel van de afgelopen Tour de France. De Spanjaard liep echter meteen op een counter van Simon Carr. Terwijl de uitdunning in het peloton ondertussen stevig aan de gang was, knokte de jonge Brit zich naar een dikke halve minuut voorsprong. Op 40 kilometer van de streep telde die achtervolgende groep nog slechts een 40-tal renners. Deceuninck - Quick-Step en INEOS-Grenadiers controleerden daar de boel voor favorieten Alaphilippe en Bernal.

Toch ging een viertal alleen op zoek naar de eenzame leider. Matej Mohoric en Lorenzo Rota voerden in die achtervolgende groep de forcing. Met Neilson Powless, ploegmaat van leider Carr, en Mikkel Honoré, waakhond van Alaphilippe, waren er wel twee renners met andere belangen vertegenwoordigd. Al ging het wel goed vooruit en kwam het viertal op 23 kilometer van de streep bij de kop van de koers. De voorsprong van het vijftal was ondertussen gegroeid tot 50 seconden. Deceuninck - Quick-Step zag het graag gebeuren, want nu moest Trek-Segafredo voor kopman Bauke Mollema maar de kastanjes uit het vuur halen. Ook Bahrain-Victorious wentelde zich in de rol van afstopper, want met Mohoric – onlangs nog dubbel ritwinnaar in de Tour – had het een gevaarlijke man mee voorin.

Bij het ingaan van de slotronde, op zo’n 17 kilometer van de finish, liep de voorsprong van het kwintet onder impuls van Trek-Segafredo, en met de hulp van een mannetje van UAE, terug tot een halve minuut. Alles bleef dus speelbaar. Op de voorposten van het peloton zat Alaphilippe nog uitstekend omringd door ploegmaats. Op de slotklim, de moordende Murgil Tontorra, zou de beslissing gaan vallen. Al kwam er wel verval bij de achtervolgende groep, want de koplopers kwamen aan de voet met een bonus van een dikke minuut. Met dank ook aan stoomtrein Mohoric.

Ondertussen loerde men in het peloton naar elkaar. De mannetjes van Trek zaten door hun beste krachten heen, terwijl Deceuninck - Quick-Step een beetje gevangen zat door de aanwezigheid van Honoré voorin. Dan maar de kaart trekken van de Deen? Die optie leek al snel te vervliegen wanneer Powless er net op het moment dat zijn ploegmaat de rol moest lossen er alleen vandoor ging. Gelukkig voor hem kon hij met behulp van Mohoric de kloof op de Amerikaan dichten. Enkel Rota moest de rol voorin even lossen, maar knokte zich terug. Op de top bedroeg de voorsprong van het viertal nog steeds een dikke minuut. De winnaar zat dus voorin.

Alleen miste Mohoric in de afdaling aan het paaltje van de vijf kilometer zijn bocht, waardoor zowel Honoré, als Rota ten val kwamen. Powless en Mohoric waren er met twee vandoor gegaan, al kon Honoré in de voorlaatste kilometer nog komen aansluiten. Rota was het grootste slachtoffer, zijn winstkansen waren weg. In de sprint met drie was Powless uiteindelijk de snelste. De Amerikaan kwam goed over Mohoric en boekte zo zijn eerste profzege.