‘Elite’ is als een zak fluosnoepjes die je tegen beter weten in opschrokt. Tot je verhemelte acuut protest aantekent

Ik heb geen flauw idee waarom ik ooit bleef haperen aan de Spaanse serie Elite. Niemand had mij de Netflix-reeks getipt als een must-see waarvoor je have en goed moet laten vallen. Aan de gekke rood-blauwe klasuniformpjes waarin de fils à papa’s zich persen, kan het niet liggen. Voorts staat mijn belangstelling voor high-schooldrama’s én tienerperikelen geregistreerd als ‘eerder beperkt’. En voor de moordplot van Elite ga je ook geen blokje om.

Toch zat ik op een onbewaakt moment vierklauwens een vol seizoen verder zonder dat de notie ‘tijdverlies’ aan de einder opdoemde. Schuldig hoefde ik me daarover niet te voelen. Tegenwoordig moet het broeierige Elite als meest bekeken Spaanse serie slechts La casa de papel voorrang verlenen. Elite – enigszins verwant met het Italiaanse Baby (ook op Netflix) – is als zo’n zak tandkleverige fluosnoepjes die je maar beter in de verpakking laat maar toch willens nillens opschrokt. Tot je verhemelte acuut protest aantekent.

In het biotoop van rijkeluisprivéschool Las Encinas mogen een stel beeldschone, voltijds verderfelijke karakters zich uitleven in het elkaar versieren én de duvel aandoen. “In onze ogen is die eliteschool een soort fantasiewereld waar alles mogelijk is”, verdedigen de makers hun met overvloedige, verfrissend open-minded seks opgetuigde serie. Elite matigt zich ook sociale dimensies aan. Arbeiderskinderen met een beurs zetten de verhoudingen op scherp, terwijl kwesties als racisme, seksisme en homofobie driftig rondspoken. Maar viel er nog wel een verlengstuk te breien na drie opgesoupeerde seizoenen met luxepaardjes Guzman, Polo én Carla?

Het vierde seizoen probeert het door een vers blik acteurs open te trekken, nadat een paar cruciale personages de wacht is aangezegd. Met ijzeren hand wil de karikaturaal neergezette nieuwe directeur het onderwijsbolwerk weer uit de schandaalsfeer tillen. Hij wordt voortdurend in de zeik genomen. Is het wel een lumineus idee om zijn eigenste tienergrut – de homoseksuele Patrick, vaderskindje Ari én de rebelse Mencia – in de gangen los te laten? Bovendien komt er nog een heuse (uiteraard begeerlijke) prins in Las Encinas neerstrijken, die het met schoonmaakster Cayetana aan boord legt, hoewel ze te horen krijgt dat “honing niet bedoeld is voor het vee”. En alwéér is er een misdaadzaak. 

Verrassend? Nauwelijks. Elite blijft zijn snedige vertelritme trouw, maar ook zijn ongeloofwaardige, rekbare plotwendingen (de zich onverhoeds prostituerende Mencia, om er een te noemen), zijn pittige exuberante feestjes, zijn schaamteloze hedonisme, zijn gemene pulpy dialogen en blatant knappe acteurs. Die zich uiteraard wonderwel lenen voor nog méér seksuele acrobatie in bijvoorbeeld doucheruimtes. Wie zich toch dreigt te vervelen, vergaapt zich aan een architecturale parel als de strakke directeurswoning, waarvoor Mies van der Rohe himself uit de dood lijkt te zijn opgewekt.