Het lijkt even een rollercoaster waarin ik zit. Mijn gsm rinkelt doorlopend en ik probeer de mensen zo goed mogelijk te informeren aan de Vlaamse kant. Maar tegelijk haal ik het Frans, met vaak haar op, regelmatig boven om aan de andere kant van de taalgrens weer eens te horen wat de noden zijn. Want overbodige goederen naar ginder sturen, is geen optie. De mensen ginder laten verzuipen in een stroom van materialen die ze maar ergens moeten opslaan tot het einde der tijden is geen goed idee. Coördinatie ontbreekt, zo lees ik in de krant. Dat klopt. Als je in het wilde weg naar ginder rijdt met een karrevracht vol materialen waar ze niets mee zijn. Wanneer het op een hoopje onaangeroerd blijft liggen, is al het werk hier en ginds voor niks geweest. En daarom bellen we, heel veel. Zodat er geen onnodig werk wordt verricht. De kerstverlichting, de matrassen met schimmel die aangebracht werden, de tafel die u en ik niet meer zouden gebruiken, een stoel met enkel nog een zitting en geen rugleuning... Ik heb het zelf met lede ogen aanschouwd. Ja, het is een rampgebied. Nee, ze hebben niets meer. Maar het is geen recyclagepark waar alles naar toe gestuurd moet worden onder het motto: "Ze moeten maar dankbaar zijn". Elke week nieuwe lijstjes met wat ze nodig hebben, wat ze niet meer nodig hebben en waar we wat kunnen leveren. Moeke wordt zot van mijn telefoontjes sinds ik het secretariaat van de vzw Gouden Truckers mag bemannen. Mijn telefoon begint al vanaf ‘s morgens zeven uur te rinkelen, soms tot een gat in de nacht. Ondertussen heb ik de functie 'niet storen' op mijn mobieltje ontdekt zodat ik toch nog van een beetje nachtrust kan genieten. Moeke heeft nachtmerries sinds ze zelf ter plaatse is geweest. De beelden van de mensen ginder krijgt ze niet uit haar hoofd gewist en ook bij elk transport maakt ze zich mee druk. Wanneer we goed afspreken met de lokale actoren ginder, is elke druppel op de hete plaat er eentje die helpt. Alle druppels samen koelen de plaat. Ik zie beelden van mensen die met schoppen en aftrekkers in de weer zijn, maaltijden die verdeeld worden passeren op facebook... Of we iedereen kunnen helpen? Waarschijnlijk niet. Er is nog jaren werk. Maar toch, we zetten door, met een groots team dat bestaat uit gewone mensen, waarvoor een taalgrens geen grens is. We vormen samen een ketting die noodzakelijk is om te zorgen voor mekaar. Een stroom van dankbaarheid vloeit van hen naar ons. Allemaal zonder dat er cameraploegen rond staan, zonder dat er in nette kostuums handjes worden geschud, maar gewoon tussen de bergen puin die geruimd worden, zonder pluimen, veren en pek, maar vooral met veel stof en modder, gewoon met zijn allen, omdat we mensen zijn.