RECENSIE. ‘Mr. Corman’: “Geen kant-en-klare reeks die je zomaar even in de microgolfoven duwt”

‘Mr. Corman’ werd gemaakt, geschreven, geregisseerd en gespeeld door Joseph Gordon-Levitt. Die kerel die u misschien nog kent van die komedieserie ‘3rd Rock from the Sun’, met centraal vier buitenaardse wezens die op aarde landen en proberen te integreren in onze maatschappij met alle hilarische gevolgen van dien. Levitt was een jonge snaak van vijftien toen hij aan boord klom van die reeks -hij is er nu veertig en daardoor voelt u zich oud- maar dat die ervaring een diepe indruk heeft nagelaten op zijn verdere ontwikkeling, mag blijken uit ‘Mr. Corman’.

Bekijk hier de trailer van ‘Mr. Corman’

Want in sé gaat dit verhaal -zij het meer experimenteel en minder nadrukkelijk grappig- ook over die rare planeet waar we met z’n allen op wonen en waar hij zich de outsider voelt. Mr. Corman, Joshua voor de vrienden en vertolkt door Levitt, voelt zich namelijk een stofje in het heelal. Alle pogingen om wat licht en vreugde door te laten, doet hij zelf teniet met z’n negatieve ingesteldheid. En hij weet het. Zijn sobere levensstijl vindt dan ook nog eens plaats in een kale flat, zich verplaatsen doet hij in een gehavende grijze Honda en het enige wat een beetje kleur geeft aan zijn leven zijn z’n studenten -hij is leerkracht in het vijfde studiejaar- en zijn fantasierijke verbeelding waarin hij af en toe wegvlucht. De openingsscène, waarbij hij ritmisch op z’n borstkas slaat en de achtergrond daarbij in een kleurrijke knutselwereld verandert, is daar het bewijs van. Maar wanneer de muziek abrupt wegvalt, is hij gewoon weer dat hoopje vlees onder de douche, maar nu met een grote rode vlek op de borst. Altijd haalt de realiteit hem in. Het dieptepunt is een onenightstand waarbij de vrouw in kwestie de foute muziek oplegt en haar schoothondje de hele tijd keft en Joshua als gevolg daarvan geen erectie kan krijgen. De twee belanden in een gênante woordenwisseling: “De enige mensen die leraar worden, zijn mensen die iets anders wilden worden en het opgaven”. Voor iemand met twijfelachtige muzieksmaak, raakt deze vrouw wel de juiste snaar. Ooit wou Joshua namelijk muzikant worden. Die droom gaf hij op omdat hij er zichzelf nooit succesvol in zag worden. Dat koste hem zijn relatie met Megan (Juno Temple) die vaker in conversaties dan in het echt opduikt, maar na een paniekaanval of zestien komt de drang om muziek te maken terug. Aarzelend is de weg van een éénmansorkest dat z’n eigen melodie probeert te componeren in een wereld vol ruis en het brandende geluid van een paniekaanval vermomd als een meteorietinslag.

Verbeelding troef in deze reeks. Er wordt geëxperimenteerd met vorm, waardoor ‘Mr. Corman’ evengoed als theaterstuk, musical, poëziebundel of visueel album kon geboren worden. Dat zelf gecomponeerde muziek een grote rol speelt binnen de gesloten grenzen van zijn hoofd doet ook denken aan de muzikale komediespecial ‘Bo Burnham: Inside’. Op een gegeven moment zien we Joshua zijn leslokaal naar Zoom verhuizen nadat COVID-19 ook in zijn realiteit toeslaat. Bij een videospelachtige knokpartij tijdens een halloweenfeestje dachten we dan weer aan ‘Scott Pilgrim vs. The World’.

‘Mr. Corman’ heeft de onderwerpen, de acteurs, maar koos niet de makkelijkste weg om met z’n publiek te klikken. Joshua Corman is namelijk de omgekeerde underdog ten opzichte van z’n ‘Apple TV+’-collega Ted Lasso en dus is het best riskant om een reeks op te hangen aan een hoofdpersonage waar iedereen het liefst van wegloopt uit schrik om zelf verdrietig en somber te worden. Dat Mr. Corman een blanke heteroman is en dus in de maatschappij vaker niet dan wel aan het kortste eind trekt, zal bij sommigen ook niet meteen de nodige sympathie opwekken.

Al is het de kunst om voorbij deze dingen te kijken en/of de mensen in zijn omgeving die duizend keer sympathieker zijn (denk maar aan zijn huisgenoot Victor Morales) en die hij te vaak links laat liggen omdat hij te gefocust is op zelfbeklag en de onvermijdelijke ondergang van de wereld. Deze reeks moet het hebben van -zoals één van de afleveringen ook getiteld is- het grotere plaatje. Een zekere graad van droefheid sluimert in elk van ons en we hebben allemaal dagen dat we niet nog een oppervlakkige sociale media update van een influencer kunnen dulden, laat staan het zoveelste desastreuze bericht over de hoeveelheid plastic in de zee. En dan moet onze ex-schoonmoeder zichzelf nog onderkotsen nadat ze zich in een emotionele bui wat te veel wijn heeft bijgetankt. Paniekaanvallen zijn een ding. Depressie bestaat. En onze omgeving is niet altijd uitgerust om daarmee om te gaan. Als dit onderwerp u op voorhand al hoofdpijn bezorgt, dan is ‘Mr. Corman’ niet uw soort van escapisme. Wie deze complexe gevoelens herkent en wil leren om daar muziek uit te puren, kan zeker geraakt worden door deze niet al te onsympathieke loser op zoek naar meer symfonie en samenhang in z’n leven.

‘Mr. Corman’ krijgt elke vrijdag een nieuwe aflevering op Apple TV+.

Tijd over? Lees hier al onze streamingtips.

RECENSIE. ‘I May Destroy You’: “Een sloopkogel komt zachter binnen dan dit”

RECENSIE. ‘Cooking With Paris’: “Paris Hilton met een roze bunsenbrander is de nachtmerrie van elke chef-kok”