GAMEREVIEW. ‘The Siege of Paris’ is een generale repetitie voor de toekomst van ‘Assassin’s Creed’

Dat er na de release van een nieuwe Assassin’s Creed-game ook nog nieuwe, kortere verhalen in dezelfde historische spelwereld verschijnen – zogeheten downloadable content of DLC – is al een feit sinds Assassin’s Creed II, elf jaar geleden. Toen doken er plots nieuwe gebeurtenissen op in het Firenze en Venetië van de renaissance, waarin de game zich afspeelde. Maar zeker de afgelopen jaren stak gamebedrijf Ubisoft een stevig tandje bij wat extra downloadcontent voor zijn games betreft. Zo krijgt Assassin’s Creed: Valhalla, de recentste game uit de reeks, vandaag The Siege of Paris erbij, waarin hoofdpersonage Eivor van haar thuishonk in het door Deense Vikingclans veroverde Engeland van de negende eeuw naar het noorden van Frankrijk reist. Waar ze/hij verwikkeld geraakt in de Vikingbelegering van hoofdstad Parijs en alle intriges daarrond.

De verhoudingen tussen de diverse koningen, Vikingleiders en stadhouders uit het Noord-Frankrijk van rond het jaar 885 werd door de scenaristen van The Siege of Paris in een vertelling gevat die bij momenten verwarrend wordt. Ook al omdat de diplomatieke plot halfweg op een vreemde manier in herhaling valt. Naar goede gewoonte voor een Assassin’s Creed-DLC worden er een paar nieuwe spelmechanieken geïntroduceerd, die in de eerste plaats een teleurstellende odeur van overbodigheid met zich meedragen. Als je de kelders van Parijs induikt, moet je bijvoorbeeld weleens vervelende ratten weer in het rioolputje jagen. En fans van het sluipmoordwerk dat de allereerste – en beste – Assassin’s Creeds kenmerkte zullen opgetogen zijn over het feit dat dat oerelement van de reeks hier wat meer op het voorplan komt, maar de speldesigners kruidden dat af met een volstrekt onnodig systeem van opportuniteiten die je kunt onderzoeken, en dat ze ongetwijfeld hebben afgekeken van de recente Hitman-games.

Jedoch: The Siege of Paris bewijst òòk weer dat je als speler ontzettend veel kunt verdragen van een Assassin’s Creed-game. Dat komt door drie elementen waaraan er dan weer niét werd getornd: potige vechtactie, snedige missies (je bent zelden langer dan twintig minuten bezig aan één queeste), en een unieke, aandoenlijke, sfeervolle spelwereld.

Die laatste bouwde Ubisoft, naar goede gewoonte, op het chassis van de basisgame. Maar ze gaan daar deze keer een flink eind verder in. Alleen al wanneer je het vergelijkt met de DLC van Assassin’s Creed: Odyssey werd de (op zichzelf al ruime) landkaart van de game voor een tweede keer uitgebreid met een gebied dat uit drie grote regio’s bestaat, en dat naast de nieuwe centrale verhaallijn ook tjokvol verse mini-uitdagingen zit.

Assassin’s Creed: Valhalla lijkt zo meer en meer op die volgende evolutionaire stap die Ubisoft zelf al heeft aangekondigd voor Assassin’s Creed: een zogeheten live service game, waaraan de Frans-Canadese videogamereus momenteel bezig is onder de codenaam Assassin’s Creed: Infinity. Een onlinewereld die als platform dient voor cosntant aangevoerde nieuwe verhalen, net zoals bijvoorbeeld Fortnite, Grand Theft Auto Online of Ubisofts eigen The Division 2. Ongetwijfeld zul je in Infinity, of hoe die onlinegame ook uiteindelijk zal heten, ook andere spelers tegen het lijf lopen, wat in Valhalla niet (echt) gebeurt. Maar qua basisconcept lijkt de huidige iteratie van Assassin’s Creed meer en meer op een generale repetitie voor the big one.