Hoe FC Barcelona door een roekeloos beleid meer dan een miljard heeft verbrast op de transfermarkt

Op 21 augustus 2017, drie weken na de gigaverkoop van Neymar aan PSG, valt bij FC Barcelona een document van zes bladzijden in de bus. Afzender is Borussia Dortmund. De Duitse club stuurt aan op een oplossing in de impasse rond Ousmane Dembélé. Dortmund wil minstens 115 miljoen euro aan transfersom, plus 30 miljoen euro in bonussen.

Barcelona is niet van plan dat bedrag te betalen voor zijn toptarget. In interne meetings hebben ze een limiet gezet: 80 miljoen euro all in, te nemen of te laten. Met een uitgekiende onderhandelingsstrategie reist zijn delegatie enkele dagen later af naar Monte Carlo, Monaco: “We gaan niet plooien.”

Dat is zonder de Duitsers gerekend. Die vertellen meteen dat ze geen tijd hebben. Hun vliegtuig wacht. En houden vast aan hun eisen. Barcelona-voorzitter Josep Bartomeu is verbaasd door die stugge houding, maar voelt dat hij geen keus heeft. Hij moet een naam halen om de fans te sussen, post-Neymar.

Op 27 augustus 2017 ondertekenen FC Barcelona en Dortmund een overeenkomst van negen bladzijden: een initiële som van 105 miljoen euro plus 40 miljoen euro aan bonussen. Bijna het dubbele van wat Bartomeu eigenlijk in gedachten had. Zwaar overbetaald dus. Een transfersom boven 100 miljoen komt niet met een garantie voor succes. Zie ook Dembélé, die van de ene blessure in de andere sukkelt. Zie ook Coutinho, die andere aanwinst van 160 miljoen die door de mand valt.

Het zijn die dure vergissingen die Barcelona zuur op breken. Het megacontract van Lionel Messi (jaarlijks 71 miljoen euro brutobasisloon) zet serieus wat druk op de financiën, maar dat wordt niet als het voornaamste probleem beschouwd. Messi laat een geldmachine draaien, die net voor de pandemie zelfs flirt met 1 miljard aan jaarlijkse inkomsten. Ook de inhaligheid van zijn ploegmaats, overhaaste beslissingen, een komen en gaan van sportief directeurs, impulsiviteit en spilzucht duwen een club naar het randje. De groeiende omzet dekt het mismanagement lang in.

In de zomer van 2019 haalt Barcelona niet Neymar terug, maar spendeert het 75 miljoen euro aan Frenkie De Jong (Ajax) en 120 miljoen aan Atlético-ster Antonio Griezmann. Messi mokt: hij had liever zijn speelmaatje gezien. Griezmann rendeert in zijn schaduw niet. Mogelijk is hij de verkeerde investering te veel.

De afgelopen vijf boekjaren heeft FC Barcelona meer dan 1,2 miljard uitgegeven aan transfers. 350 miljoen euro meer dan Atlético, bijna het dubbele van Real. Netto is de kloof nog groter. Als je de inkomende transfer aftrekt van de uitgaande, duikt Barcelona 359 miljoen euro in het rood.

De financiële druk verklaart de gekke sprongen op de markt. Van Paulinho over Malcom tot Nelson Semedo. Van de jacht op Cédric Bakambu, een Fransman die in China speelt, tot het aantrekken van de Deen Martin Braithwaite, eerder geflopt in de Engelse tweede klasse. Enkel met die 5 miljoen euro voor Pedri (Las Palmas) heeft Barça een zaakje gedaan.

Post-pandemie staat het water Barcelona plots aan de lippen. De club heeft te veel spelers op krediet gekocht en geen cashreserves. Ze loost Luis Suárez bij Atlético. Al die beetjes brengen niet veel zoden aan de dijk. Zie de precaire situatie anno 2021 en de schuldenlast van 1,3 miljard.

Zelfs nu het gegarandeerd jaarloon van Messi (tot 100 miljoen met bonussen) uit de boeken is, blijft Barcelona kreunen. Pique, Jordi Alba en Sergio Busquets hebben een deel van hun salaris ingeleverd. Om de schulden op korte termijn af te lossen is de club een lening van 595 miljoen aangegaan bij Goldman Sachs.

Ondertussen heeft Atlético op de laatste dag van de transferperiode voor het tweede jaar op rij zijn slag weten te slaan. Dit keer met Griezmann. Verkocht voor 120 miljoen euro in 2019 en nu teruggehaald op huurbasis met een aankoopoptie voor 40 miljoen.

Het is de transactie die het financiële beleid van Barcelona perfect samenvat. In vijf jaar heeft een club meer dan 3,5 miljard aan inkomsten verbrast. Il faut le faire.