Stanny Van Paesschen, bronzenmedaillewinnaar met het Belgisch jumpingteam op de Spelen in 1976: “Wij waren outsider, nu waren we favoriet”

“Ik ben vooral fier Belg te zijn nadat de Belgische jumpingploeg brons veroverde in Tokio”, was de eerste spontane reactie van Stanny Van Paesschen een uur nadat hij vanuit Tokio geland was in Zaventem en daar zijn taak als bondscoach van de Mexicaanse jumpingploeg vervuld had. “Wij zijn heel realistisch gezien de beste van de wereld en als je als favoriet een medaille op de Olympische Spelen kan pakken dan wordt die status andermaal bevestigd. Mediathiek blijven wij ondergewaardeerd, terwijl wij economisch gezien onmiddellijk na het voetbal toch de grootste bijdrage aan de Belgische staatskas leveren. Wij hebben de beste paarden, de beste ruiters, de beste opleiding en de beste fokkers. Deze bronzen medaille breekt de ban met de geschiedenis en het imago van “net niet”. Ook al toonden wij ons in 2019 in Rotterdam ook al de beste landenploeg op het EK en pakte Jos Verlooy er individueel brons. Maar met het brons van Tokio zijn we nu vertrokken voor een lange periode van successen op het allerhoogste niveau. Een medaille op Olympische Spelen betekent immers zoveel meer dan op een WK of EK. Voor de hele wereld kunnen tonen dat je het kan afmaken, geeft een mentale boost in zelfvertrouwen.”

“Wij waren destijds meer self-made topsporters. Na Montreal kwam de paardensport weliswaar al meer in de picture en is de Belgische fokkerij zich gestaag, maar voortdurend blijven specialiseren tot het niveau van absolute wereldtop. Het grote probleem bleef echter dat ons land niet over de financiële mogelijkheden beschikte om de allerbeste paarden voor zich zelf te houden. Daardoor werden wij wel verplicht om heel veel tijd en energie te stoppen in de opleiding van onze paarden om ze naar de wereldtop de brengen. Door die gedwongen zelfstudie is het niveau van onze ruiters stap voor stap naar omhoog gegaan. Stilaan zijn er meer en meer financieel sterke eigenaars gekomen en dat alles maakt dat wij nu beschikken wij over een heel brede top. Naast Pieter Devos, Jérôme Guéry en Gregory Wathelet zijn Niels Bruynseels, Jos Verlooy, Yves Vanderhasselt, Nicola en Olivier Philippaerts en mijn zoon Constant de evenknie van ons bronzen trio van Tokio. De toekomst voor de Belgische jumping stoelt op heel stevige pilaren. Met het brons van Tokio hebben wij het ijs gebroken.”

“Net zoals bij ons destijds zal er voor Pieter Devos, Jérôme Guéry en Gregory Wathelet in wezen weinig veranderen. Met de levenslange erkentelijkheid voor hun uitzonderlijke prestatie zal er hier en daar al wel eens een gemakkelijker een deur open gaan, maar verder zullen zij hun sportieve en commerciële talenten moeten blijven aanwenden om aan de top te kunnen blijven. Maar geen haar op mijn hoofd dat er aan twijfelt dat zij daar in zullen slagen. In feite komt het er op neer dat zij 7 op 7 met dezelfde passie voor hun paarden zullen moeten leven. Alleen dan zijn paarden bereid om alles voor hun ruiter te geven. Ruiters zijn op ieder moment van de dag verplicht hun paarden optimaal te verzorgen en te bejegenen met alle mogelijke liefde die een mens aan een dier kan geven. Dit is de absolute voorwaarde om tot een topcombinatie te kunnen evolueren. Heel dikwijls vergeten leken dat onze toppaarden er echt naar verlangen om te kunnen bewijzen dat zij heel hoog kunnen springen. Paarden willen, net als mensen, aan het publiek tonen dat zij de beste zijn. De echte toppaarden kicken er op dat zij de piste mogen inrijden en genieten volop van het applaus, de aanmoedigingen en het enthousiasme van het publiek.”

“Meisjes blijven het in de keiharde wereld van de topsport moeilijk hebben om het mondiaal waar te maken ook al vormen zij de meerderheid in de jeugdcategorieën. Dat heeft vooral te maken met hun biologische voorbestemming om kindjes op de wereld te zetten. Dat heeft niet alleen een fysieke impact op hun lichaam, maar hun biologisch instinct om voor het kind te moeten zorgen maakt dat zij gemakkelijker de weg van de topsport verlaten. In de VS maken de ruimere financiële mogelijkheden dat vrouwen er iets gemakkelijker naar de wereldtop doorstoten. Jennifer Springsteen, die met de Amerikaanse jumpingploeg zilver veroverde in Tokio, is daar een mooi voorbeeld van. Het geld van vader Bruce maakte voor haar de opstap gemakkelijker, maar daarnaast is zij een absolute topruiter. Het is totaal fout om te veronderstellen dat zij haar succes alleen te danken heeft aan het geld van haar vader. Zij moet op dezelfde manier alle tijd, zorg en liefde investeren in haar paarden en zich dezelfde stuurmanskunst eigen maken als onze Pieter Devos, Jérôme Guéry en Gregory Wathelet.”