Hans Vandeweghe staat stil bij het overlijden van zijn vriend Jacques Rogge: ‘Ik begreep dat het einde snel zou kunnen komen. Alleen niet zo snel’

In de aanloop naar Tokio informeerde ik of een gesprek met Jacques Rogge – JR voor de intimi – nog een optie was. Dat werd mij beleefd ontraden. Communiceren was lastig geworden. Ik wist van zijn parkinson – iedereen die hem goed kende, wist ervan – en ik begreep dat het einde weleens heel snel zou kunnen komen. Alleen niet zo snel…

Rogge heeft nooit ook maar een woord gelost over de aandoening die hem na zijn herverkiezing in 2009 in sneltempo deed aftakelen. Ik heb hem er ook nooit iets over durven vragen. Rogge was de man van de lach, van de rake opmerking, de man die je altijd liet voelen dat je welkom was, maar ook van het schild waar niemand voorbij geraakte. Het gaf hem het aura van onaantastbaar. Op zijn top transcendeerde Rogge alles en iedereen, ook de sport, maar niet die vreselijke ziekte.

Als directeur communicatie op het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité heb ik Rogge als baas gehad. Ik heb hem in 1992 de arm omgewrongen om sneller bekend te maken dat hij zou stoppen als voorzitter van het BOIC. In zijn dispuut met zijn nummer twee die hem zou opvolgen als nummer één, koos ik zijn kant.

Drie jaar na datum honoreerde Rogge die trouw met een aanbod om hem te vergezellen op reis samen met de sportpaus Samaranch, die mij op de vlucht van Minsk naar Tallinn apart nam en zei dat hij Rogge als zijn opvolger wilde. Dat was 1995, pas in mei 2001 zou Rogge zijn kandidatuur bekend maken. In 1998 zaten we samen in Bangkok bij de Asian Games en deed hij mij uit de doeken hoe hij de verkiezingsrace zou aanpakken.

Ik was erbij in 1991 toen hij IOC-lid werd en in 2001 toen hij op die bloedhete julidag in Moskou werd verkozen tot sportpaus. Die ochtend hadden we samen ontbeten. Ik vroeg: “En, wat denk je?” Hij antwoordde: “Het ziet er goed uit.” Dat was goed gezien. Er zouden nog veel reizen volgen en veel off the record-gesprekken. Het laatste – vier uur off en een uurtje on tape – vond plaats in Lausanne op 1 juli 2013, net voor zijn aftreden.

Onze laatste ontmoeting was in juni 2017 bij de begrafenis van ex-UCI-voorzitter en IOC-lid Hein Verbruggen, zijn steun en toeverlaat in het IOC. Zijn tred was nog onzekerder en zijn stem nog brozer, maar zijn woorden herinner ik mij als gisteren: “Je hebt onze vriend Hein goed getypeerd, bedankt.”

Aan Hein Verbruggen heb ik ooit gevraagd waarom Rogge-de-diplomaat uitgerekend ons – rebellen, elk op ons domein – tot zijn inner circle had toegelaten. “Omdat wij zijn alter ego zijn”, antwoordde Hein. Zo is Jacques toch een beetje de rebel die hij zelf niet kan zijn.”