Op de dramameter gaat de eerste aflevering van ‘Vlaanderen herleeft’ niet in het rood

“Je hebt nog geen platenmaatschappij.”

“Nee.”

“Dus alles wat komt van kosten, betaal je uit jouw broekzak.”

“Momenteel wel, ja.”

[...]

“Ik zie plots terug een beetje onzekerheid toeslaan.”

“Ja, inderdaad.”

“Da’s mijn schuld, sorry.”

Eric Goens, jij slinkse duivel. Terwijl Luka Cruysberghs, op haar 20ste al voormalig Hooverphonic-zangeres, in de keuken van een Waalse studio een druif naar binnen speelt, confronteert de documentairemaker haar met de onzekerheid van een bestaan als professioneel muzikant, net nu er weer wat hoop gloort aan de einder van een miserabele pandemie. Moet kunnen, natuurlijk, en op die manier introduceert Goens een beetje spanning in de eerste aflevering van zijn nieuwe programma, Vlaanderen herleeft. De rest van zijn interviewees – onder anderen Mathieu Terryn van Bazart, Chris Van Tongelen van De Romeo’s en Lisa Durnez van De Roma – is vooral blij dat de optredens weer beginnen. Daar moet Cruysberghs nog even op wachten. Eerst die plaat afwerken, en hopen op een platendeal.

Vlaanderen herleeft behandelt de heropstart van de muzieksector, na anderhalf jaar virale ellende. Al geeft bijvoorbeeld Terryn toe dat die ellende voor hem nog wel meeviel. “Zo problematisch is het niet geweest”, zegt hij over de financiële impact van corona, “maar ik ben wel blij dat ik nog eens iets mag doen.” Op de dramameter gaat de eerste aflevering van Vlaanderen herleeft niet in het rood. Misschien is de aflevering van volgende week op dat vlak interessanter: dan gaat het over 'een lichttechnicus die kok wordt’ en ‘een klankman die taxichauffeur wordt’. Met andere woorden, over mensen die door de coronacrisis tot radicalere keuzes zijn gedwongen dan de centrale gasten in de eerste episode.

Want die gasten zijn niet meteen tot ongelooflijk verhelderende inzichten gekomen. We kunnen niet allemaal Nick Cave zijn en onze fans verblijden met én fantastische muziek én fascinerende contemplaties over de wereld waarin we leven, maar al te vaak blijft het bij de muzikanten in Vlaanderen herleeft bij honger naar “de energie van het publiek” en opluchting dat de podia weer toegankelijk worden. Een begrijpelijke reactie waar niets mis mee is, maar zo blijft Vlaanderen herleeft wel wat aan de oppervlakte.

De verfrissende, onomwonden eerlijkheid van Niels Destadsbader – immer de blos op de gezonde wangen, immer het hart op de dorstige tong – vormde wat mij betreft het hoogtepunt. Ik denk niet dat ik me ooit één van zijn platen ga aanschaffen (niets tegen mensen die fan zijn het Nederlandstalige levenslied, maar aan mij is zo veel schmalz niet besteed) maar aan een plakkerige cafétafel lijkt hij me best een gezellige mens. “Ik hoor heel veel mensen die zeggen: ik heb in die periode veel over mezelf geleerd, en ik ga het anders aanpakken”, vertelt hij. “Bij mij is dat totaal niet. Ik wist eigenlijk alles al.”

Puurder dan dat wordt Vlaanderen herleeft niet. 

Vlaanderen herleeft, donderdag om 21u05 op Eén