Hulpverleners blikken terug op Pukkelpopramp: "Normaal komen wij naar de ramp, nu waren we onderdeel van de ramp"

"Normaal komen wij naar de ramp, maar deze keer waren we een onderdeel van de ramp", vertelt Dré Hollanders van Het Vlaamse Kruis. Hij was die dag aan de slag in een EHBO-post op de camping. "We zagen dat onweer op ons afkomen en de lucht gifgroen kleuren. En dan verwacht je wind, regen en donder, en we hebben het allemaal gehad, maar in de overtreffende trap. Ik herinner me nog dat de straatverlichting aansprong." 

Meteen na de storm was het heel even muisstil. "Maar daarna begon elke telefoon te rinkelen en hoorde je stemmen door elke walkie talkie", gaat Hollanders verder. Gelukkig stonden we er niet alleen voor. Binnen de kortste keren stonden er studenten verpleegkunde, studenten geneeskunde en ambulanciers bij ons om hun hulp aan te bieden. Op zo'n moment krijg je vleugels. Die zelfredzaamheid onder jongeren, waarvan veel mensen denken dat die niet bestaat, die is er wel nog. Het was mooi om te zien hoe die festivalgangers voor hun vrienden en voor vreemden zijn beginnen te zorgen."

In het Jessa Ziekenhuis, aan de andere kant van Hasselt, was men zich van geen kwaad bewust toen het begon te waaien. "Het was een mooie dag en plots waaiden er wat papieren van een bureau en heb ik het raam gesloten", herinnert dokter Jasperina Dubois van de dienst intensieve zorgen zich nog. "En even later kregen we een telefoontje dat er op het festival een tent was ingestort. Ik dacht eerst dat het om een tentje op de camping ging. Maar het bleek dus om zo'n grote tent op het festivalterrein te gaan." 

Dubois kon nog enkele collega's opbellen, maar toen viel het gsm-netwerk uit. "Verpleegkundigen en dokters, iedereen die niet met verlof was, is toen spontaan naar het ziekenhuis gekomen. Daardoor hebben we zeven zwaargewonden urenlang kunnen opereren en verzorgen op intensieve zorgen. Achteraf hoorde ik dat er ook kinderen of vrienden van mensen die toen hebben gewerkt op het festival waren. Zij hadden geen informatie over hen op dat moment."

(Lees verder onder de foto)

"Als ik aan het festivalterrein passeer, denk ik telkens aan de storm", vertelt korpschef Bert Swijsen van de brandweer. "Dat blijft bij, omwille van de omvang en de impact nadien op de samenleving. Ik herinner me ook dat de tijd dan langzamer leek te gaan, omdat je dan zo geconcentreerd bent op wat er gebeurt en wat je moet doen." 

Tijdens de storm vielen vijf doden en tientallen gewonden. "Het jaar nadien ben ik letterlijk met knikkende knieën teruggegaan", geeft Dré Hollanders van het Vlaamse Kruis toe. "De band met alle collega's die er toen bij waren, is sterker geworden", vult Bert Swijsen van de brandweer aan. "Nadien was het gemakkelijker om daar mee samen te werken, omdat we samen door de storm gegaan zijn."