65 jaar geleden kwamen 262 mijnwerkers om: Marcinelle herdenkt mijnramp Bois du Cazier
In Marcinelle, een deelgemeente van Charleroi, is vanmorgen de mijnramp van Bois du Cazier herdacht. Dat is de zwaarste mijnramp uit de geschiedenis van ons land en een van de zwaarste in heel Europa. 262 mijnwerkers kwamen om het leven, onder wie 136 Italianen en 95 landgenoten. Tot op vandaag zijn niet alle slachtoffers geïdentificeerd. Familieleden van 17 slachtoffers krijgen daarover vanaf volgende maand meer duidelijkheid, als de resultaten van een DNA-onderzoek worden bekendgemaakt.
262 keer luidde de klok van de voormalige mijn van Bois du Cazier vanmorgen. 262 keer voor de 262 slachtoffers van de grootste mijnramp uit de Belgische geschiedenis, op 8 augustus 1956. Nog altijd zijn niet alle dodelijke slachtoffers geïdentificeerd. De familie van 17 slachtoffers krijgt vanaf volgende maand uitsluitsel over hun omgekomen ouder, als de resultaten van een wetenschappelijk DNA-onderzoek worden bekendgemaakt.
De meeste slachtoffers (136) waren van Italiaanse origine. Zoals elk jaar was er een Italiaanse delegatie aanwezig op de herdenkingsplechtigheid.
De ramp in de verouderde steenkoolmijn van Bois du Cazier is eigenlijk te wijten aan een misverstand tussen mijnwerkers op verschillende niveaus in de mijn, waardoor onder meer hoogspanningskabels en een oliedrukleiding afbraken. Daardoor ontstond een felle brand, waarbij giftige gassen via het ventilatiesysteem werden verspreid. Door de hitte braken kabels en donderden twee liftkooien naar beneden. de mijnwerkers zaten vast als ratten in een val.
De reddingsoperatie duurde weken, maar veruit de meeste slachtoffers werden dood bovengehaald.
Mijnsite is nu museum en gedenkplaats
Drie jaar na de ramp volgde een proces om uit te maken wie verantwoordelijk was voor de ramp. Uiteindelijk werd een van de mijndirecteurs veroordeeld tot 6 maanden voorwaardelijk, maar de overheid bleef buiten schot, ondanks het feit dat de wettelijke veiligheidseisen in de mijn niet werden gerespecteerd.
In 1967 werd de laatste steenkool bovengehaald in Bois du Cazier, dat vandaag een museum en een gedenkplaats is. Sinds 2012 staat de site op de lijst van het werelderfgoed van de Unesco.
Bekijk hieronder ook enkele beelden van de herdenking in het verslag van "Het journaal":
