Ronny Mosuse: ‘Ik vroeg mijn pleegmoeder dagelijks om bij mijn broers te gaan spelen’
Er is een tekort aan pleegouders voor kinderen die samen met familieleden geplaatst willen worden, meldt Pleegzorg Vlaanderen. Zanger en muzikant Ronny Mosuse ondervond zelf hoe moeilijk het is om gescheiden te worden van broer of zus.
Als kind werd u samen met uw zus in een pleeggezin geplaatst, maar gescheiden van uw drie broers. Wat doet dat met een kind?
“Naar een pleeggezin gaan is sowieso complex en moeilijk. Er gebeurt heel veel voor kinderen die nog een erg beperkt wereldbeeld hebben. Je wordt in feite onttrokken aan je zekerheid, en geen pleegouder kan daar iets aan doen.
“Bij mij viel zo de enige zekerheid die ik nog had, mijn broers, zomaar weg. Dat doet heel veel. Als kind kon ik dat moeilijk verwoorden. Nu, 40 jaar later, kan ik dat wel.
“Ik heb met mijn pleegouders later nog gesprekken gehad. Zij hebben mij beschreven hoe ik toen was. Ik voelde mij afgesloten van de wereld en heb, denk ik, een soort autisme ontwikkeld om te overleven.
“Mijn pleegmoeder zei enkele jaren geleden dat ik dagelijks vroeg om bij mijn broers te gaan spelen. Dat was ik helemaal vergeten. Maar zo’n situatie is heel ingrijpend, en het is bijzonder dat het met de nieuwe wetgeving pas 40 jaar later in orde is gekomen (in april werd een wetsvoorstel goedgekeurd, waardoor broers of zussen bij elkaar kunnen blijven na de scheiding van hun ouders, DD).”
Toch kiezen niet alle kinderen ervoor samen te blijven. Kan dat soms beter zijn?
“Iedere context is natuurlijk anders. Het kan zeker voorkomen dat er in een familie bepaalde spanningen zijn. In dat geval is het natuurlijk niet aangewezen om samen op te groeien. Maar bij de meerderheid van de pleegkinderen die ik gesproken heb, stond men erop bij elkaar te blijven. Ik denk dat dat ook de norm moet zijn.”
Waarom vinden kinderen die bij elkaar willen blijven moeilijker een pleeggezin?
“Ik ben er mij van bewust dat het een complexe zaak is. Ik heb in tehuizen gezeten en in een pleeggezin, maar als je het mij vraagt: ik kies voor een pleeggezin. Het enige voordeel aan de tehuizen was dat ik weer bij mijn broers was, maar een pleeggezin is veel gezelliger opgroeien.
“Maar ik snap de situatie ook wel. Mijn pleegouders – brave mensen uit Genk – hadden bijvoorbeeld al twee pleegkinderen. Om daar dan nog eens ons alle vijf bij te nemen was wat veel geweest.
“Ik ben tegen die instellingen voor jongeren. Voor mij mag al dat geld rechtstreeks naar pleegouderschap gaan – goede opleidingen en psychologische ondersteuning. Uiteindelijk gaat het over middelen. Want het is effectief heel moeilijk voor pleegouders om meerdere kinderen bij zich te nemen.”
Moet Vlaanderen dan meer incentives aanbieden voor pleegouders die meerdere kinderen willen opnemen?
“Hoe meer zekerheden, hoe beter. Zeker vanuit het standpunt van het kind. Als bij wet geregeld kan worden dat broers en zussen steeds bij elkaar blijven, zou dat een verbetering zijn. Pas op, ik wil geen pleegouders aanvallen. Ik kan ook wel begrijpen dat als je de keuze hebt, vier kinderen of één, dat je voor de gemakkelijkste optie kiest.
“Maar mocht die keuze er niet zijn, zou dat wel beter zijn, denk ik. Als ouder word je dan gedwongen om een nog groter engagement aan te gaan.
“Bij SOS Kinderdorpen werkt dat al jaren zo. Zij plaatsen overal in de wereld kinderen van een gezin altijd samen. De ouders maken een plechtige belofte om alle kinderen binnen een gezin tot hun meerderjarigheid te verzorgen. Dat systeem werkt al heel lang heel goed.”