Celeste Barber parodieert de onmogelijke poses van sterren, en het internet lacht zich een breuk

De grappigste is misschien die ene, die begint met een filmpje van een zogenaamd net ontwakende Gwyneth Paltrow. De actrice en eigenaresse van een beauty-imperium is blij met haar superzacht stralende huid, na een nachtelijk masker van haar eigen merk. Dan zien we Celeste Barber, ogen dicht, grauw, brak, arm over haar hoofd, uitgelopen mascara. Ze mompelt dat ze haar make-up ’s nachts altijd laat zitten, zodat ze het ’s ochtends niet hoeft te doen.

Een grote witte onderbroek en een vingerplant

Of nee, dat andere filmpje van een model dat behendig een blikje cola van een skateboard wipt, opvangt en in één beweging op haar stilettohak open tikt. Bij Barber eindigt deze actie in een schuimend en kokhalzend drama.

Soms zijn het haar teksten die je het meest laten lachen, zoals: ‘bijschrift over feminisme en het sterker maken van vrouwen’ bij een foto van model Emrata Ratajkowski met slechts een roze bloemblad voor haar kruis en een arm over haar borsten. Barber rolde voor haar versie haar witte grote onderbroek (vast accessoire) op en propte er het blad van een vingerplant in.

Celeste Barber begon haar ‘Challenge accepted!’-fotoreeks op Instagram in 2015 als een grap. Gewoon, gekke foto’s die ze uitwisselde met haar zus. Een van de eerste was een imitatie van een volledig gestileerde Beyoncé die met een kimono aan keurig zijwaarts in een zwembad valt. Barber laat zien hoe dat er bij een normale sterveling uitziet. Nogal onhandig dus. Zeker als je, zoals ze erbij vertelde, op Bali bent en een paar borrels op hebt.

Daar is het haar om te doen: om het beeld, het beeld van hoe vrouwen getoond worden, hoe ze eruitzien en hoe ze dingen doen. Dat dat beeld niet klopt. Dat het motorisch onmogelijk is om zeer elegant uit een zwembad op te rijzen. Dat je er moeizaam uit moet klauteren met je kont eerst.

‘Ik vind niet dat ik er slechter uitzie dan de vrouwen die ik parodieer’

Barber heeft ‘Challenge accepted!’ niet bewust in het leven geroepen als middel in de strijd voor meer bodypositivity: de acceptatie van (vrouwen)lijven die er niet uitzien als het standaard fotomodel. “Nee, nee, dat was helemaal geen doel”, zei ze in een interview met Audible, uitgever van luisterboeken. “Ik vind ook niet dat ik er slechter uitzie dan de vrouwen die ik parodieer. Ik zie er ánders uit, maar ik ben helemaal oké met mijn uiterlijk. Hoe ik eruitzie, is werkelijk het meest oninteressante onderdeel van mijn persoon. Ik heb nog nooit iets bereikt door mijn uiterlijk.”

Dat ze dat rolmodel wel geworden is, hoort ze terug van vrouwen wereldwijd, jong en oud, die haar volgen. En ze vindt het prima. Ze is blij dat de foto’s gezien worden als commentaar op seksisme in de media. Al is het onbedoeld, zo blijft ze benadrukken, alsof ze dat boegbeeld zijn toch ook graag ver van zich afhoudt. Zo rommelig en imperfect als ze zich laat zien op Instagram, zo weinig laat ze zich ook voorstaan op een strakke visie of missie. “Ik voel me absoluut een feminist”, zei ze in The Guardian. “Maar ik ben het nu des te meer, zonder dat ik het wist.”

Barber wil de modellen en de actrices die ze nadoet niet belachelijk maken, zegt ze, maar wel het soort leven dat ze voorspiegelen. “De foto’s die ik parodieer, gaan over een leefstijl die totaal onbereikbaar is. Ik bedoel ze niet als aanval op personen, maar als een inkijkje in de industrie en het beeld dat daar wordt geschapen en waar vrouwen aan denken te moeten voldoen.”

‘Hot husband’ Api

Celeste Barber (1982) is geboren en grotendeels getogen in het kleine stadje Terranora aan de noordoostkust van Australië. Ze woonde er met haar ouders en oudere zus en is er, met haar man en kinderen, naar teruggekeerd. Echtgenoot Api, die door Barber consequent wordt aangeduid als hot husband, is de mannelijke variant op de trophy wife. Hij heeft een eigen hot husband-Instagramaccount.

Barber was een luidruchtig en best lastig kind, zegt ze, maar van haar ouders mocht ze vooral zichzelf zijn. Ze deed een toneelopleiding, speelde sinds 2005 in verschillende Australische televisieseries, zoals het ziekenhuisdrama All Saints en de comedy How Not to Behave, maar was aanvankelijk niet per se overtuigd van haar komisch talent. Ze wilde serieus genomen worden als actrice (‘I am lady Macbeth!’). 

Misschien wilde ze er ook niet echt aan toegeven, omdat grappig zijn, anderen om je laten lachen, in haar jeugd deels overlevingsstrategie was. In haar licht chaotische autobiografie – geestig met serieuze ondertoon – Challenge Accepted! uit 2018 beschrijft ze hoe ze als kind met de diagnose ADD steeds in een uitzonderingspositie werd geplaatst en dan heel hard haar best deed om anderen te vermaken.

Ze leerde haar schaamte kanaliseren

Zo is er een moment dat ze in de rij staat om de klas in te gaan, als ze er van de natuurkundejuf niet in mag. “We kunnen het vandaag wel zonder jouw afleiding stellen”, zegt de juf en Barber blijft als enige achter op de gang. Aanvankelijk schaamt ze zich, maar aangezien het al snel een standaardprocedure van de juf wordt, leert ze die schaamte kanaliseren. 

Want hoe kan ze géén afleiding zijn, als er tussen het klaslokaal en de gang grote ramen zijn waardoor al haar klasgenoten haar kunnen zien? En met een keur aan mimescènes die ze voor het raam speelt – ze wordt gestoken door een bij, staat in de lift, wordt van het podium getrokken – ligt de klas in een deuk.

“Ik hou ervan om mensen aan het lachen te krijgen”, zegt ze nu. Daar heeft ze alles voor over. “Om mij, met mij, hoe dan ook. Als ze door mij lachen, ben ik blij.” En: “Ik word hiervoor behandeld.”

Paltrow en Jenner smeken Barber om een parodie

En zoals dat gaat: haar Insta-account wordt populairder en ook de beroemdheden die ze imiteert beginnen haar te volgen, zoals Gwyneth Paltrow en Kris Jenner, en smeken Barber soms om een parodie. Ze zet een One Womanshow op poten, trekt met zoons en man een jaar lang door Australië en de VS, en schuift aan bij alle grote talkshows. Ze komt op de cover van de Australische Vogue en neemt met de Britse actrice en model Jameela Jamil op de cover van InStyle de iconische pose aan van John Lennon en Yoko Ono op de Rolling Stone uit 1981, met Lennon in foetushouding tegen Ono aangekropen.

Juist de mode-industrie die ze persifleert, heeft Barber omarmd. En ze laat zich graag omarmen, want ze is helemaal niet anti mode (“I love fashion!”). Ze vindt vooral dat die wereld zichzelf veel te serieus neemt. Haar groeiende populariteit mondde uit – op zijn initiatief – in een paar hilarische filmpjes met modeontwerper Tom Ford, die haar in veel te kleine maten probeert te persen (Ford: “Hebben we wat ducttape??”) en haar leert hoe ze op de catwalk moet lopen. 

 Er is er ook een waarin ze een commercial van zijn modemerk naspelen: een stel dat elkaar hevig zoenend op een vliegveld bespringt, waarbij hun gezichten met lippenstift besmeurd raken.

Barber werkt zelfs samen met het Australische make-upmerk MCO Beauty. In Amerika en Australië liep ze mee in grote modeshows, vaak op kop van een peloton reguliere (lees: magere) modellen. Je kunt zeggen dat ze, door zich zo te laten incorporeren, haar parodie onschuldiger maakt dan wanneer ze het bij die parallelle, gescheiden werelden houdt. Maar op de een of andere manier is het zo nog krachtiger en grappiger, om haar als vrouw met een volkomen normaal postuur te zien stuntelen in een wereld van bizar hoge stilettohakken en kokerrokken in maatje 32. 

Het is de omkering die het zo sterk maakt. Barber heeft – naast haar grote witte en vleeskleurige onderbroeken – nauwelijks attributen nodig om haar punt te maken. Ze kan gewoon zichzelf zijn. Wie is hier nu eigenlijk gek?

Dat ‘gewoon zichzelf zijn’ is niet helemaal waar. Celeste Barber heeft een slapstickachtige motoriek, een grappig lijf, als zoiets bestaat, dat ze inzet bij haar foto’s en filmpjes. Ze schroomt niet om zich op haar onvoordeligst te laten zien, maar doet dat zo superieur dat je vooral moet lachen om de volkomen onmogelijke poses van de modellen die ze imiteert. Zo bevrijdt ze ons even van die eeuwige last van dat zo bekritiseerde vrouwenlijf. Ze biedt parodie én zelfspot ineen. Bevrijdende slapstick is het. Een heerlijk, bespottelijk lichaam.