Libanese jongeren dromen van een leven in het buitenland: ‘Hier kun je niets opbouwen’
Een jaar geleden zorgde een enorme explosie in de haven van Beiroet voor ruim 200 doden, 6.500 gewonden en gigantisch veel schade. Nog steeds zijn veel gebouwen onbewoonbaar en de crisis in het land is alleen maar groter geworden. Fotograaf en journalist Aaron Lapeirre sprak met jongeren in Beiroet. Ondanks de stijgende werkloosheid blijven zij dromen – zij het vaak van een leven in het buitenland.
Anna (22)
Als studente psychologie droomt Anna van een eigen praktijk, om bijstand te verlenen aan mensen met beperkte middelen. Haar opleiding wil ze afmaken in het buitenland. Welk land het wordt, hangt af van de taal en het prijskaartje. “In Frankrijk was de opleiding enkel in het Frans te volgen, en dat zou te moeilijk zijn.” De opleiding
psychologie in de VS was te duur. Nu zijn haar pijlen gericht op Groot-Brittannië. Anna is niet alleen. Veel van haar klasgenoten proberen een opleiding in het buitenland te bemachtigen. Ze is een van de weinigen, zegt ze, die wel overweegt om na haar opleiding terug te keren naar Libanon. “Maar niet als de situatie blijft zoals ze is. Dan zou ik met pijn in het hart toch opteren om in het buitenland te blijven. Hier kun je niets opbouwen. Ik hoop dat het niet zover komt.”
Jad (18)
“Ik ga niet liegen, mijn toekomst ziet er niet echt hoopvol uit.”
Jad geeft een gelaten indruk. Hij heeft een middelbaar diploma hotelmanagement, en ondertussen werkt hij in een restaurant. “Het is eigenlijk helemaal niet wat ik wil doen, maar ik ben er goed in. Ik vraag niet veel. Ik moet niet het grote geld verdienen, ik wil gewoon gelukkig zijn.” Zijn passie is eigenlijk muziek, maar geldnood noopte hem zijn gitaar te verkopen.
“Nu schrijf ik enkel nog teksten, maar zingen is duidelijk niet mijn talent. Ik droomde er ooit van in een band te spelen, maar ondertussen heb ik die droom opgeborgen. Het lijkt me verstandiger om me op mijn werk te concentreren en dankbaar te zijn dat ik een job heb.”
Valerie (24)
Na haar bachelor kon Valerie bij een architect beginnen te werken. Maar dan sloeg de economische crisis toe en werd ze na een tijd op parttime gezet. Een nieuwe baan betaalde beter, maar daar “ging ik niet akkoord met hoe ze het personeel behandelden”.
Nu heeft ze beslist om haar studie verder te zetten in Milaan. De toelating van de school heeft ze al op zak. Samen met een vriendin is ze ondertussen op zoek naar een appartement dicht bij de universiteit, vastberaden om een carrière uit te bouwen in Milaan. “Ik zie me niet snel terugkeren.”
Nidal (23)
Als kind uit een Palestijns gezin groeide Nidal op in een vluchtelingenkamp ten zuiden van Beiroet. Ook al is hij geboren en getogen in Libanon, als Palestijn heeft hij niet dezelfde rechten als Libanezen. Het aanvragen van beurzen voor studies buiten de landgrenzen is daardoor moeilijker. Hij studeert businessmanagement, wil later iets met boekhouden doen. “Ik werk graag met cijfers.”
Zodra hij zijn studie heeft afgerond, is Nidal vast van plan om uit Libanon te vertrekken. Er is amper werk in zijn vakgebied te vinden, zegt hij. “Zeker met mijn achtergrond.” Maar helemaal vertrekken zou toch moeilijk zijn. “Vooral de grote afstand met de familie zou zwaar zijn. Eens ik financiële stabiliteit heb en de onrust hier is gaan liggen, zie ik me wel terugkeren. Maar om terug te keren moet je eerst kunnen vertrekken.”
Mostafa (23)
Na zijn bachelor in marketing zou Mostafa zijn master voortzetten in Londen. Hij had toelating om te starten aan een school en kwam ook in aanmerking voor een beurs, maar die volstond niet meer om alle kosten te dekken. Door de waardedaling van het Libanese pond bleek het geld dat hij en zijn moeder hadden gespaard plots niet meer voldoende.
“Nu Londen niet doorgaat, weet ik even niet wat ik ga doen. Dat was mijn droom, dat was het enige plan, er was geen plan B. Ik heb verder geen toekomstplannen. Vastzitten in dit zwarte gat genaamd Libanon is geen optie, maar ik blijf optimistisch. Ik vind er wel iets op.”
Rania (25) en Maryam (25)
Sinds ze samen studeerden zijn Rania en Maryam boezemvriendinnen. In het weekend vind je hen op de onafgewerkte en daardoor autovrije straat langs de zee – de perfecte plaats om te fietsen in Beiroet.
Rania werkt aan haar doctoraat in Quebec, maar door de covidpandemie zit ze al een hele tijd vast in Libanon. Door Franse lessen te volgen hoopt ze te slagen voor de taaltest en wil ze een aanvraag voor een verblijfsvergunning indienen. Maryam zoekt werk in Beiroet als IT-specialiste, maar vond tot op heden nog geen geschikte job.
Dit artikel werd gerealiseerd met de steun van het Fonds Pascal Decroos voor bijzondere journalistiek.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
