Herstelde Nafi Thiam wil zich na twee lange jaren en emotionele Spelen vooral amuseren op Memorial: “En nadien échte rust”
Memorial Van DammeNafi Thiam kan weer lachen. Het lichaam is nog altijd moe na twee lange jaren zonder echte break, maar in het hoofd is de storm, één maand na de Spelen, al wat gaan liggen. Op de Memorial wil de olympische kampioene zich vanavond voor eigen publiek nog één keer tonen, daarna kan ze eindelijk tot rust komen en alles laten bezinken: “Tijd om de tellers weer op nul te zetten.”
Zoek morgen niet naar Nafi Thiam op het balkon van de Grote Markt in Brussel, voor de huldiging van de olympische atleten. De 27-jarige atlete wil het risico niet nemen om vast te zitten in de spits en zich zo te moeten opjagen voor de Memorial Van Damme, waar ze haar seizoen morgenavond afsluit. In het hoogspringen neemt ze het onder meer op tegen Lasitskene, McDermott en Mahuchikh - goed voor goud, zilver en brons op de Spelen. Met haar 1m92 van Tokio is Thiam het ‘kleine zusje’ onder de specialisten. “Eerlijk, ik wil me gewoon amuseren. Ik kijk er echt naar uit om nog eens in een stadion met publiek te springen. Hopelijk komt er veel volk, want het is voor hen dat ik mee doe. Voor elke andere competitie had ik gepast.”
Welke hoogte heb je in gedachten?
“Geen. Ik leg mezelf nooit limieten op, want ik weet hoe dat gaat: dan spring je de hoogte die je wilde en ben je tevreden met wat je heb bereikt. Ik ga proberen om zo lang mogelijk mee te gaan en het beste van mezelf te geven. Ik ben nog wat moe en niet meer in topvorm maar ik reken op de aanmoedigingen van het publiek.”
Dat ik emotioneel zou zijn in Tokio, dat was onvermijdelijk, of ik nu een medaille had gewonnen of niet. Ik zat voor m’n vertrek al op het randje. Als alle druk dan ineens van je af valt...
Je trok twee weken terug voor de Diamond League naar Eugene maar moest op de valreep afzeggen met pijn aan de nek. Nog last van?
“Neen. Ik was er drie dagen later al van verlost. Maar de nacht voor de competitie heb ik niet goed geslapen. Harde matras, slecht kussen en ‘s ochtends zat mijn nek vast. Ik heb gebààld want ik wilde graag springen. Het was mijn eerste keer in de States en de ambiance in het stadion was waanzinnig. ‘t Zijn gigantische sportfans daar. Ik heb nog een poging ondernomen maar tijdens de opwarming had ik te veel pijn. Frustrerend want ik had er toch een verre reis op zitten. Ik vrees dat het allemaal wat te veel was: een lang seizoen, een vermoeid lichaam...”
En is het probleem met je rug, dat je in Tokio hinderde, onder controle?
“Jawel, maar het is niet de eerste keer dat ik er last van heb. Sinds mijn Belgisch record verspringen indoor (in maart 2020, red.) is me dat al een paar keer overkomen. Het is lastig om dat te regelen en dat vraagt tijd maar tegelijk kan ik niet trainen zonder te springen. Je begint dan te zoeken naar alternatieven maar ik moet wel op zeven onderdelen trainen, die verloren tijd is niet makkelijk in te halen. En als het niet mijn rug was, dan waren het mijn pezen waar ik pijn aan had. Ik heb meer dan eens gedacht: wat wordt het volgende... Uiteraard heb ik eraan gewerkt en mijn pezen zijn intussen zo sterk dat je er beton op kan breken (lacht).”
In Tokio zagen we je vooral in tranen. Kon je intussen al wat genieten van je olympisch goud?
“Genieten... Ik wilde vooral gewoon bij mijn familie en vrienden zijn, want veel tijd voor mezelf had ik nog niet. En dat ik emotioneel zou zijn in Tokio, dat was onvermijdelijk, of ik nu een medaille had gewonnen of niet. Ik zat voor m’n vertrek al op het randje. Als alle druk dan ineens van je af valt... Eigenlijk is de periode voor de competitie het moeilijkste. Omdat je dan vol vragen zit. Gaat mijn rug het wel houden? Of mijn pezen? Tijdens de zevenkamp zelf ben ik heel geconcentreerd, dan ben ik niet bang dat ik in tranen uitbarst of zo. Alleen toen ik het nieuws hoorde dat Roger (Lespagnard, haar trainer, red.) het stadion niet in mocht na een positieve coronatest, was ik even in paniek. Ik herinner me dat ik een rondje aan het lopen was en continu herhaalde: ‘Het komt goed.’ Ik dacht: ‘Je bent gek aan het worden, Nafi’ (lacht). Maar ik wist dat ik me niet kon laten gaan. Ik wil altijd tot het gaatje gaan, zodat ik later nergens spijt van heb.”
Ga je nu een langere break nemen dan anders?
“Neen, maar het zal wel échte rust zijn. Ik ga alleen doen waar ik zin in heb. Geen verplichtingen. Ik heb echt een reset nodig om straks de trainingen à fond te kunnen hernemen. Tijd om de tellers op nul te zetten. Vorig jaar is het me niet gelukt om een pauze te nemen. Ik begon het jaar meteen met pijn aan mijn pezen, ik moest revalideren, trainen... Ik was twee jaar lang bijna non-stop bezig. Ik had nooit een break zoals andere jaren.”
In Rio greep je zonder enige druk en als outsider het goud, terwijl je in Tokio als titelfavoriet van de stress verging. Je hebt nu niets meer te bewijzen. Ga je voortaan niet meer ontspannen kunnen aantreden?
“Lastig te zeggen. Elk jaar is anders. Ik weet wel dat ik niets meer te bewijzen heb, dat was vóór Tokio al zo, maar je wil de mensen niet ontgoochelen en er is ook de druk die ik mezelf oplegde... Drie à vier jaar geleden had ik nooít gedacht dat ik zoveel stress zou voelen voor een kampioenschap. Ik heb m’n hele leven al atletiek gedaan, dat is waar ik me het meest naturel bij voel en ik heb veel vertrouwen in mijn capaciteiten, maar toch kon ik niet sereen met die druk omgaan. Hopelijk vind ik een manier om dat in de toekomst wel te doen. Misschien helpt het als ik eens goed kan ontspannen zodat ik beter uitgerust aan mijn jaar begin. Want zoals ik net zei: twee jaar zonder pauze en mét pijn trainen, da’s verre van ideaal.”
Heb je intussen ook al stilgestaan bij wat je heb gerealiseerd in Tokio en wat je statuut is: tweevoudig olympisch kampioene...
“Ik antwoord steeds ‘ja, ja’ op die vraag, maar eigenlijk besef ik het nog altijd niet. Het was voor mij nooit een motivatie om de eerste Belg te zijn die z’n olympische titel verlengt of die geschiedenis schrijft. Ik wilde die medaille voor mezelf en voor de mensen die me steunen. Ik heb er hard voor gewerkt. Maar zolang je atleet bent, denk je niet: ‘Wat ik heb gedaan, is zot’ - dat is voor na mijn carrière.”
Lees ook:
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMMemorial Van Damme1
“Ik hoef nú nog niet de beste te zijn, het vraagt tijd om groots te zijn”: sprintster Sha’Carri Richardson, ongetwijfeld één van de attracties op de Memorial
-
Meer sport
Cédric Van Branteghem: “We gaan dit jaar zéker een Memorial Van Damme organiseren”
Wat met de Memorial Van Damme van dit jaar? Zal het coronavirus ook de Belgische atletiekmeeting, voorzien voor 4 september, hypothekeren? Volgens directeur Cédric Van Branteghem (41) niet. Dat zegt de ex-atleet, die in Zweden woont, in een gesprek met VTM Nieuws. -
LIVE Atletiek
Dít was de Memorial: Thiam wordt derde - Geen WK-limiet voor Borlées, olympische limiet voor Kimeli - Nigeriaanse wil niet van piste na valse start
Gisteravond vond in het Koning Boudewijnstadion de 43ste editie van de Memorial Van Damme plaats. Met het WK atletiek in Doha in aantocht, de laatste kans voor een aantal Belgische atleten om de WK-limiet te halen. ‘Top of the bill’ was uiteraard Nafi Thiam, die derde werd in het hoogspringen. Hieronder kan u alle hoogtepunten van deze Memorial nog eens rustig nalezen. -
-
Nafi Thiam is gezicht van Memorial, maar pronkt ook op schilderij
-
HLN Shop
Op safari in de Benelux: vijf zinderende ervaringen om na te jagen
Hou je van natuur en avontuur, staat een safari vermoedelijk hoog op je bucketlist. Geen tijd/budget om af te reizen naar Afrika? Het perfecte plan B bevindt zich net over de grens, in Hilvarenbeek: in de Beekse Bergen onderneem je een safari met alles erop en eraan zonder op het vliegtuig te moeten stappen. HLN Shop geeft een checklist mee van wat je niet mag missen op je Nederlandse dan wel Afrikaanse safaritocht. -
Neem nu deel aan de Gouden Giro en maak kans op de hoofdprijs van 5.000 euro dankzij HLN
Volgende week zaterdag gaat in Turijn de Ronde van Italië van start. In de eerste grote ronde van het seizoen strijden de renners om de felbegeerde roze trui. Met de Gouden Giro kan jij bewijzen dat je de strafste ploegleider bent en prachtige (geld)prijzen winnen dankzij HLN. Deelnemen is dus de boodschap! -
Atletiek
Organisator Van Branteghem over “verlieslatende” Memorial zonder fans: “Brussel en België positief in het nieuws brengen”
-
Wereldkampioen 3.000m steeple: "Ik ga voor wereldrecord op Memorial Van Damme"
-
PREMIUMMemorial Van Damme
Spurter Christian Coleman na Memorial: "Snelste man ter wereld. Zalig!"
Wow. Wat een flits was dat. Niet Ronnie Baker, tot gisteren de snelste man van het jaar, maar wel Christian Coleman (22) knalde naar de zege op de 100m, in 9.79. De Amerikaan mag zich daarmee de zevende snelste spurter ooit noemen. Het meetingrecord in Brussel blijft wel op naam van Usain Bolt (9.76). -
PREMIUMMEMORIAL VAN DAMME
Jackie Joyner-Kersee en Nafi Thiam treffen elkaar aan vooravond Memorial Van Damme: “Kan Nafi mijn wereldrecord breken? Ja. Wil ik dat? Neen”
-
Atletiek
Wildcard voor veertien Belgische atleten op Memorial Van Damme
3 reacties
Resterende karakters 500
Log in en reageerGreta Beirens
Dirk Daems
Yves Holsteyns