Iluna Temmerman: ‘Zelf heb ik ‘het’ nog nooit gedaan, maar mijn familie vindt mij daarom nog geen seut’

Iluna Timmerman: “Mama was 16 toen ze mij kreeg. Ik ben nu zelf 16, maar mijn leven ziet er helemaal anders uit: ik heb zelfs nog nooit een liefje gehad! Dat hield me lange tijd bezig: ik vroeg me af of ik wel normaal ben, en of andere tieners met dezelfde vragen worstelen. We kwamen op het idee om een programma rond die vragen te maken. We hebben het voorgesteld aan productiehuis Vincent TV, et voilà! Zo is Onverwacht er gekomen.”

Daarin praten jullie met elkaar en met andere tieners over seks. Dat is sowieso al niet makkelijk, laat staan als er ook nog een cameraploeg op staat te kijken.

Iluna: (haalt de schouders op) “Thuis hebben we vaak van die gesprekken, voor ons is dat geen taboe. Plus: ik vertrouw de mensen van de cameraploeg volledig.”

Je mama noemt de reeks ‘kwetsbaar’ en dat lijkt een goede omschrijving. Ook van jouw kant: niet elke 16-jarige zal graag toegeven dat ze nog nooit een vriendje heeft gehad.

Iluna: “Mijn familie weet dat ik ‘het’ nog nooit heb gedaan, maar zij vellen daar geen oordeel over. Ze vinden me geen seut of zo. Wat andere mensen ervan denken, maakt me niet zoveel uit.

“Meer nog dan kwetsbaar vind ik de reeks vooral eerlijk. Ik was verbaasd over hoe open de jongeren waren die hun verhaal met mij deelden, hoewel we elkaar nog nooit hadden ontmoet. Ik vond het belangrijk om zelf ook eerlijk te zijn.”

De reeks is nu op tv te zien. Ben je nerveus?

Iluna: “Nee. Mijn familie had al een paar afleveringen gezien, en zij waren vol lof. Dat is voor mij het belangrijkste. Als zij het goed vinden, kan het voor mij al niet meer stuk.”

Stephanie Planckaert: “Het mooiste compliment kregen we van de cameraman na de eerste draaidag. Hij zei: ‘Ik ga vanaf nu ook wat vaker in gesprek met mijn kinderen.’”

Iluna: “Yes, dacht ik. Doel bereikt.”

“Ik weet dat er ook negatieve reacties zullen komen, hoor. Je kunt nooit voor iedereen goed doen, en zeker ­online wordt er snel commentaar gespuid. Maar ik kan daar wel tegen: mama helpt me om zulke dingen te plaatsen, het heeft geen impact op hoe ik me voel. Het scheelt ook dat we al twee seizoenen van Château Planckaert gemaakt hebben. Het is niet zo nieuw voor mij.”

De gesprekken met je leeftijdsgenoten verlopen grotendeels online. Door corona?

Iluna: “Dat was niet de enige reden. We zochten mensen die hun verhaal wilden delen en hadden die oproep verspreid via sociale media. Het leek bijna logisch om die eerste gesprekken ook online te doen.”

Stephanie: “Het stelde die jonge mensen gerust dat we niet ineens voor hun deur stonden. Zij kijken daar anders tegenaan: ze zijn het gewoon om via een scherm te praten.”

Iluna: “Als we voelden dat er meer in het verhaal zat, gingen we wel ter plaatse. Maar dan was het eerste contact al gelegd en waren ze al meer op hun gemak.

“Er komt trouwens een extra reeks online: Meer onverwacht. Daarin praat ik ook met jongeren over verliefdheid, seksuele geaardheid en sexting, en geeft seksuologe Lotte Vanwezemael wat uitleg. Héél boeiend.”

Ben je geschrokken van de verhalen die je hoorde?

Iluna: “Toch wel. In de tweede aflevering vertelt een meisje over haar abortus. Haar getuigenis ging door merg en been. Net als die van het meisje dat zwanger was zonder dat ze het zelf wist. En de oudere mevrouw die haar kindje had moeten afstaan.”

Stephanie: “Ze hadden het vlak na de geboorte van haar afgenomen.”

Iluna: “Dat is zo erg! Echt, ik zal die verhalen nooit ver­geten.”

Was je nerveus? In Château Planckaert ben je één van de familie­leden die worden gevolgd, deze keer draag je het programma.

Iluna: “Ik had voor de op­names wel zenuwen, ja. Het zijn heel persoonlijke verhalen. Ik was bang om iets verkeerds te zeggen of iemand te beledigen. Ik hoop dat ik dat niet heb gedaan – ik denk van niet. De mensen leken toch op hun gemak bij mij.”

“Ik merk wel dat het maken van Onverwacht me meer voldoening geeft. Voor Château Planckaert doe ik gewoon wat ik altijd doe en de camera volgt me. Voor Onverwacht nam ik ­contact op met mensen, ik ­bereidde de gesprekken voor… Dat voelde veel zinvoller aan.”

Alles draait rond de vragen waar jouw leeftijds­genoten mee worstelen. Heb je zelf ook iets geleerd?

Iluna: “Vooral hoeveel geluk ik heb met mijn familie. Mijn ouders, grootouders, tantes, nonkels. Ik heb alles aan hen te danken. Dat besef ik heel goed.”

Zotte plannen

Kun jij je voorstellen dat je nu mama zou worden?

Iluna: “Nee, helemaal niet. Nu, ik kan me wel voorstellen dat het geen drama is als het toch zou gebeuren. Mijn ouders zouden me steunen, welke keuze ik ook maak. Maar voor alle duidelijkheid: het is niet omdat mama een tienermoeder was, dat ik het ook wil zijn.”

Zowat heel Vlaanderen had destijds een oordeel klaar over haar zwangerschap. ‘Plots was ik de schuldige van alle ongeplande zwangerschappen,’ zei ze.

Iluna: “Dat leeft nog steeds! Ik word er vaak over aangesproken, bijvoorbeeld door de gasten die in onze B&B verblijven. Dan gaat het over mijn ouders, of over mijn geboorte. Ze kennen het hele verhaal. Dan weet ik: die hebben vroeger naar De ­Planckaerts gekeken.”

Vind je dat raar?

Iluna: “Nee. Dat is al zo sinds ik geboren ben, ik ben het gewend. De mensen zeggen ook niets verkeerds, hoor. Misschien hadden ze vroeger vooroordelen, maar nu zijn ze altijd lovend: ‘We kijken op naar jouw ouders, het zijn sterke mensen.’ Mama en papa hebben intussen wel bewezen dat ze er staan, hè.”

Ze hebben ook mensen geïnspireerd. De jaren na jouw geboorte kwam de naam Iluna plots vaker voor.

Iluna: (glimlacht) “Ik vind het ook een mooie naam.”

Stephanie: “De kinderarts heeft ons inderdaad verteld dat hij na De ­Planckaerts opvallend meer Iluna’s zag. Ik heb dat altijd bijzonder gevonden.”

Iluna, heb jij nog her­­inneringen aan die eerste seizoenen van De ­Planckaerts?

Iluna: “Nee. Ik heb een paar afleveringen gezien, maar het zei me niks. Het voelt alsof ik er toen nog niet bij was. Ik was nog maar een jaar of 3 toen de reeks stopte. Ik vond het wel mooi om te zien hoe we allemaal samenwoonden. In Frankrijk gaan we ook weer bij elkaar wonen, ik kijk daar echt naar uit.”

In het vorige seizoen van Château Planckaert hadden jullie het daarover. Jullie overwogen om naar Frankrijk te verhuizen, om vlotter te kunnen doorwerken aan het kasteel dat jullie daar renoveren. Die plannen gaan dus door?

Iluna: “Goh, de Planckaerts maken wel vaker zotte plannen en het is lang niet altijd zeker dat we die ook uitvoeren. (lacht) Maar Frankrijk is volgens mij wel geregeld. We gaan er niet voorgoed naartoe, de mannen willen er gewoon voor langere tijd blijven om te kunnen doorwerken, en wij wilden niet alleen achterblijven. Dus gaan we allemaal samen.”

En de B&B in de Ardennen dan?

Stephanie: “Die wordt nu gerund door een koppel, wij doen dat niet langer zelf. We willen nog bekijken hoe dat in de toekomst verder moet, want mensen gaan er natuurlijk met bepaalde verwachtingen naartoe.”

Ze willen jullie ont­­­moeten.

Stephanie: (knikt) “En we willen hen niet teleurstellen.”

Iluna, jij gaat naar school in Wallonië. Weten ze daar dat jullie bekend zijn in Vlaanderen?

Iluna: “Ik praat daar zelf niet over, maar er zijn wel mensen die het weten. Nu, ze kijken niet naar Château ­Planckaert: ze praten Frans, ze zouden het niet verstaan. Ze zouden trouwens ook niks nieuws zien: ze kennen me, ze weten waarmee ik bezig ben.”

“Ik krijg af en toe wel vragen van klasgenoten over mama, vooral over haar Instagramaccount: ‘Hoe komt het dat ze zoveel volgers heeft?’ Dat valt op, natuurlijk.”

Moedermaffia

Je mama zei ooit in HUMO dat haar opvoeding niet ‘Kind en Gezin-proof’ is.

Iluna: (aarzelt) “Ik weet niet precies wat een Kind en Gezin-opvoeding inhoudt.”

Stephanie: “Veel regeltjes. Een kind mag zoveel eten, moet op dat uur naar bed…”

Iluna: “Ah nee, dat is bij ons zeker niet het geval. Wij hoeven geen boekje te volgen. We zijn thuis met drie, en we zijn alle drie heel verschillend. We krijgen dus ook alle drie een eigen aanpak, die het best bij ons past. Je kunt toch niet één regel opleggen aan alle kinderen?”

Stephanie: “Kind en Gezin werkt met curves: tussen die lijnen moet je zitten. (blaast) De druk! Ik hoorde toen zoveel mama’s die zich zorgen maakten: ‘O nee, mijn baby zit onder de curve!’ Of het andere uiterste: mama’s bij wie alles zogezegd wel volgens het boekje verliep. ‘Mijn kind slaapt al door, hoezo het jouwe nog niet?’”

De beruchte moedermaffia! Ik kan me inbeelden dat die voor een jonge mama best intimi­derend kan overkomen.

Stephanie: “Het was soms ongelofelijk. Vandaar mijn uitspraak over onze opvoeding. Wij hebben simpelweg drie verschillende kinderen, met drie totaal andere karakters. Iluna is heel ernstig met school bezig. Wij leggen dat niet op, ze kiest daarvoor. Mageno is niet gefocust op studeren, hij vindt zijn passie in het fietsen. Moeten we dan extatisch doen over Iluna’s punten en teleurgesteld zijn over de zijne? Of moeten we hem aanmoedigen in zíjn talenten? Elk kind is anders, en wij stemmen onze opvoeding daarop af.”

Vind jij je opvoeding streng, Iluna?

Iluna: “Totaal niet. Er zijn natuurlijk wel regels die we moeten volgen, maar die bepalen we grotendeels samen. Mama en papa voelen zich er bijvoorbeeld niet comfortabel bij als ik alleen door de stad loop. Ze verbieden het me niet, maar leggen me uit waarom ze het niet graag hebben en wat de gevaren zijn. Dan spreken we samen af dat ik na een bepaald uur niet alleen op straat loop. Ze zullen nooit zomaar hun wil opleggen: ‘Je moet nu opstaan, want het is tien uur.’ Zeker mama lijkt soms meer een vriendin dan een moeder.”

Is dat het voordeel van een jonge mama?

Iluna: “Ik denk niet dat de leeftijd daar veel mee te maken heeft. Mijn zus ­Elara is tien jaar jonger, en zij heeft een even goede band met mama.”

“Mama is gewoon bijzonder. Ze ziet me graag en staat altijd voor mij klaar. En ze luistert naar al mijn verhalen, hoe stom of onnozel die ook zijn. Ik ben normaal gezien niet zo’n prater, maar bij haar praat ik aan één stuk door. Omdat ik me zo gehoord voel, denk ik.”

Lijken jullie op elkaar?

Iluna: (knikt) “Erg. We willen allebei graag goed doen voor de mensen om ons heen.”

Jullie stralen ook allebei dezelfde maturiteit en rust uit.

Iluna: “Goh. Ik wil graag open-minded zijn, weten wat er in de wereld gebeurt. Is dat maturiteit?”

“Nu, ik ben op veel vlakken ook níét matuur, hè. Ik heb geen lief, om maar iets te zeggen.”

Je ziet er goed uit en je bent bekend: ik durf te wedden dat het je niet ontbreekt aan mannelijke aandacht.

Iluna: “Ik zie dat niet. Het gebeurt dat we een winkel buitenstappen en dat papa zegt: ‘Amai, die jongen was nogal aan het kijken.’ Ik weet dan meestal niet eens dat er een jongen in de winkel was. Ik ben er gewoon niet mee bezig.”

“Dat wil niet zeggen dat ik nog nooit iemand heb afgewezen. Dat vind ik niet fijn, maar ik doe het toch, omdat ik niet toe ben aan een relatie. Ik wacht tot ik echt verliefd ben.”

Waarin lijk je niet op je mama?

Iluna: “Op seksueel vlak dus. (lacht) Mama praat ook veel vlotter. Ze voelt zich meteen op haar gemak, ook bij mensen die ze niet kent. Ik heb daar wat tijd voor nodig.”

Stephanie: “Iluna is meer beredeneerd, denk ik. De school neemt ze veel serieuzer dan ik vroeger.”

Iluna: “Ik beschouw de school als mijn job. Mensen verwachten van mij dat ik het goed doe, en ik verwacht dat ook van mezelf.”

Stephanie: “Ze is heel streng voor zichzelf. Zelfs als ze 15 op 20 haalt, is ze nog niet tevreden.”

Iluna: “Ik wil hard werken om iets te bereiken, en als ik iets wil, geef ik niet op. Daarin lijken mama en ik wel op elkaar. Als we ergens voor gaan, is het voor 100 procent.”

Dat is wellicht het Planckaert-DNA.

Iluna: “En dat van de ­Timmermansen. Het komt van beide kanten.”

Je papa blijft vaak in de schaduw.

Iluna: “Ik denk niet dat hij daar een probleem mee heeft. Het klopt wel dat het vaak alleen over moeder en dochter gaat. Dan denk ik weleens: hela, mijn papa is óók leuk. Maar hij voelt zich niet uitgesloten. Hij gunt het ons gewoon heel hard dat we samen een tv-programma kunnen maken.”

Stephanie: “Het is iets dat ­Iluna en ik delen, net zoals het boek dat we samen aan het schrijven zijn. ­Christopher gaat met Mageno naar de koers, dat is iets van hen.”

Iluna, waarom ben je zo streng voor jezelf? Ben je een perfectionist?

Iluna: “Ik wil het altijd goed doen, ik weet niet waarom. Nu, als het even iets ­minder goed gaat, denk ik niet meteen van mezelf dat ik slecht ben, zo diep zit het ook niet. Ik wil vooral weten dat ik tot het uiterste ben gegaan, dat ik de beste versie van mezelf ben.”

Zijn dat de topsport­genen van grootvader Eddy?

Iluna: “Zou wel kunnen, ja. Als kind wilde ik ook al de beste van de klas zijn. Het zit in onze familie, we zijn allemaal competitiebeesten. Ik zou niet gelukkig zijn als ik niet mijn best deed. Ook als het niet met school te maken heeft. Dat is voor mij trouwens zeker niet de bron van alle wijsheid. Kijk naar ­Mageno: hij zou betere punten kunnen halen, maar school is niet zijn prioriteit. Dat maakt hem niet minder slim.”

Stephanie: “Hard werken om iets te bereiken: dat is ook wijsheid.”

Had je het moeilijk met de gedwongen stilstand tijdens de coronacrisis?

Iluna: “Ik heb het een tijdje moeilijk gehad, ja. Zeker in het begin. Ik had zo weinig omhanden. We hadden wel taken voor school, maar die waren altijd snel klaar, en dan zat ik daar. De dagen ­gleden voorbij zonder dat er iets gebeurde. Het voelde allemaal zo… nutteloos.”

Ben je bang geweest?

Iluna: “De eerste weken wel. Er was nog niet veel informatie, we wisten niet goed wat er aan de hand was en hoe alles zou evolueren. Ik miste mijn familie ook. We zijn heel hecht, normaal gezien zie ik mijn nichten en neven ieder weekend, nu wekenlang niet.”

“Nu, het was ook niet allemaal negatief. Ik ben veel met muziek bezig geweest, en ik heb vaak gekookt. Het was fijn om daar meer tijd voor te hebben. Maar ik merk toch dat ik nu veel gelukkiger ben dan toen.”

Miste je het uitgaan?

Iluna: “Nee, ik ben geen fuiftype. Pas op, ik ben ook geen muurbloempje, hoor. Als ik uitga, vind je me op de dansvloer. Dan kan ik me helemaal laten gaan.”

Rare fetisj

Jullie wonen in ­Rochefort, in de streek die vorige maand zwaar werd getroffen door de over­­stromingen.

Iluna: “Wij hebben geluk gehad, ons huis is wat hoger gelegen. 100 meter ­verder in de straat stond álles onder water. Het was over­rompelend. Het water raasde voorbij, gastanks werden meegesleurd, auto’s, was­machines… Ze beukten tegen de brug en raasden verder. Het was afschuwelijk.”

Stephanie: “We hebben vreselijke dingen gezien. Mensen die vastzaten. Een zoon stond te roepen naar zijn ouders, al wat oudere mensen, dat ze moesten volhouden, want de helikopter raakte niet tot bij hen. Het water gutste tegen hun huis. Die mensen hebben twee dagen vastgezeten, maar ze zijn oké. Ze hebben geluk gehad: het huis naast hen is volledig weggespoeld.”

Iluna: “Zulke beelden zijn al heftig in Het journaal, maar als je er in het echt naar kijkt, is het toch nog wat anders.”

Stephanie: “Een vriendin vertelde dat het huis van haar mama onbewoonbaar is. Het staat er nog, maar de muren zitten vol schimmel en alles is stuk. Het water kwam zo snel dat ze de kans niet hadden om iets te redden. Het ergste zijn de souvenirs die verloren zijn gegaan, zegt ze. Ze heeft twee jaar geleden haar papa ­verloren. De fotoalbums, de dingen die hij zelf had gemaakt, zijn favoriete zetel... Het moet veel pijn doen om dat allemaal kwijt te zijn.”

Hebben jullie iets kunnen doen om te helpen?

Stephanie: “We hebben geholpen waar we konden. In onze straat woont een hulpbehoevende vrouw, maar de sociaal werkster raakte niet meer tot aan haar deur. ­Christopher is haar eten en drinken gaan brengen, en gaf haar ons nummer, zodat ze ons kon bereiken in geval van nood. Op die manier heeft hij zoveel mogelijk mensen proberen te helpen.”

Iluna: “Het water is nu weg, maar de ramp is nog lang niet voorbij. Er ligt overal puin. De velden liggen vol met zonne­panelen, kapotte toestellen… Het zijn gigantische bergen afval. Dat moet allemaal nog ergens naartoe.”

Stephanie: “Het zijn ­drama’s. Elara is 6, ze draagt dit mee. Als het nu regent, zegt ze: ‘Ons huisje gaat toch niet onder water lopen, hè?’”

Wetenschappers zien een directe link tussen de overstromingen en de klimaatverandering.

Iluna: “Dat houdt me bezig, net als veel leeftijdsgenoten. Alleen weet ik op dit moment niet zo goed wat ik kan doen om te helpen, dat vind ik best frustrerend.”

Stephanie: “Je doet toch wel wat? Je wordt boos als we plastic flessen water kopen. En je bent vegetariër.”

Iluna: “Dat doe ik ook wel voor de dieren, en omdat ik het gezonder vind. Maar inderdaad ook voor het klimaat.”

Volg je de actualiteit?

Iluna: “Ik probeer dat wel, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik lang niet van alles op de hoogte ben. Ik weet bijvoorbeeld wel wát er gebeurt, maar dan vergeet ik de naam van het land wáár het gebeurt. Het houdt me bezig, maar ik lig er niet zo wakker van. Terwijl dat misschien wel zou moeten.”

Stephanie: “Nu ben je weer te streng voor jezelf, schat. (tot ons) De generatie van ­Iluna heeft de juiste reflexen. Ze mobiliseren elkaar. Dat is het voordeel van sociale media: kijk maar hoe vlot ze die ­klimaatmarsen hebben georganiseerd.”

Legt dat engagement ook druk op jullie schouders? Het lijkt alsof jonge mensen woke móéten zijn, alsof jullie móéten betogen voor het klimaat en móéten opkomen voor gelijke rechten.

Iluna: “Dat is ergens wel zo. Maar iedereen kiest zelf hoe hard hij erin meegaat, niemand verwacht dat je een activist bent. Zolang je maar niet mee het probleem veroorzaakt. Dan kun je er wel op aangesproken worden.”

“Ik ben heel blij met de generatie waartoe ik behoor. En ook dat sociale media bestaan. Die zijn heel handig en maken veel dingen ­makkelijker.”

Veel jongeren krijgen ongewenste berichten via Instagram en Facebook.

Iluna: “Goh, ja. Die kun je ook níét lezen, hè. Dat maakt niet zoveel uit.”

Stephanie: “Er zijn al wel rare dingen geweest, zoals met die voeten.”

Voeten?

Iluna: “Dat was iemand met een voetenfetisj. Ik had foto’s gepost van mezelf met blote voeten, die gast had mijn voeten uit die foto geknipt, en daar op zijn profiel rare dingen bij geschreven.”

Dat is toch eng?

Iluna: (haalt haar schouders op) “Dat gebeurt. Als ik zoiets merk, blokkeer ik die persoon. Simpel.”

Stephanie: “Voor ons klinkt dat ongelofelijk, hè? Voor haar generatie is het niks bijzonders, ze gaan daar heel licht overheen. Het gebeurt zo vaak dat ze het normaal zijn gaan vinden. We merkten dat ook tijdens het maken van Onverwacht: bekend of onbekend, ze krijgen allemáál van die rare dingen te zien op sociale media.”

Iluna: “Het hoort erbij. Zoveel betekent het heus niet, het gaat niet om één of andere hacker die je adres kent en plots in de badkamer zal staan.”

Pijnlijke regels

Het is bijna 1 september. Start je het vijfde middelbaar straks in een school in Frankrijk?

Iluna: “Dat is toch de bedoeling, ja. Alleen de manier waarop is nog niet duidelijk. Er zijn veel mogelijkheden: je kunt bijvoorbeeld halftijds naar school gaan en de rest thuis studeren, of voltijds thuisonderwijs volgen. Ik moet het nog eens goed bekijken.”

Heb je al enig idee wat je later wilt doen?

Iluna: “Ik zou graag naar de universiteit gaan. Niet omdat dat chic klinkt, voor mij is studeren gewoon mijn comfortzone. Sociale dingen doe ik ook graag, maar ik ben vaak bang om iets verkeerds te zeggen of te doen. Leren vind ik makkelijker. Dat doe je alleen en in je eigen tempo. Ik wil graag mensen helpen, dus misschien ga ik voor geneeskunde. Het is nog niet zeker, het kan nog tien keer veranderen.”

Wil je verder in de media?

Iluna: “Ik beschouw de media als een grote kans die ik heb gekregen, en waar ik heel dankbaar voor ben. Maar ik beschouw het niet als mijn enige pad. Ik doe het graag, en als ik nog een programma zou mogen maken met mama of met de familie, zal ik daar zeker over nadenken. Het zou wel iets moeten zijn zoals Onverwacht, iets waar ik helemaal achter sta en waarin ik mezelf kan zijn.”

“Als ik mag dromen, is het eerder van een toekomst in de muziek. Ik zing graag. Ik schrijf zelf liedjes en ik speel piano. Een carrière in die richting zie ik zeker zitten. Ik vind het geweldig om via de muziek mijn gevoelens te uiten.”

Droom je ook nog steeds van drie kinderen, van wie minstens eentje ­geadopteerd?

Iluna: “Huh?”

Dat heb je ooit gezegd in HUMO.

Stephanie: “Je hebt ons de kop gek gezeurd om een kindje te adopteren.”

Iluna: “Nu weet ik het weer. (tegen Stephanie) Jullie hebben daar een tijdlang over nagedacht, toch? We hebben er toen met het gezin vaak over gepraat. Uiteindelijk is het niet doorgegaan, maar ik had het zeker niet erg gevonden.”

”Ik wil sowieso graag kinderen. Maar ik heb soms superveel pijn van mijn regels en dan denk ik: no way dat ik ooit ga bevallen. Misschien is adoptie dan toch niet zo’n slecht plan.” (lacht)

”Ik zie wel hoe alles loopt. Op dit moment wil ik me toeleggen op de school, de rest zal wel volgen. Ik beschouw mijn toekomst als een gang waarin veel deuren openstaan en ik zelf kan kiezen welke ik binnenga. Nu ik er zo over nadenk: wat een heerlijk gevoel.”

Onverwacht, maandag om 21.30 uur op Eén. Meer onverwacht is te bekijken via VRT NU. 

© HUMO