Popzangeres Lorde hoopt dat haar fans iets begrijpen van haar liefdesverklaring aan de natuur

Eigenlijk beviel Lorde het gedwongen thuisblijven in Nieuw-Zeeland wel. De 24-jarige popster begint voor de Zoom-camera te lachen en zegt dat corona en de lockdown voor haar zelfs een zegen waren. “Het is natuurlijk allemaal vreselijk, zo’n pandemie. Maar een jaar langer thuisblijven en zelfs even nergens naartoe mogen, was precies dat wat ik nog nodig had.” Het gaf haar ook de gelegenheid nog eens door haar nieuwe liedjes heen te gaan. “Om vast te stellen of ik wel op de goede weg was met mijn derde plaat.”

Solar Power heet het nieuwe album, dat vandaag verschijnt. “Ik heb nog geen recensie gezien, maar ik denk dat het voor iedereen even wennen is. Er staan geen hits op. Er zit geen lekkere beat in en je hoort vooral gitaren”, waarschuwt ze de potentiële luisteraar alvast. “Gitaren ja. Ik denk dat mijn fans daar misschien wel het meeste moeite mee hebben, want die zijn ze niet gewend, en ik ook niet.”

Lorde is uit Nieuw-Zeeland overgevlogen voor een paar weken promotie in New York. Het echte werk is weer begonnen, zegt ze. “Ik ben bijna vier jaar bewust uit beeld geweest. Een eeuwigheid in de popwereld, ik weet het. Maar ik heb ook na mijn eerste album zo’n lange pauze ingelast, want heb dat gewoon nodig. Even thuis zijn, waar ik gewoon Ella heet en ik Lorde achter me kan laten.” 

Dreamteam

Ella Yelich-O’Connor was 21 toen ze in 2018 na een uitputtende wereldtournee in Auckland thuiskwam. Ze was toen al vijf jaar jaar een wereldster: in 2013 leek ze met haar single Royals uit het niets te komen. Met dit liedje, getypeerd door haar fraaie, naturel klinkende praat-zang en kale percussie als begeleiding, brak ze Amerikaanse verkooprecords en werd ze wereldwijd onthaald als nieuwe popsensatie. Een belofte die ze moeiteloos inloste met haar debuutalbum Pure Heroine uit datzelfde jaar. David Bowie hoorde in haar de toekomst van de popmuziek, Lorde werd een wereldster.

Tienersterren die te snel opbranden, de popgeschiedenis is ervan vergeven. Maar Lorde heeft altijd haar werktempo kunnen bepalen. “Mijn mensen begrijpen wanneer ze me met rust moeten laten en dat kan gewoon een paar jaar duren. Niemand die tegen me zei: nu moet je met een nieuwe single komen, of nu ga je op tournee. Ik kreeg steeds alle tijd die ik nodig had. Na mijn eerste plaat, nu weer.” 

Lorde liet de popwereld destijds vier jaar wachten op een tweede album, Melodrama, dat in 2017 verscheen. Commercieel was de plaat minder succesvol dan de voorganger, maar het album werd onthaald met lovende kritieken. De volle, vaak door elektronica en drumcomputers gedomineerde arrangementen had ze samen met producer Jack Antonoff opgebouwd. Een samenwerking die tot op de dag van vandaag standhoudt. “Jack en ik zijn een team zoals je dat alleen in dromen tegenkomt”, zegt Lorde over de producer, die de afgelopen jaren ook werkte met Taylor Swift en Lana Del Rey. “Ik weet het, Jack doet het met iedereen, maar hij weet dan ook precies wat goed voor ons is.”

Wat in het geval van Lorde inhield dat zijn eerste reactie geen schaterlach was toen zij, die altijd zo’n hekel had aan gitaren, voorstelde haar nieuwe album door gitaarklanken te laten domineren. “Ik vond gitaren iets voor domme jongens die ik altijd op het strand zag hangen met stomme petjes op en shirts van rockbands aan. Ik kon daar niks mee. En Jack vond dat best. Dan geen gitaren.”

Maar die weerzin sloeg om toen Lorde in Auckland aan liedjes begon te werken die allemaal gemeen hadden dat ze over de natuur gingen. “Dat wat om ons heen groeit en beweegt, waar we geen controle over hebben en waar ik nooit eerder over nagedacht had. Een beetje suf misschien, maar pas toen ik thuiskwam na de wereldtour na mijn tweede album, genoot ik van wat ik om me heen zag. De zee, de bomen, de wolken en de wind.”

Natuurlijke klanken

Solar Power zou haar liefdesverklaring worden aan de natuur, dat besef begon langzaam te dagen na haar thuiskomst in 2018. En daar pasten geen klanken bij uit synthesizers en drumcomputers. “Bij de beelden die ik zag en ook begon te beschrijven, hoorden wendbare, meer natuurlijke klanken dan in mijn oude liedjes zijn te horen. Die van de akoestische gitaar pasten het best.”

Het duurde even voordat dit besef was ingedaald. Zoals het überhaupt even duurde voordat Ella Yelich-O’Connor thuis weer aan Lorde dacht. Een jaar lang deed ze niet veel meer dan “een beetje chillen”. Een dagelijks bezoek aan de groenteboer, stukje zwemmen, wandelen, lezen, koken. “Ik genoot van het gewone, het alledaagse. Ik ben natuurlijk ook nog best jong dus zo gek is dat niet, toch? Dat ik me ’s ochtends erop kan verheugen mijn eigen lunch te maken?” 

En als ze uitgegeten was bijvoorbeeld even naar zee gaan om de zon te zien. “Daar op het strand, met de zon in mijn gezicht, begon het album gestalte te krijgen. Maar toen was ik al meer dan een jaar verder hoor.”

Producer Jack Antonoff kwam in januari 2020 over naar Nieuw-Zeeland om te bespreken welk geluid hij met Lorde aan haar nieuwe album zou geven. Wat hij ook in gedachten had, hij had in ieder geval niet voor mogelijk gehouden dat Lorde van Solar Power een gitaarplaat wilde maken. Gelukkig was gitaarspelen zijn hobby.

“Jack kan fantastisch spelen. Ik wist niet dat je met akoestische en elektrische gitaren zo’n rijk muzikaal universum kon bouwen.”

De twee werkten hard samen totdat een paar maanden later corona de wereld stillegde. “We waren, denk ik, al op twee derde van het album. Toen de wereld weer een beetje openging, had ik alle foutjes eruit gehaald en nog wat liedjes toegevoegd om mijn verhaal compleet te krijgen.”

Dat verhaal, zegt ze voorzichtig terwijl ze naar de juiste woorden zoekt, gaat over hoe een tienermeisje langzaam tot het besef komt dat de natuur het belangrijkste in ons leven is. “We dromen van mooie huizen en auto’s, de nieuwste smartphone maar vergeten gewoon om ons heen te kijken, het gras te voelen dat onder ons groeit.”

De extase van een groep dansende jongeren op het strand in de videoclip van Solar Power, met in hun midden een als de zon stralende Lorde is gemeend. “‘The Path’, het eerste liedje op mijn nieuwe plaat is ook een soort beginselverklaring met de regel: Now if you’re looking for a saviour, well that’s not me. Ik kan niemand redden, maar let’s hope the sun will show us the path. En zo probeer ik in ieder liedje meer mijzelf op de achtergrond te duwen en de mensen beter om zich heen te laten kijken.”

Ze voegt er snel aan toe dat dit misschien naïef lijkt. “Ik weet het, de bloemenkinderen uit de jaren zestig blijken de wereld van nu behoorlijk verpest te hebben. Maar daarom moeten we juist nu het nog kan alle aandacht op het redden van de natuur vestigen. Maar begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben geen milieuactivist, ik ben een popzangeres. Ik heb geen antwoorden op de grote problemen van nu.”

Die geeft ze dan ook niet in haar liedjes. Iedere keer als je denkt dat het allemaal te veel wellnesspoëzie wordt, komt ze met een geestige, zelfrelativerende kwinkslag. Het meisje in ‘The Path’ is een teen millionaire having nightmares from the camera flash, en misschien is ze wel gewoon stoned in the nail salon als ze haar leefwereld in het gelijknamige liedje overpeinst.

Genie

Opvallend is de bekentenis in ‘The Man with The Axe’, een van de diverse liedjes waarin je behalve haar wat prevelende stem alleen een akoestische gitaar hoort. Ze zingt: “Ik dacht dat ik een genie was. Maar nu ben ik 22 en het voelt alsof het enige dat ik kan is: een pak aantrekken en gaan.” 

Dacht ze echt dat ze een genie was? “Kijk, ik weet nu dat het niet normaal is dat je op je vijftiende een wereldhit schrijft en maandenlang op nummer één staat in Amerika. Destijds vond ik het vooral heel spannend. Referenties heb je niet, dus als mensen zeggen dat je geniaal bent, geloof je dat maar. Het hele leven dat zich dan voor je uitrolt, is geen normaal leven, daar staat niet iedereen bij stil.” 

Daarom kan Lorde zich erg goed vinden in de recente uitlatingen van turnster Simone Biles en zangeres Billie Eilish over hun omgang met de druk die zij ervaren. “Vergeet ook tennister Naomi Osaka niet”, vult ze direct aan. “Al die vrouwen staan permanent onder grote druk, al vanaf dat ze kind waren. Altijd maar moeten presteren. De pop- en de sportwereld zijn allebei meedogenloos. Het is goed als ze uiteindelijk voor zichzelf kiezen.” Zelf heeft Lorde altijd de juiste begeleiding gekregen. “Ik kon steeds lang naar huis, weg uit de drukte, en op de stranden van Nieuw-Zeeland komen geen paparazzi.” 

Ze heeft bewondering voor hoe anderen het aanpakken. Bij Billie Eilish herkent ze iets aan de geestige wijze waarop ze in haar liedjes het ongemak relativeert dat bij haar tienersterstatus hoort. “Best gek: toen mijn vorige plaat uitkwam, wist de wereld nog niet van het bestaan van Billie Eilish, maar zo hard kan het gaan in de popwereld.”

Een wereld die Lorde overigens niet bijster veel interesseert. “Ik vind de komst van Billie maar ook Dua Lipa en Olivia Rodrigo geweldig. Maar ik lees meer over ze dan dat ik naar ze luister. Ik zeg wel eens gekscherend dat ik de elder statesman van deze hele nieuwe generatie popzangeressen ben. Misschien ben ik inmiddels zelfs te oud voor deze business, we gaan het zien. Ik merk wel dat ik niet meer de radio aanzet om te luisteren hoe de hits van nu klinken. Dat ik denk dat op mijn nieuwe plaat geen grote hit staat, komt ook omdat ik echt niet weet wat daarvoor nu de vereisten zijn.”

Wat Lorde het liefst zou willen, is dat haar publiek iets begrijpt van haar liefdesverklaring aan de natuur op dit album. En van wat zij spirituele transcendentie noemt. “Dat is voor mij een gevoel van absolute gelukzaligheid en vrede met alles. De natuur doet mij even dat hogere voelen. Maar het kan in alles zitten. In een aanraking, samen zingen of gewoon de aanwezigheid van zonlicht. Ik vat het een beetje samen in het slotnummer ‘Oceanic Feeling’, dat vaststelt: nee, de verlichting is nog niet bereikt. I’ll know when it’s time. To take of my robes and step into the choir.

En als het zover is? “Wie weet hoort de buitenwereld dan weer heel lang niks en ben ik weer gewoon Ella.”