‘Kinderen gaan naar school, een lief is gaan sporten of zit op café, maar een hond is er altijd’

Griet Op de Beeck (48) en Uma

‘Kinderen gaan naar school, een lief zit op café, maar een hond is er altijd’

“Ik heb me lange tijd erg oncomfortabel gevoeld bij honden, tijdens het joggen stak ik zelfs de straat over om een confrontatie te vermijden. En kijk, nu heb ik er zowaar eentje in huis genomen. Op 1 december ben ik Uma, een labrador, gaan afhalen bij de fokker toen ze acht weken oud was. Enkele weken ervoor was ik op bezoek geweest. Er was één pup, met een klein wit vlekje op haar borst, die binnen vijf minuten in mijn armen in slaap viel. Een goed teken, zei de fokker. Ook al geloof ik niet echt in zulke dingen, het voelde wel zo.

“Eerder dan een ommezwaai zou ik die keuze een optelsom van vele jaren noemen. Vrienden bleven me maar inprenten dat het echt iets voor mij zou zijn, de schrijver en haar hond. Bovendien zei mijn psychiater dat het typisch is voor mensen met een hechtingsstoornis dat ze zich niet op hun gemak voelen bij honden, omdat je ze puur intuïtief moet vertrouwen. Mijn motto is echter: stilstaan is doodgaan. Dus ging ik me concreet inlezen. En ja, corona heeft wellicht het laatste zetje gegeven. Als je plots zo aangewezen bent op jezelf, is wat gezelschap heel welkom.

“Ik heb bewust voor een jong hondje gekozen, zodat we samen een soort zoektocht konden aanvatten. De bezwaren die ik initieel had – het opkuisen van hondenkak bijvoorbeeld – bleken allemaal relatief. Vooral de dingen waar je niets over leest, waren erg heftig. De eerste weken beet Uma me constant in mijn handen, voeten en kuiten. De hele dag door bleef dat hondje maar gaan, het stopte niet. Toen dacht ik echt: mijn leven wordt nooit meer leuk.

“Ik hoef geen militair gedrilde hond, maar we moeten toch een beetje op elkaar afgestemd zijn. Een bezoekje aan de hondentrainer is het begin geweest van alle beterschap. Als ik er nu nog maar aan denk dat er haar iets zou kunnen overkomen, besef ik hoe graag ik zo’n beestje kan zien. Daar kon ik me vroeger nooit iets bij voorstellen. Het is een hele intense relatie. Kinderen gaan naar school, een lief is gaan sporten of zit op café, maar een hond is er altijd. Zelf trek ik nu ook minder naar het theater of de cinema door dat hondje, zo’n softe trut ben ik dan ook weer. Ik wil daar echt goed voor zorgen.

“Als ik na het douchen naar beneden kom, ligt ze al klaar en rekt ze zich eens goed uit om zich te laten aaien. ‘Nu, innigheid’, geeft ze dan aan. Ook haar speelsheid koester ik heel erg. Ik weet niet of u thuis vaak hardop aan het lachen bent, maar ik normaal niet. Nu betrap ik mezelf er steeds vaker op.”

Robby Sallaets (34) en Nala

‘Ik heb zo veel extra’s gekregen. Extra liefde, extra plezier, extra sociaal contact ook’

“Mijn vorige hond Luka is in september 2019 overleden op 14-jarige leeftijd. Luka was er ooit gekomen op aanraden van de dokter. Ik had als 18-jarige last van chronische hyperventilatie, merkte dat ik steeds vaker drukke plaatsen aan het vermijden was en geen enkele therapie hielp. Dus zei de dokter, eerder al lachend: ‘Koop jezelf een hond, dan moet je wel naar buiten.’ Dat heeft me toen effectief geholpen, en Luka heeft me zo veel extra’s gegeven. Extra liefde, extra plezier, extra sociaal contact ook. Ik vergelijk het soms een beetje met onkruid uittrekken. Eens je met zo’n hond bezig bent, vergeet je al de rest.

“Door een gezwel heb ik Luka moeten laten inslapen. Ik vreesde voor een serieuze klap, maar eigenlijk viel het beter mee dan verwacht. Ik kon er vrede mee nemen, gezien zijn leeftijd. Het was zelfs best aangenaam om heel even niet de verplichting te hebben om naar buiten te moeten of op tijd thuis te zijn voor de hond. Maar redelijk snel was het toch duidelijk: er is een leegte, en die moet opgevuld worden. Mijn vriendin en ik merkten tijdens de lockdown dat we op straat heel erg de aandacht van andere honden begonnen op te zoeken, of ze zelfs lokten met oogcontact. Het was geen huidhonger, het was hondhonger.

“Sinds eind vorig jaar hebben we een appartement met een tuin. Toen we daarvoor tekenden zijn we eigenlijk meteen beginnen zoeken naar een nieuwe hond. Heel af en toe hebben we weleens gekeken naar sites van fokkers, maar die hoge prijzen voor honden die gekweekt worden om verkocht te worden, voelde toch altijd een beetje verkeerd. We hebben vooral online naar adoptiehonden gezocht.

“We hebben een dochtertje van vijf, dus wil je liever geen risico’s nemen. Ofwel wil je dan een hele jonge hond, maar die vind je bijna niet in de asielen of ze zijn toch zeker meteen weg. Bij een iets oudere hond, wil je toch dat die goed met kinderen kan omgaan. Je weet natuurlijk nooit welke situatie zo’n hond in het verleden heeft meegemaakt.

“Met Nala, een labrador, vonden we begin augustus echt een perfecte match. In het begin leefde ze nog wat teruggetrokken, maar week na week merk je dat ze zich meer thuis begint te voelen en zelfs al wat deugnieterij uithaalt. Dat voelt op zich heel vertrouwd, en toch leidt het een hele verandering in. We zijn de voorbije maand zo veel meer naar buiten gegaan. Op mijn stappenteller stel ik een verdubbeling vast.”

Sofie De Vliegher (38) en Hatchie

‘Ik merk dat de kinderen enorm veel troost bij onze hond vinden’

“Er waren de voorbije jaren al een aantal vlagen waarbij onze kinderen, tien en acht jaar oud, om een hond vroegen. Altijd waren we geneigd om daar neen op te antwoorden. Zowel ik als mijn man had er geen ervaring mee, we zaten bijna nooit thuis door onze job, het paste gewoon niet in ons leven. Twee jaar geleden maakte ik echter een carrièreswitch, van de bank naar het onderwijs. Toen de kinderen opnieuw met het plan op de proppen kwamen, wist ik: als we het ooit willen doen, moet het nu.

“We zijn eigenlijk zelf op onderzoek gegaan, en ons over de verschillende rassen ingelezen. Ideaal leek ons een hond die vrij makkelijk te trainen is, niet buiten in een hok hoeft te slapen en echt deel kan uitmaken van ons gezin. We zijn uitgemond bij een Cavalier King Charles, een rustige hond die geen tien wandelingen per dag vraagt en goed omgaat met de kinderen. Eind vorig jaar konden we er eentje afhalen bij een kweker. De naam Hatchie hadden we toen al gekozen, naar de gelijknamige film over een hond die jarenlang op zijn baasje zit te wachten. Mijn oudste dochter was daar zo door beroerd, dat er geen twijfel mogelijk was.

“De impact van zo’n hond hebben we erg onderschat. De eerste maanden lag heel ons huis overhoop en vroeg dat kleine mormel constant aandacht. Het was niet meteen onze wens om nog eens door de babyfase te gaan, die ligt van onze kinderen al eventjes achter ons. Maar zo voelde het echt wel, ik was niet echt op mijn gemak. Ook onze jongste dochter worstelde daar duidelijk wat mee, en moest precies haar plekje in het gezin terugvinden.

“Als ik nu zie hoe zelfs mijn man, die lang heeft getwijfeld, de hele tijd bezig is met Hatchie... Ik had nooit gedacht dat we ons zo snel aan een huisdier zouden hechten. Een hond is altijd blij om je te zien, en ik merk dat de kinderen er enorm veel troost bij vinden. Soms komen ze verdrietig thuis na een slechte dag, en lukt het ons zelf niet om echt door te dringen tot hen. Zeker mijn oudste dochter zit een beetje in een moeilijke periode. Hatchie helpt daar echt bij.

“Het blijft natuurlijk een stukje aanpassen. Laatst wilden we er een aantal dagen op uit met de camper, maar Hatchie had een infectie opgelopen. Vroeger hadden we zieke kinderen die onze reisplannen weleens in de war stuurden, nu is dat een zieke hond. (lacht) We zijn dan maar met de camper in onze buurt rondgereden, en ’s avonds trok ik altijd naar huis voor Hatchie.”