Remco Evenepoel rijdt niet verkeerd en wint Brussels Cycling Classic: “Het is geen juniorenkoers, iedereen had het moeten weten”

De Brussels Cycling Classic werd grondig herschikt. Een dubbele passage over de Muur van Geraardsbergen en de Bosberg moest het traditionele verloop van de sprinterskoers in de war sturen. Op de eerste doortocht over de Muur voelde Victor Campenaerts de benen kriebelen. Remco Evenepoel reageerde gevat. De koers ontploft op 80 kilometer van de streep. Ook Aimé De Gendt, Philippe Gilbert, Tosh Van der Sande, Marc Hirschi en Brandon McNulty schoven mee en sloten vooraan aan bij een kopgroep die inmiddels uit elkaar was gevallen. De Vylder, Traeen en Scott waren de enige overblijvers, maar tijdens de tweede passage over de Muur/Bosberg werd ook dat trio overboord gekieperd. Een elitegroepje met z’n zevenen dus.

Vooraan was het even zoeken naar een geoliede samenwerking - bij één van de speldenprikjes lag Hirschi er zelfs bijna af -, maar uiteindelijk vonden de zeven gezanten elkaar toch. Het peloton moest zich geen illusies meer maken. Op veertig kilometer van de finish gaf het 1'40" toe - een kloof die niet meer werd dichtgefietst.

Met z’n zevenen naar de streep? Neen. Op 20 kilometer van de finish draaien vijf renners bij een t-splitsing naar rechts - de motor volgend - terwijl de correcte weg naar links was. Remco Evenepoel en Aimé De Gendt hadden dat door - parcourskennis? - en waren gaan vliegen. Gilbert en co. maakten rechtsomkeer, probeerden het nog even, maar zagen het gat groter worden. Over deze wegvergissing is het laatste woord nog niet gezegd. 

Evenepoel versus De Gendt dus. Maar niet voor lang. Op een stukje vals plat op de Ninoofsesteenweg - op enkele kilometers van thuishaven Schepdaal - liet Remco zijn laatste metgezel ter plekke. De zege op de Houba de Strooperlaan was een feit. Dat amper twee dagen na zijn knappe solo in de Druivenkoers. De Gendt werd tweede, Van der Sande won het sprintje om de derde plaats.  

Maar achteraf ging het toch vooral over die wegvergissing. “Een motor van de televisie reed naar rechts, wat moet je doen? Ik volg ook maar degenen die voor mij rijden”, zei Van der Sande. Dat het z’n eigen schuld was, voegde die daar meteen aan toe. “Ze zeggen altijd dat een renner zijn parcours moet kennen. Uiteindelijk staat alles op onze fietscomputer, zelfs al kijken we niet voor elke bocht ons computertje.”

Remco Evenepoel was een van twee renners die zich niet lieten verrassen door het parcours. “Dat was vrij gek”, vertelde hij na de koers. “Meestal hebben we het parcours op onze fietscomputer, dus iedereen was verrast. Ik ook, want ik wist dat we naar links moesten. Ik dacht zelfs even dat ze het parcours op het laatste moment nog veranderd hadden. Aimé en ik hebben van de situatie kunnen profiteren.”

Voor de goede orde: op de plaats van de wegvergissing hingen drie pijlen. Twee van de organisatie wezen naar links. Een derde pijl, ook zwart op gele achtergrond, wees naar rechts. Het was die pijl die de motard volgde. Maar dat was een pijl van de Gordel, die dezer dagen ook door Brussel wordt gereden.

Dat zorgde wel voor verwarring, maar een fout van de organisatie kun je het ook niet noemen. Evenepoel en De Gendt profiteerden van de situatie en reden meteen volgas door. Ook dat zorgde voor een beetje discussie. Philippe Gilbert vond niet dat de koplopers hadden moeten wachten, maar ook niet dat ze van de situatie mochten profiteren. Van der Sande zag dat anders: “Wachten? Ik had het ook niet gedaan. Dat is koers. Als iemand uit de bocht gaat, wacht je ook niet.”

Eenzelfde geluid bij Evenepoel: “Stel dat we gewacht hadden, had er een heel rare situatie plaatsgevonden. Dan was de groep daarachter wellicht ook nog teruggekomen. Je moet het parcours gewoon kennen en weten dat het naar links is. Het is een profwedstrijd en geen juniorenkoers. Iedereen had het moeten weten - uit onze volgwagen kwam drie keer de melding dat het naar links was. Jammer voor de koers, maar dat is het leven soms.”