Hans Vandeweghe over Derwael: ‘Mooiste goud uit de Belgische sportgeschiedenis’

Neen, ze was niet perfect in haar moment de gloire, verre van zelfs. Het was zelfs haar minste optreden sinds lang, maar zo sterk is Nina Derwael, zo verheven boven de rest in haar specialisme ,dat het volstond om de mooiste gouden medaille uit de Belgische sportgeschiedenis in de wacht te slepen.

Dat goud was aangekondigd en er werd op gehoopt, maar het heeft bloed, zweet en nog wel wat anders gekost. “De zenuwen, niets anders dan de zenuwen”, zo verklaarde headcoach Yves Kiefer de opvallend mindere prestaties van de acht finalisten, waarbij geen enkele vrouw haar beste notering liet optekenen.

“Het toernooi was twintig minuten uitgelopen en ik zag hoe de anderen daar moeite mee hadden in de opwarmingshal. Maar niet Nina en Marjorie (Heuls, de trainster en zijn vrouw). Ik heb hen laten doen, ze zijn door hun routine gegaan en hebben zich niet laten beïnvloeden. Niemand heeft beter opgewarmd dan Nina en dat heeft het verschil gemaakt. Al die fouten zijn typisch voor een finale. Nina maakte ook fouten, maar veel minder dan de anderen.”

Nina Derwael is na Fred Deburghgraeve en Nafi Thiam de derde Belgische topsporter die het drieluik Europees kampioen, wereldkampioen en olympisch kampioen volmaakt.

Dominant

In 2016 eindigde ze in Rio nog twaalfde op de brug met ongelijke leggers en een individuele finale zat er toen niet in. In Montreal op het WK van 2017 pakte ze voor het eerst een mondiale medaille mee, brons werd het. Vanaf 2018 had ze geen concurrentie meer op dat onderdeel. Ze domineerde het ene toernooi na het andere, werd twee keer op rij wereldkampioen en Europees kampioen.

De internationale gymnastiekwereld had haar zien aankomen, erkende haar talent en wist na 2018: als Nina Derwael niet van de brug valt, is ze goed voor goud. In Tokio in de zomer van 2020 zou de rest niet op de foto staan. Tot corona roet in het eten gooide en alles een jaar werd verlaat. Jonge concurrentes dienden zich aan en in Tokio werd ze voor het eerst sinds lang uitgedaagd op haar favoriete onderdeel.

De Amerikaanse Suni Lee, die bij afwezigheid van Simone Biles de allroundcompetitie won, moest haar in de kwalificaties op de eerste zondag nog laten voorgaan: 15.2 tegen 15.366 voor Derwael. In de teamfinale scoorden ze beiden 15.4, maar in de allroundfinale op donderdag haalde Lee de bovenhand met 15.3 tegen 15.266 voor Derwael. De toon was gezet, maar het bracht haar niet van de wijs.

“Ik heb altijd geloofd in Nina”, zei Kiefer die de hele finale verstopt in een hoekje van de zaal volgde. Het verbaasde hem niet dat Suni Lee volledig de mist inging. “Als eerste moeten beginnen, is geen cadeau. Bovendien waren de Amerikanen in de finale van de sprong de mist ingegaan. Ineens kwam wel heel veel druk op haar nek.”

Zijn verwachting kwam uit. Lee liet van bij haar eerste handenstand een puntenaftrek optekenen en kon zich nooit meer herpakken: 14.5 was het harde verdict. Daarop ging een Française nog meer in de fout: 14.033. Marjorie Heuls: “Ik wilde Nina niet zeggen wat Lee had gepresteerd of beter, niet had gepresteerd, maar ik heb haar wel gezegd dat haar hoogte en amplitude het belangrijkste waren. En meteen meegegeven dat ze wel zou wegkomen met een stapje bij de landing. Ze zal toen al wel hebben begrepen dat er een mooie open kans lag voor haar.”

De Belgische delegatie – ondergetekende zat tussen twee Belgische internationale juryleden, een aparte ervaring – zag Derwael ook meer fouten maken dan normaal. Bij de voorlaatste handenstand leek het even of ze de verkeerde kant zou uitgaan, maar ze herpakte zich. Jurylid Valerie Van Cauwenberghe die mee in de technische begeleiding van Derwael zat: “Dat was een ongelooflijk sterk moment. Hoe ze dat met zo weinig schade heeft rechtgezet, dat toont haar grote klasse.”

Catastrofe

De leek, voor alle duidelijkheid, merkte niets van die afgewende catastrofe. Ook de afsprong was evenmin perfect, maar dat heeft Derwael – de libel van de brug – dan weer wel opgebouwd: de juryleden houden van haar, vinden haar een mooie gymnaste en geven haar het krediet dat ze verdient. Met een moeilijkheidswaarde van 6.7 kreeg ze 8.5 voor uitvoering, dus maar een aftrek van 1.5 voor haar foutjes. Opgeteld goed voor een mooie 15.2.

Na haar kwamen nog vijf gymnasten. Heuls had geen schrik van de Russische Melnikova. Goed ingeschat, want die moest vroegtijdig van de brug en schakelde zichzelf uit. De twee Chinese jonkies kwamen na elkaar: ze stapelden de fouten op. Conclusie na acht beurten: het ijskonijn uit Sint-Truiden stresste in de finale van de brug net zoals haar zeven concurrentes, maar iets minder. Alleen Derwael zag een 15 achter haar naam, alle andere bleven in de 13 en 14 steken.

“Elle est toujours cool”, zei Marjorie Heuls. “Zo ken ik haar en ik ben erg trots dat we dit samen hebben bereikt. Zij, ik en het hele team. Deze successen komen na een zwaar jaar, waarin we veel te verduren hebben gekregen (de coaches lagen onder vuur voor verbale agressie, HV). Of dit iets goedmaakt? Bof. Ik wil mij nu concentreren op het positieve.”