Ann Wauters bevestigt na zuur verlies einde loopbaan: “Prachtige rit geweest”

De Belgian Cats verloren na een thriller met 86-85 van gastland Japan. “Het is een grote ontgoocheling als je in de laatste seconde verliest”, verwees Wauters naar de gemiste korf van Kim Mestdagh, die de Cats de kwalificatie had opgeleverd. “Maar ik wil ook Japan feliciteren, voor hen is dit heel mooi.”

Ondanks de nipte nederlaag, probeerde de 40-jarige veterane, die speciaal voor de Spelen haar carrière met een jaar verlengde, te focussen op het positieve. “We gaan naar huis met heel wat mooie herinneringen. Misschien eindigt het sprookje niet zoals we hadden gehoopt, maar het blijft toch een knappe prestatie. Ik ben heel trots op deze ploeg, die mij heel wat mooie momenten heeft geschonken. Misschien had ik gehoopt op nog iets meer speelkansen, maar ik ben dankbaar dat ik deel mocht uitmaken van dit prachtig avontuur.”

Wauters debuteerde in 1997 al op 16-jarige leeftijd bij de nationale ploeg. Ze was erbij toen België op het EK van 2003 in Patras met een zesde plaats een eerste wapenfeit liet optekenen. Vier jaar later beleefde ze naar eigen zeggen één van de grootste ontgoochelingen in haar carrière toen het nationale team op het EK in Chieti vrede moest nemen met de zevende plaats en zo een kwalificatie voor de Olympische Spelen in Peking misliep. 

Met uitzondering van een korte comeback in 2010 zou Wauters zich nadien lange tijd focussen op haar internationale clubcarrière en zich niet meer ter beschikking stellen van de Cats. Dat deed ze pas opnieuw in 2016, toen Philip Mestdagh aantrad als bondscoach en de intussen veelvuldig gelauwerde coryfee “België wou helpen” met het oog op kwalificatie voor de Spelen in Tokio in 2020, de enige lacune op haar imposante palmares. 

Het werd een succesverhaal. Met de Cats haalde Wauters eerst brons op het EK 2017 in Praag. Een jaar later bereikten ze een historische vierde plaats op het WK in Tenerife. Fysieke problemen noopten Wauters haar clubcarrière op te offeren om “alles te doen” om het EK in 2019 in Servië te halen. Dat lukte, en de Cats legden er beslag op de vijfde plaats en een ticket voor het olympisch kwalificatietoernooi. Voor meer dan 5.000 toeschouwers plaatsten de Belgische vrouwen zich in februari 2020 in Oostende voor het eerst voor de Spelen. 

Nog steeds zonder club wijdde Wauters al haar tijd aan haar ultieme doel: de Spelen in Tokio, die vanwege het losbarsten van de coronacrisis uiteindelijk met een jaar werden uitgesteld. Op tien dagen van het EK 2021 en minder dan vijftig dagen voor de Spelen kreeg Wauters te horen dat ze niet in de selectie voor het EK in Valencia zou opgenomen worden. Ze was er dus niet bij toen de Cats het brons grepen, maar ze stapte nadien wel degelijk op het vliegtuig naar Tokio, waar voor haar vooral een rol als mentor was weggelegd. De 1,95 meter lange center heeft 131 selecties voor het nationale team achter haar naam.

Het clubpalmares van Wauters - geboren in Sint-Niklaas, geadopteerde Kortrijkzane - oogt nog indrukwekkender. Al op 17-jarige leeftijd trekt ze naar het Franse UVSO Valenciennes, het begin van een carrière die haar tot in Rusland, Spanje en Turkije zou brengen. In totaal haalde Wauters elf nationale titels (vier in Frankrijk, vijf in Rusland, één in Spanje en één in België) en tien nationale bekers. Vijf keer werd de Belgische verkozen tot beste speelster van Europa. 

Wauters won ook vier titels in de EuroLeague (twee met US Valenciennes-Orchies in 2002 en 2004, één met Samara in 2005 en een vierde met Valencia in 2012) en werd drie keer tot MVP van de Final Four uitgeroepen. Ze pronkt ook met het recordaantal punten in de EuroLeague: 3.771 in 271 matchen. Met Villeneuve d’Ascq won ze in 2015 ook de FIBA Eurocup in een finale tegen Castors Braine, waar ze even later ook nog even zou spelen.  

Maar de horizon van Wauters reikte verder dan Europa. Op 19-jarige leeftijd schopte ze het in 2000 tot eerste op de draft van de Cleveland Rockers. Cleveland, New York, San Antonio, Seattle en Los Angeles: de daaropvolgende zomers zouden steeds drukbezet zijn. Hoewel ze praktisch niet meer speelde, pakte ze in 2016 met Los Angeles Sparks als eerste Belgische de titel in de WNBA. Tussendoor speelde Wauters ook nog in Zuid-Korea.  

Ondanks die carrière werd Wauters nooit tot Belgische Sportvrouw van het Jaar verkozen. Ze was meermaals genomineerd, maar het hielp haar niet dat basketbal nu eenmaal een teamsport is. Bovendien was er bikkelharde concurrentie van namen als Kim Clijsters, Justine Henin of Nafi Thiam.