Myrthe (20) klaagt politieoptreden tijdens avondje uit in Antwerpen aan: “Alsof ik er ben uitgepikt door mijn huidskleur”

Het is vrijdagnacht, 20 augustus. Samen met twee vrienden is Myrthe Asta Marnef uit Borgerhout op weg naar huis nadat de cafés juist waren gesloten. Op hun terugweg passeert het drietal het Mechelseplein, waar ze enkele bekende gezichten tegenkomen. “We zijn aan de praat geraakt en blijven plakken”, vertelt Myrthe. “Het was vrijdagavond, dus het plein was goed gevuld met cafégangers die nog geen zin hadden om naar huis te keren.”

Rond 2.30u komt de politie het plein ontruimen door geluidsoverlast. Myrthe vraagt de agenten of ze niet nog even mochten blijven, maar dat wordt abrupt geweigerd. “Ik was gefrustreerd. De politie was daar met meer man dan er mensen waren”, zegt Myrthe. Ze gaat op een bankje zitten om te bekomen, toen ze plots omringd werd door agenten. “Ze vroegen mijn identiteitskaart, maar die werd dat weekend net vernieuwd. Ik zei hen dat ik wel ging vertrekken, maar dan was het al te laat volgens de agenten.”

“Gaan we haar hier droppen?”

Myrthe wordt in de politiecombi gezet. Haar vrienden staan nog een tijdlang te discussiëren met de politie, maar worden weggestuurd. “Onderweg begonnen de opmerkingen”, vertelt ze geërgerd. “Ze vroegen of ik illegaal was, terwijl ze mijn naam en adres in het systeem al hadden gevonden. Puur omdat ik een donkere huidskleur heb.”

“Ik was in paniek. Ze namen mijn gsm af en ik wist niet waar we heen gingen. Ik was, zoals ze zelf zeiden, van al mijn rechten ontnomen. Toen we op een verlaten plaats voor het rode licht stonden, hoorde ik een politieman zeggen: ‘Gaan we haar hier droppen? Het is hier toch de middle of nowhere en ze weet niet waar ze is.’”

Bij aankomst aan het politiebureau om 3.30u wordt Myrthe gefouilleerd door “de eerste vrouwelijke inspecteurs van heel de avond”. Vlak voor ze de cel binnengaat, vraagt een man haar of ze een bh aanheeft. Een standaardprocedure bij de politie: geen riemen, veters en bh’s toegestaan om ophanging te voorkomen. “Ik had alleen een topje aan met een bloesje daarover, geen bh. Hij voelt aan mijn truitje en trekt aan het bandje van mijn topje. ‘Wat is dit dan?’, vroeg hij en beval me een van de twee uit te doen. Ik mocht kiezen wat.” Myrthe kiest om haar topje aan te houden. Doodsbang zit ze in de cel, te bang om te slapen.

Naïef

Om 8u ‘s ochtends mag Myrthe naar huis gaan. “Ik voelde me alsof ik een grote misdaad had gepleegd. Je wordt toch niet zo snel in de cel gestopt? Ik blijk naïef te zijn.”

Intussen heeft Myrthe klacht ingediend tegen het optreden van de politie. Haar vertrouwen in de politie heeft na die nacht een flinke deuk gekregen. Ze blijft achter met veel vragen. “Ik had inderdaad onmiddellijk moeten gehoorzamen, dan was er niets gebeurd”, zegt ze. “Maar is wat ik deed genoeg aanleiding om iemand in de cel te gooien? Speelt mijn huidskleur een rol? Waarom mochten mijn vrienden naar huis en werd mijn identiteitskaart gevraagd? Waarom werd ik in de combi en daarna in de cel gezet? Komt het omdat ik de enige niet-witte van het gezelschap was? Ik wil graag geloven dat het geen rol speelt, maar toch voelt het niet zo.”

“Ik wil mijn verhaal zo veel mogelijk delen in de hoop dat niemand zich ooit zo moet voelen: alsof je er bent uitgepikt. Want zo voel ik mij ook: alsof ik er ben uitgepikt omwille van mijn huidskleur.”

De cel diversiteit van de Antwerpse politie heeft donderdag contact opgenomen met Myrthe. Ze willen graag luisteren naar haar kant van het verhaal. “Ik ben blij dat ze mij zo snel hebben gecontacteerd. Dat geeft me toch een gevoel dat ze mij horen en iets willen veranderen.”