Yeees, we hebben goud! Eindelijk!

Oh pardon, zei ik ‘we’? Sorry, dat moet zijn: ‘ze heeft goud’. Of ‘Team Belgium heeft goud’. Soms val je al eens uit je rol van journalist. Dat heeft me vorige week een vermanende opmerking van een gewaardeerd collega gekost. Ik zat zachtjes te klappen na een gewonnen punt van Elise Mertens of Alison Van Uytvanck. Applaudisseren voor iemand waarover je later kritisch hoort te schrijven hoort niet, vond hij. Hij heeft gelijk. Als journalist houd je afstand en ben je neutraal. Je zal me ook niet snel zien applaudisseren voor Genk, STVV of Verstappen. Maar hier in Tokio voel ik dat toch iets anders aan. Peter Vandenbempt blijft neutraal als Anderlecht tegen Brugge speelt, maar hij mag toch blij zijn als de Rode Duivels scoren? In het licht van de Vlam is enig chauvinisme toch te verschonen?

De gouden medaille van Nina Derwael is goed voor het moreel van de troepen. Voor het moreel van Team Belgium, maar ook voor dat van het Belgische persgild. Zelfs bij de journalisten die principieel nooit applaudisseren begon het uitblijven van eremetaal tot gemor te leiden. Schrijven over een triomf blijft toch leuker dan schrijven over vierde plaatsen. Het zijn medailles die beroeren en onze schrijfsels doen lezen.

België grossiert deze Spelen in vierde, vijfde en zesde plaatsen. Nu is een vijfde plaats op dit toneel bijzonder knap. Mogen meedoen aan de Spelen is al bijzonder knap. Maar eens de Spelen bezig zijn, tellen de medailles. Er mag zich geen zesjescultuur installeren, want die vloekt met wat topsport hoort te zijn. Het BOIC rekent in top-achtplaatsen. Top acht levert een olympisch diploma op. Maar dat is voor bobo’s. Niet-BOIC’ers tellen de medailles. De rest van de wereld telt de medailles. Ooit al eens een Nederlander horen pochen over een olympische diploma? Nina heeft de weg getoond. Op naar week twee. Nina toont de weg.”