PS heeft trofee binnengehaald in pensioendiscussie, maar manier waarop doet vragen rijzen 

Lalieux verkondigde een aantal duidelijke boodschappen: ze wil met haar plan een sociale correctie in het pensioenstelsel doorvoeren, en daarbij wil ze vooral de kloof tussen mannen en vrouwen kleiner maken.  Ondanks alle kritiek op haar plannen beweerde ze dat ze binnen de krijtlijnen van het regeerakkoord is gebleven, én vooral dat haar plannen betaalbaar zijn, al moet ze voor die premisse wel uitgaan van een werkgelegenheidsgraad in het hele land van 80% tegen 2030. Om dat te realiseren zouden 600.000 mensen extra aan het werk moeten gezet worden, en dat in minder dan 10 jaar tijd. 

Er lijkt me op dit moment vooral sprake van een virtuele betaalbaarheid, maar misschien brengt de conferentie over arbeid die PS-vicepremier Pierre-Yves Dermagne deze week organiseert meer duidelijkheid.

Wat zal er van al deze omstreden pensioenvoorstellen uiteindelijk gerealiseerd worden? Want de PS heeft haar trofee al binnen, dat is de verhoging van de minimumpensioenen én Lalieux heeft nu ook het idee gelanceerd dat laaggeschoolden zeker niet tot hun 67e hoeven te werken. Daarmee kan de PS de kritiek van de PTB pareren dat deze regering de verhoging van de pensioenleeftijd niet ongedaan heeft gemaakt. 

De manier waarop de PS haar slag thuishaalt, gaat wel ten koste van de geloofwaardigheid van ons politieke systeem. Ik vind het vooral ongezien dat een bevoegd minister een plan op de tafel legt, zonder berekeningen en zonder overleg tussen de kabinetten vooraf. In mijn ogen is dat de rol van de partijvoorzitters, en misschien leidt dat dan wel tot de term ‘kibbelkabinet’, maar wanneer ook ministers  die rol overnemen, dan is wat mij betreft het hek van de dam. Wat is dan nog het verschil tussen een partijvoorzitter die, buiten de regering, de lijn van zijn partij verdedigt en een minister die lid is van een regeringsploeg, maar hetzelfde doet als een partijvoorzitter? 

Ook daarover verdedigde Lalieux zich in "De zevende dag". Ze zei dat in het regeerakkoord staat dat ze enkel een ‘voorstel’ moest doen, ‘une proposition’, en dat is wat ze dan ook deed. En in "C’est pas tous les jours dimanche" op RTL voegde ze er nog aan toe dat ze haar plannen niet eerst aan de andere ministers bekendmaakte uit schrik voor lekken. Merkwaardige redenering, want om het lekken te vermijden heeft de minister haar plannen dan maar meteen zelf in de pers gegooid, zonder eerst de andere partijen op de hoogte brengen.

Al die kritiek neemt de PS voor lief. Ze wilde vooral haar sociale correcties in de verf zetten, terwijl de liberale partijen vooral de betaalbaarheid van het systeem willen aanpakken. En daarmee hebben die twee partijen hun standpunt kunnen verdedigen. Het merkwaardige is dat in ons politieke systeem die twee strekkingen, na overleg en discussie, wellicht niet zo ver van elkaar zullen uitkomen. Want, ondanks alle gekibbel, zitten alle regeringspartijen in het politieke centrum niet zo ver van elkaar. Het is de Nederlandse informateur Mariette Hamer die verleden week, na haar mislukte informatiepoging, zei: "Als je steeds dichter bij elkaar komt, wordt de drang in het midden nog groter om zich van elkaar te onderscheiden. En dus gaan partijen driftig op zoek naar soms minimale verschillen."

Misschien is het dat wat we ook in ons land zien gebeuren. De vraag is hoe nefast dit is voor de indruk die de kiezers krijgen van het politieke systeem in ons land.