Wie een encyclopedie over het Antwerpse en bij uitbreiding Vlaamse nachtleven wil raadplegen, moet bij Patrick Gypen zijn. De gewezen dj stond in bekende clubs over heel het land en daarbuiten (“ik nam een sabbatjaar in Saint-Tropez, daar had ik het wel naar mijn zin”). Ook in discotheek Berchem Palace.

“Je moet weten dat in die tijd over heel de wereld prachtige operagebouwen en bioscopen werden omgebouwd tot clubs. Het eerste en bekendste voorbeeld was Studio 54 in New York. De standaard was gezet. In de jaren daarna volgden Parijs en andere grote steden.” En in 1984 was Antwerpen, en meer bepaald Berchem aan de beurt.

“Sinds kort heeft Antwerpen-dansstad er een nieuwe attraktie bij: Berchem Palace. Koncert-promotor Ludo De Bruyn haalde er onder meer Willy Jacobs en Jef Banan bij en sindsdien spettert de muziek vrolijk uit alle boxen”, zo schreef De Morgen in december 1984.

“Berchem Palace was toen de grootste club van Antwerpen en ik denk zelfs van België. Nooit eerder was in ons land een bioscoop omgebouwd tot een club.” En bij die transformatie was Gypen nauw betrokken. “Ik was in die periode de vaste dj van Dixies in Brasschaat. Je moet weten dat je je in die tijd als dj verbond aan een bepaalde club. Je ging een totaal engagement aan, was er elke week en draaide dan van acht uur ’s avonds tot een uur of zes ’s ochtends. Bij de opstart van Berchem Palace heeft men mij gevraagd om over te stappen. Het mocht kosten wat het kostte”, vertelt hij. “Ik heb toegezegd maar wilde wel betrokken worden bij de inrichting en bij de reclamecampagne want ik had ook een grafisch bureau.”

En over die inrichting valt wel het een en ander te vertellen. “Het oude bioscoopscherm gebruikten we om videoclips op af te spelen. Het waren de beginjaren van MTV en elke respectabele artiest maakte videoclips. Die namen wij dan doorheen de week op videocassettes op om ze in het weekend in de clubs onder de nummers af te spelen”, herinnert Gypen zich. “Het plafond was een hoogstandje. Daar heb ik nog mee aan gebouwd. Ik liet me inspireren door de show die David Bowie niet veel eerder in Vorst Nationaal had gespeeld waarbij hij TL-buizen gebruikte. Daarmee kon je lichtstrepen en bijzondere effecten creëren. Alle nieuwste lichteffecten verwerkten we in het plafond van Berchem Palace”, vertelt hij.

Donna Summer en James Brown

De opening van Berchem Palace was meteen een succes. “Er was een overdaad aan volk”, lacht Gypen. “Er kon makkelijk 2.500 man binnen. Iedereen wilde zien hoe die oude bioscoop was omgebouwd tot een club.” Oorspronkelijk was het de bedoeling van de zaakvoerders om ook concerten te laten plaatsvinden in Berchem Palace. “Rob de Nijs, Paul Carrack: er gingen geregeld optredens door in Berchem Palace, maar dat werkte minder goed dan gedacht. Het waren vooral de clubavonden die een groot succes waren.”

Zo rond den achten kwamen de eerste feestneuzen toe. “Tieners die er eigenlijk niet mochten zijn en om 23u weer naar huis vertrokken. Rond een uur of tien kwam het volk vanuit ’t stad en het platteland om te feesten. En vanaf twee uur ’s nachts had je de mensen die overkwamen uit andere clubs en de mensen uit de horeca die na hun shift nog wilden dansen.”

Uit de boxen klonken de populairste nummers van het moment. “Funk en disco, van Donna Summer bijvoorbeeld. Of New Wave, zoals de Simple Minds. Ook reggae beleefde toen hoogdagen. Bob Marley was in die periode super populair. Maar geen avond zonder James Brown. Sex Machine moest je gewoon draaien, daar kon je als dj niet omheen.”

Helaas was de discotheek geen lang leven beschoren. “Er kwamen klachten uit de buurt. De controles werden opgedreven. Na iets meer dan drie jaar sloot Berchem Palace alweer de deuren. Clubs gingen zich meer en meer buiten de steden vestigen. Op verlaten industrieterreinen waar ze zonder gevaar voor overlast hun ding konden doen.”